48:568
24.
Et
quidam
credebant
his
quae
dicebantur,
quidam
vero
non
credebant.
21.
22.
23.
Nos
neque
literas.
Non
tacuerant
sacerdotes
et
scribae,
quod
mitiores
redditi
essent
in
Paulum,
vel
ut
illi
parcerent:
potius
id
vel
contemptu,
vel
desperatione
factum
erat:
quia
nec
illis
in
promptu
erat
eius
tam
procul
opprimendi
ratio,
et
deportatio
in
Italiam
illis
instar
sepulcri
videri
poterat.
Non
enim
secure
minus
quam
superbe
dominabantur
:
modo
ne
quis
domi
faceret
illis
negotium.
Porro
etsi
non
prorsus
integri
ad
audiendum
accedunt,
aliquod
discendi
studium
ostendunt
Iudaei,
dum
eius
doctrinae,
cui
ubique
contradicitur,
defensionem
audire
non
recusant.
Hoc
enim
praeiudicio
viam
sibi
claudunt
multi,
ne
audire
sustineant
quod
communi
iudicio
repudiatur:
sed
in
damnationem
incognitae
doctrinae
aliorum
opinioni
subscribant.
Interea
vitio
non
caret,
sicut
dixi,
quod
repugnantiam
obiiciunt
invidiae
conflandae,
vel
sinistrae
suspicionis
inferendae
causa
:
quasi
non
praedictum
ab
Isaia
foret.
Deum
fore
lapidem
offensionis
toti
populo.
Condicto
autem
die
perpetuane
disputatio
habita
a
Paulo
fuerit,
an
ultro
citroque
disputaverint,
incertum
est:
nisi
quod
ex
temporis
circumstantia
coniicere
licet,
non
uno
tenore
loquutum
esse
Paulum.
Nam
sermonem
a
mane
usque
ad
vesperam
vix
contexere
poterat.
Quare
non
dubito
quin
apostolus
post
summam
evangelii
breviter
expositam,
vicissim
auditoribus
sciscitandi
locum
dederit,
et
responderit
ad
obiectas
sibi
quaestiones.
Caeterum
notandus
est
disputationis
status,
quem
Lucas
duplicem
facit.
Primo
enim
docuit
Paulus
quale
esset
inter
ipsos
regnum
Dei,
et
praecipue
summa
felicitas
et
gloria
ipsis
promissa,
quam
ubique
tantopere
celebrant
prophetae.
Nam
quum
eorum
plerique
caducum
regni
Dei
statum
in
mundo
somniarent,
et
eum
falso
locarent
in
otio,
delitiis,
et
praesentium
bonorum
copia,
necesse
fuit
rectam
definitionem
constitui,
ut
scirent
spirituale
esse
regnum
Dei
:
cuius
initium
esset
vitae
novitas,
finis
autem
beata
immortalitas
et
coelestis
gloria.
Secundo
hortatus
est
illos
Paulus,
ut
Christum
reciperent
promissae
felicitatis
autorem.
Atque
iterum
hoc
secundum
caput
rursus
bimembre
fuit.
Neque
enim
utiliter
et
solide
potuit
tractari,
quin
exponeret
promissi
redemptoris
officium.
Deinde
ostenderet
iam
exhibitum
esse:
et
filium
Mariae
illum
esse,
in
quem
patres
speraverant.
Receptum
quidem
inter
omnes
Iudaeos
axioma
erat,
venturum
esse
Messiam,
qui
omnia
in
perfectum
ordinem
restitueret.
Sed
Paulus
in
aliam
partem,
quae
non
perinde
nota
erat,
incubuit:
promissum
fuisse
Messiam,
qui
sacrificio
mortis
suae
expiaret
peccata
mundi,
qui
Deum
hominibus
placaret,
qui
aeternam
iustitiam
acquireret,
qui
homines
spiritu
suo
regenitos
ad
imaginem
Dei
formaret,
qui
denique
|