[SEARCH HOME] | [CONTENTS] | [기독교강요 라틴어-영어 문장별 대조본] | [원문칼빈전집안드로이드앱]

IOANNIS CALVINI OPERA QUAE SUPERSUNT OMNIA
volume column dictionary *for dictionary, click or touch the word
[Pre] [Next] [Original Text Jpg]


48:568  24.  Et  quidam  credebant  his  quae  dicebantur,  quidam  vero  non  credebant.  21.  22.  23.  Nos  neque  literas.  Non  tacuerant  sacerdotes  et  scribae,  quod  mitiores  redditi  essent  in  Paulum,  vel  ut  illi  parcerent:  potius  id  vel  contemptu,  vel  desperatione  factum  erat:  quia  nec  illis  in  promptu  erat  eius  tam  procul  opprimendi  ratio,  et  deportatio  in  Italiam  illis  instar  sepulcri  videri  poterat.  Non  enim  secure  minus  quam  superbe  dominabantur  :  modo  ne  quis  domi  faceret  illis  negotium.  Porro  etsi  non  prorsus  integri  ad  audiendum  accedunt,  aliquod  discendi  studium  ostendunt  Iudaei,  dum  eius  doctrinae,  cui  ubique  contradicitur,  defensionem  audire  non  recusant.  Hoc  enim  praeiudicio  viam  sibi  claudunt  multi,  ne  audire  sustineant  quod  communi  iudicio  repudiatur:  sed  in  damnationem  incognitae  doctrinae  aliorum  opinioni  subscribant.  Interea  vitio  non  caret,  sicut  dixi,  quod  repugnantiam  obiiciunt  invidiae  conflandae,  vel  sinistrae  suspicionis  inferendae  causa  :  quasi  non  praedictum  ab  Isaia  foret.  Deum  fore  lapidem  offensionis  toti  populo.  Condicto  autem  die  perpetuane  disputatio  habita  a  Paulo  fuerit,  an  ultro  citroque  disputaverint,  incertum  est:  nisi  quod  ex  temporis  circumstantia  coniicere  licet,  non  uno  tenore  loquutum  esse  Paulum.  Nam  sermonem  a  mane  usque  ad  vesperam  vix  contexere  poterat.  Quare  non  dubito  quin  apostolus  post  summam  evangelii  breviter  expositam,  vicissim  auditoribus  sciscitandi  locum  dederit,  et  responderit  ad  obiectas  sibi  quaestiones.  Caeterum  notandus  est  disputationis  status,  quem  Lucas  duplicem  facit.  Primo  enim  docuit  Paulus  quale  esset  inter  ipsos  regnum  Dei,  et  praecipue  summa  felicitas  et  gloria  ipsis  promissa,  quam  ubique  tantopere  celebrant  prophetae.  Nam  quum  eorum  plerique  caducum  regni  Dei  statum  in  mundo  somniarent,  et  eum  falso  locarent  in  otio,  delitiis,  et  praesentium  bonorum  copia,  necesse  fuit  rectam  definitionem  constitui,  ut  scirent  spirituale  esse  regnum  Dei  :  cuius  initium  esset  vitae  novitas,  finis  autem  beata  immortalitas  et  coelestis  gloria.  Secundo  hortatus  est  illos  Paulus,  ut  Christum  reciperent  promissae  felicitatis  autorem.  Atque  iterum  hoc  secundum  caput  rursus  bimembre  fuit.  Neque  enim  utiliter  et  solide  potuit  tractari,  quin  exponeret  promissi  redemptoris  officium.  Deinde  ostenderet  iam  exhibitum  esse:  et  filium  Mariae  illum  esse,  in  quem  patres  speraverant.  Receptum  quidem  inter  omnes  Iudaeos  axioma  erat,  venturum  esse  Messiam,  qui  omnia  in  perfectum  ordinem  restitueret.  Sed  Paulus  in  aliam  partem,  quae  non  perinde  nota  erat,  incubuit:  promissum  fuisse  Messiam,  qui  sacrificio  mortis  suae  expiaret  peccata  mundi,  qui  Deum  hominibus  placaret,  qui  aeternam  iustitiam  acquireret,  qui  homines  spiritu  suo  regenitos  ad  imaginem  Dei  formaret,  qui  denique  

[Pre] [Next]


Copyright ⓒ 2018 In Hyuk Lee. All rights reserved. http://blog.naver.com/isaaci