41:57
57
IN
DANIELEM.
CAP.
VII.
58
ad
regis
latera,
ut
quidquam
diminuant
ex
eius
maiestate,
vel
ad
se
trahant:
sed
potius
ut
melius
refulgeat
ipsius
regis
magnitudo
et
potestas.
Haec
igitur
ratio
est,
cur
angelos
propheta
Deo
adiungat,
non
tanquam
socios,
sed
qui
tamen
sint
veluti
eius
consiliarii.
Quod
ad
libros
apertos
spectat,
refero
ad
evangelii
promulgationem.
Tametsi
enim
Deus
cognitus
fuerat
in
Iudaea,
sicuti
dicitur
in
Psalmo
(76,
2):
cognitio
tamen
ipsa
perquam
exigua
erat,
deinde
implicita
multis
figuris.
Aenigmatice
ergo
cognitus
fuit
Deus
usque
ad
Christi
adventum:
tunc
vero
sese
manifestavit,
ac
si
libros
aperiret
qui
ante
clausi
fuerant.
Est
igitur
hic
antithesis
notanda
inter
obscurum
illud
tempus,
quod
praecessit
adventum
Christi,
et
inter
claritatem
quae
nunc
refulget
sub
evangelio.
Quia
ergo
Deus
plane
innotuit
postquam
illuxit
sol
iustitiae,
sicuti
dicitur
apud
Malachiam
(3,
20),
haec
ratio
est
cur
dicantur
nunc
libri
fuisse
aperti
illo
tempore.
Interea
fatemur
Deum
non
prorsus
latuisse,
neque
etiam
fuisse
loquutum
in
abscondito:
sed
comparative
hoc
dicitur
a
propheta,
quod
libri
fuerint
aperti,
ex
quo
Deus
palam
apparuit
mundi
iudex,
pater,
servator
in
persona
filii
sui
unigeniti.
Postea
sequitur,
l
l
.
Videbam
tunc,
propter
vocem
(id
est,
spectabam
in
illa
visione
adhuc:
significat
mentis
attentionem,
neque
eam
humano
modo,
sed
sicuti
raptus
fuerat
prophetico
spiritu
in
sublime,
ita
dicit
sensus
suos
fuisse
defixos
in
visione
illa:
propter
vocem
ergo,
vel
a
voce)
sermonum
grandium,
quos
cornu
proferebat
videbam
usque
dum
occisa
fuit
bestia,
et
abolitum
corpus
eius,
et
data
fuit
incendio
ignis.
Quoniam
terrebat
prophetam
magniloquentia
parvi
cornu,
ideo
dicit
se
fuisse
attentum
in
hac
parte
consideranda.
Dicit
tandem
bestiam
fuisse
occisam,
et
corpus
eius
fuisse
consumptum
incendio
ignis.
Hoc
certe
ad
finem
romani
imperii
referri
debet.
Nam
ex
quo
dominati
sunt
illis
exteri,
iam
desiit
vigere
bestia
illa
quarta.
Semper
quidem
retentum
fuit
nomen,
sed
cum
magno
ludibrio
illius
vetustae
monarchiae.
Taceo
nunc
de
Caligula,
de
Nerone,
Domitiano,
et
similibus
monstris.
Sed
quum
Hispani
et
Aphri
ad
se
traxerunt
imperium,
an
dicemus
Romam
tunc
fuisse
mundi
dominam?
Hoc
certe
nimis
stultum
esset.
Hodie
quoque
Germani
dicunt
se
potiri
romano
imperio:
sed
quum
titulus
imperii
transierit
ad
Germanos,
certum
est
Romam
hodie
servire.
Nam
quod
papa
erexit
illic
suum
solium,
hoc
imperium
indignum
est
nomine
monarchiae.
Quidquid
sit,
iam
a
mille
et
fere
quingentis
annis
Romani
fuerunt
addicti
veluti
mancipia
principibus
exteris.
Nam
post
mortem
Nervae
Traianus
successit,
ab
eo
tempore
nullus
fere
Romanus
potitus
est
imperio.
Et
Dens
inussit
tur-
|