45:57
57
MATTH.
I.
L
U
C
III.
58
Dei
foedus,
quo
semen
Abrahae
sibi
in
populum
cooptavit,
ut
a
reliquis
gentibus,
quasi
interposita
maceria,
distinctum
esset.
Lucas
autem
altius
respexit
:
quamvis
enim,
ex
quo
foedus
suum
Deus
cum
Abraham
pepigerat,
peculiariter
eius
semini
promissus
fuerit
redemptor,
scimus
tamen
statim
a
primi
hominis
defectione
fuisse
omnibus
necessarium,
sicuti
etiam
tunc
destinatus
fuit
toti
mundo.
Caeterum
admirabili
Dei
consilio
factum
est,
ut
Christum
Lucas
nobis
Adae
filium
proponeret,
eundem
vero
Matthaeus
includeret
in
una
Abrahae
familia.
Nihil
enim
nobis
prodesset,
Christum
esse
datum
a
patre
salutis
autorem,
nisi
promiscue
esset
omnibus
communis.
Deinde
non
esset
verum
illud
apostoli
(Hebr.
13,
8),
ipsum
fuisse
heri,
et
hodie
esse,
et
usque
in
saecula
futurum,
nisi
ad
omnes
aetates
ab
ipsa
mundi
creatione
diffusa
esset
eius
virtus
et
gratia.
Sciamus
ergo,
patefactam
et
exhibitam
toti
humano
generi
in
Christo
salutem
esse,
quia
filius
Noae
et
filius
Adae
non
abs
re
vocatur.
Quia
tamen
in
Dei
verbo
quaerendus
est,
non
temere
per
alium
evangelistam
spiritus
ad
sanctum
Abrahae
genus
nos
revocat,
ubi
thesaurus
vitae
aeternae
una
cum
Christo
ad
tempus
depositus
fuit.
Veniamus
ad
tertium
discrimen.
Minime
dubium
est,
quin
alium
teneat
ordinem
Matthaeus
quam
Lucas.
Alter
enim
Davidi
Salomonem,
alter
Nathan
subnectit:
unde
clare
apparet,
diversas
lineas
constitui.
Hanc
dissidii
speciem
ita
conciliant
boni
et
periti
interpretes,
quod
Matthaeus
a
naturali
progenie
discedens,
quam
sequitur
Lucas,
legalem
genealogiam
recenseat.
Legalem
vero
genealogiam
interpretor,
quia
factum
est,
ut
ius
regni
ad
Salathiel
transiret.
Quod
autem
Eusebius,
libro
primo
historiae
ecclesiasticae,
sententia^Africani
genealogiam,
quae
a
Luca
describitur,
legalem
potius
nominat,
in
eundem
sensum
redit:
neque
enim
aliud
sibi
vult,
quam
legitima
ratione,
quod
in
persona
Salomonis
stabilitum
fuerat
regnum,
tandem
ad
Salathiel
delapsum
esse.
Sed
rectius
magisque
dextre
loquuntur,
qui
legalem
ordinem
a
Matthaeo
proditum
esse
dicunt,
quia
Salomonem
continuo
post
Davidem
nominans
non
observat,
a
quibus
secundum
carnem
continua
serie
genitus
sit
Christus,
sed
quomodo
ex
Salomone
et
aliis
regibus
descenderit,
ut
legitimus
esset
successor,
in
cuius
manu
regni
perpetuitas
stabilienda
erat
ex
Dei
pacto.
Probabilis
autem
eorum
opinio
est,
qui
morte
Ochoziae
finitam
fuisse
Salomonis
stirpem
existimant
(2.
Reg.
9,
27
et
l
l
,
1).
Quod
ex
Iudaeorum
commentariis
referunt
nonnulli,
mandatum
fuisse
a
Davide,
ut,
si
quando
deficeret
ex
Salomone
soboles,
regia
potestas
de
veniret
ad
posteros
Nathan,
in
medio
relinquo:
tantum
sumo
quod
certum
est,
regni
successionem
non
fuisse
confusam,
sed
distinctos
fuisse
gradus.
Iam
quum
narrat
sacra
historia,
post
caedem
Ochoziae
regnum
|