40:568
Excusant
rursus
Chaldaei,
quod
non
possint
regi
suum
somnium
narrare.
Dicunt
in
summa,
hoc
non
esse
proprium
suae
artis
vel
scientiae:
deinde
nullo
exemplo
fuisse
hoc
proditum,
ut
interrogarentur
sapientes
in
hunc
modum,
nempe
ut
responderent
tam
de
facto,
quam
de
iure,
ut
loquuntur.
Iactabant
quidem
se
somniorum
esse
interpretes:
sed
coniecturae
eorum
non
poterant
extendi
usque
ad
ipsa
somnia:
sed
tantum
ad
interpretationem
spectabant.
Erat
quidem
haec
iusta
excusatio:
sed
non
admittitur
a
rege,
qui
furore,
sicuti
heri
dictum
fuit,
impellitur,
idque
non
sine
arcano
Dei
instinctu,
ut
pateat
magos,
et
ariolos,
et
astrologos
meros
esse
impostores,
qui
illuserant
populo.
Et
finis
semper
nobis
observandus
est,
quia
voluit
Deus
extollere
servum
suum
Danielem,
et
a
vulgari
ordine
ipsum
eximere.
Addunt
etiam
nullos
unquam
reges,
vel
principes
ita
egisse
cum
magis
et
sapientibus.
Postea
sequitur,
11.
Et
sermo
de
quo
rex
inquirit
pretiosus
est
(vel,
rarus):
et
nullus
est
qui
possit
exponere
coram
rege,
nisi
dii,
quorum
habitatio
cum
carne
non
est
ipsis
(sunt
multa
verba
supervacua,
ut
lingua
illa
fert).
Addunt
rem
hanc
de
qua
rex
sciscitatur
excedere
captum
humani
ingenii.
Non
dubium
est
quin
aegre
hoc
confessi
fuerint,
quia,
ut
antehac
dictum
fuit,
acquisierant
sibi
famam
tantae
sapientiae,
ut
vulgus
putaret
nihil
eos
latere,
vel
esse
ipsis
incognitum.
Quod
ergo
fatentur
inscitiam
hac
in
parte,
non
dubium
est
quin
libenter
refugissent:
sed
necesse
fuit
in
extremo
discrimine
quaerere
etiam
hoc
subterfugium.
Porro
dubitari
hic
potest,
cur
dicant
sermonem,
de
quo
rex
sciscitatur,
esse
pretiosum.
Nesciunt
enim
quid
rex
somniaverit.
Unde
igitur
hoc
pretium?
Sed
non
mirum
est,
homines
anxios,
et
perculsos
etiam
extrema
formidine
quidvis
effutire
sine
iudicio.
Dicunt
igitur
rem
hanc
esse
pretiosam,
nempe
miscent
hanc
adulationem
aliis
excusationibus,
ut
mitigent
iracundiam
regis,
atque
ita
effugiant
praesentem
mortem,
quae
iam
instabat,
Sermo
ergo
de
quo
rex
inquirit
pretiosus
est:
et
tamen
fuit
hoc
etiam
dictu
probabile,
quia
res
erat
non
vulgaris,
somnium
divinitus
immissum
esse
regi,
postea
sepultum
fuisse
subita
oblivione.
Oportuit
igitur
esse
mysterium
aliquod:
et
ideo
non
sine
colore
dixerunt
Chaldaei,
negotium
hoc,
vel
rem
hanc.
superare
sua
magnitudine
communem
ingenii
humani
modum:
ideo
adiiciunt
non
posse
alios
esse
interpretes,
quam
deos
vel
angelos.
Quidam
hoc
ad
angelos
referunt.
Sed
scimus
multitudinem
deorum
fuisse
cultam
inter
illos
magos.
Ergo
simplicius
est
hoc
exponere
de
illa
deorum
turba,
quam
imaginabantur.
Habebant
quidem
mi-
|