9:569  569  AD  BALDUINI  CONVICIA.  570  Audivi  quidem  [pag.  12]  Balduinum  aliquid  contra  blatterasse  :  sed  risi,  ut  licebat.  Adeo  vero  commotus  non^sum,  ut  me  insulsitatis  eius  piguerit.  Quare  male  divinat  hanc  mihi  iracundiae  fuisse  causam.  Intempestive  quoque  alteram  assignat,  quod  existimet  habendam  esse  rationem  antiquitatis  in  caeremoniis  ecclesiae.  Sed  quando  tandem  antiquarius  esse  coepit?  Vixit  apud  me  familiariter:  fidem  suam  in  hac  ecclesia,  et  Argentinae  apud  homines  nostrae  linguae  professus  est  :  an  verbulo  unquam  significavit  se  plures  caeremonias  appetere  quam  nobis  in  usu  essent?  Addit  se  odisse  iuvenilem  intemperiem  in  ordine  constituendo,  quae  coelum  terrae  miscere  videatur.  Dicas  Nestorem  aliquem  concionari.  Sed  quorsum  tam  putida  iactantia  :  ac  si  ullum  unquam  edidisset  vel  prudentiae  vel  moderationis  specimen?  Et  tamen  ut  aliqua  gravitatis  specie  superbiat,  cothurnum  induit,  seque  praedicat  tanto  magis  esse  religiosum.  Affirmet  sane,  modo  nemo  credat.  Nam  quod  me  vult  id*  fateri,  ridiculum  est,  ut  alia.  Urget  demum,  si  male  me  hoc  habeat,  ut  ingenue  dicam,  scilicet  is  est  Balduinus,  cuius  me  [pag.  13]  iudicium  urat  ac  cruciet.  Ego  vero  quid  futiliter  garriat  de  rebus  ecclesiasticis  homo,  ut  pietatis  expers,  ita  sacrorum  omnium  ignarus,  nihil  moror:  modo  ne  clandestinis  artibus  diruere  moliatur  quam  fideles  Christi  servi  purae  religionis  doctrinam  erigere  et  stabilire  pridem  conati  sunt.  Quare  nihil  stultius  quam  fraudem  mihi  obiicere,  ac  si  alium  causae  statum  fingerem.  Ego  tametsi  ex  multis  idoneis  testibus  compertum  habui  Balduinum  toto  hoc  biennio  proditorie  se  gessisse,  multa  sceleste  et  nequiter  cum  paucis  sui  similibus  agitasse,  ac  intestinum  fuisse  ecclesiae  hostem:  continui  me  tamen,  ac  eius  defectione  perinde  dolui,  miserique  interitum  deflevi,  ac  si  nunquam  in  caput  meum  cum  improbis  nebulonibus  conspirasset:  ut  vix  patientiam  meam  ferrent  veteres  eius  amici.  Hoc  vero  extremo  actu  edito,  tacere  mihi  non  permisit.  Et  tamen  impurum  os  perfricans,  subinde  rogitat,  quaenam  me  intemperantia  contra  ipsum  adegerit.  Quasi  vero  non  plus  satis  mihi  temperaverim,  quum  apostatae  peperci,  nec  ante  vel  sinistra  voce  eum  pupugi  quam  dum  mihi  patefacta  fuit  [pag.  14]  desperata  eius  improbitas,  ubi  se  Cardinali  aut  locare,  aut  vendere  non  dubitavit.  Per  me  impune  quievisset  occultior  eius  improbitas:  sed  ubi  ultro  prorupit,  seque  insolenter  iactavit,  quorsum  attinet  de  re  conspicua  sciscitari?  Certe  a  me  quaesitus  non  est:  verum  amentiae  suae  imputet,  si  ecclesiam  oppugnando  in  unum  ex  fidis  eius  custodibus  incurrit,  qui  nocere  quantum  volebat  passus  non  est.  Se  tamen  a  tam  manifesto  crimine  purgatum  existimat,  si  verbulo  uno  excipiat  fabulas  me  ex  trivio  arripere  vel  nebulas  spargere,  quas  ipso  tacente  dies  pridem  discussit.  Quasi  vero  tam