1:57
[CO
1.
57]
promittit
Dominus;
haec
meta,
quam
nobis
in
scripturis
suis
statuit,
hic
scopus
quem
proponit.
Verbum
ergo
Dei
obiectum
est
et
scopus
fidei
in
quem
collimare
debet,
basisque
qua
fulciatur
ac
sustineatur,
sine
qua
etiam
consistere
nequeat.
Atque
ita
non
aliud
est
vera
haec
fides,
quae
demum
christiana
vocari
potest,
quam
firma
animi
persuasio,
qua
nobiscum
statuimus:
tam
certam
esse
Dei
veritatem,
ut
non
possit
non
praestare,
quod
se
facturum
sancto
suo
verbo
recepit
(Rom.
10).
Quod
Paulus
(Hebr.
11)
in
eius
definitione
docet:
substantiam
rerum
sperandarum
ipsam
vocans,
argumentumque
non
apparentium.
Per
substantiam
aut
hypostasin
(ut
graece
legitur)
quasi
fulcrum
intelligens,
cui
innitimur
et
incumbimus,
ac
si
diceret:
fidem
ipsam,
certam
quandam
ac
securam
possessionem
eorum,
quae
nobis
a
Deo
promissa
sunt.
Rursum,
ut
significaret
ad
supremum
usque
diem
quo
libri
aperientur,
sublimiora
esse,
quam
quae
sensu
nostro [p.
105]
percipi,
aut
oculis
spectari,
manuve
contrectari
possint,
eaque
interim
non
aliter
possideri
a
nobis,
quam
si
captum
omnem
ingenii
nostri
excedamus,
ac
supra
omnia
quae
in
mundo
sunt
aciem
nostram
intendamus,
nos
denique
ipsos
superemus.
Addidit,
securitatem
hanc
possi-
[OS
70]
dendi
esse
rerum,
quae
in
spe
iacent
ideoque
non
videntur.
Nam,
ut
ipse
alibi
scribit
(Rom.
8),
spes
quae
videtur,
non
est
spes,
nec
quis
ea
quae
videt
sperat.
Dum
vero
indicem
aut
probationem
(nam
graece
est
elenchus)
appellat,
rerum
non
apparentium,
perinde
loquitur,
ac
si
diceret:
evidentiam
non
apparentium
rerum,
visionem
earum
quae
non
videntur,
perspicuitatem
obscurarum,
praesentiam
absentium,
demonstrationem
occultarum.
Mysteria
enim
Dei,
cuiusmodi
sunt
quae
ad
salutem
nostram
pertinent,
in
se,
suaque,
ut
dicitur,
natura
cerni
non
possunt,
verum
ipsa
in
eius
duntaxat
verbo
intuemur,
cuius
veritas
sic
persuasa
esse
nobis
debet,
ut
pro
facto
impletoque
habendum
sit
quidquid
loquitur.
Haec
fidei
ratio
longe
a
priore
diversa
est.
Hanc
quisquis
habet,
fieri
non
potest
quin
Deo
sit
acceptus,
quemadmodum
etiam
contra
nunquam
fiet
ut
sine
ipsa
illi
quisquam
placeat
(Hebr.
11).
Per
hane
quidquid
optamus
a
Deo
ac
poscimus,
impetramus:
quatenus
ipse
nobis
conducere [p.
106]
providet.
Haec
vero,
nec
in
obliquo
perversoque
ac
simulato
corde
sedem
habere
potest,
nec
inchoari
aut
conservari,
nisi
sola
Dei
gratia.
Haec
ipsa
est
quam
primo
legis
suae
mandato
a
nobis
exigit
Deus,
ubi
praefatus,
se
unum
esse
Dominum
Deum
nostrum,
subiicit:
ne
habeamus
Deos
alienos
coram
se.
Id
scilicet
volens,
ne
alibi
quam
in
se
uno
spes
ac
fiducia
nostra
resideat,
quae
sibi
uni
debeatur.
Innuens
etiam,
si
alio
spes
et
fiducia
nostra
respiciat,
alium
nobis
esse
Deum.
De
hac
sermonem
instituimus,
cui
compendio
docendae
conscriptum
est
|