[SEARCH HOME] | [CONTENTS] | [기독교강요 라틴어-영어 문장별 대조본] | [원문칼빈전집안드로이드앱]

IOANNIS CALVINI OPERA QUAE SUPERSUNT OMNIA
volume column dictionary *for dictionary, click or touch the word
[Pre] [Next] [Original Text Jpg]


20:564  determinate  vera  an  falsa  antequam  advenerit,  in  praesentiarum  non  disputo:  tantum  quaero  quomodo  Paulus  hoc  in  loco  sibi  ipsi  satisfecerit.  Paulus  itaque,  ut  sentio,  respondet  Deum  veracem,  omnem  autem  hominem  mendacem.  Deum  veracem  sic  intelligo  ut  sit,  tum  in  se,  tum  extra,  natura  sua  verax:  mendacem  vero  hominem,  item  tum  in  se,  tum  extra,  ut  sit  natura  sua  mendax,  ut  contraria  contrariis  opponantur  rite:  ideoque  nihil  habere  hominem  quod  movere  debeat  Deum  ad  miserescendum  eius,  et  si  eius  misereatur,  id  fieri  ex  sola  sui  ipsius  misericordia,  non  autem  ex  aliqua  hominis  dignitate.  Verum  quum  audit  homo  se  esse  mendacem,  ut  Deus  iustificetur  in  sermonibus  suis,  quaerit,  ut  est  eius  audacia  in  suo  scelere  excusando,  num  possit  Deo  notam  iniustitiae  inurere,  et  quum  non  potest  negare  in  versiculo  Davidis  quin  sumi  debeat  Iustificari  pro  eo  quod  est  iustum  declarari,  hoc  modo  argumentatur:  Is  est  habendus  iniustus  iudex  qui  condemnat  eum  qui  nil  nisi  quod  cedit  in  maximam  iudicis  gloriam  admiserit:  atqui  Deus  poena  decernit  dignum  peccatorem  qui  nil  admisit  nisi  quod  in  magnam  convertitur  eius  gloriam:  ergo  iniustus  est  Deus  qui  inferat  iram  peccatori.  Hic  ego  non  possum  distinguere  consequentiam,  quod  conclusio  colligatur  necessitate  consequentiae,  non  autem  consequentis.  Proximum  enim  concederem:  in  aliquo  sensu  Deum  posse  ostendi  iniustum  et  in  aliquo  iustum.  Deinde  concederem  ut  particulam  in  versiculo  Davidis  contentam  sumi  debere  consequutae,  non  autem  causative,  ut  cum  ipsis  loquar,  quod  maxime  mihi  est  molestum.  Caeterum  iniuriam  facerem  apostolo  qui  vellem  secus  respondere  atque  ille  responderit.  Nam  ipse  sic  loquitur:  Absit!  secundum  hominem  loquor.  Quae  verba  mihi  videntur  habere  hunc  intellectum:  Nego  ullo  modo  consequi  posse,  etsi  homo  excusando  suam  iniustitiam  sic  dialectice  et  demonstrative  sibi  videatur  argumentari.  Quo  responso  videtur  nobis  significare  quod,  quamvis  peccemus  minime  quin  hominis  humana  ratio  Deum  immiscere  possit  suis  peccatis  (omnia  enim  operatur  in  omnibus)  tamen  hic  debet  subticere  seque  humiliare,  non  inquirendo  cur  voluerit  sic  nostris  peccatis  gloriam  suam  illustrare.  Videtur  mihi  praeterea  significare  voluisse,  fide  tenendum,  vel  invita  ratione,  Deum  esse  iustum.  Eo  enim  sensu  accipio  illud:  secundum  hominem  loquor.  Quod  colligo  ex  sequentibus  argumentis  tribus  ab  absurdo  fidei  deductis,  quibusque  intelligo,  solvisse  praecedentem  argumentationem,  cuius  ratam  ratio  existimabat  conclusionem,  sine  spiritu  fidei  iudicans.  Haec  sunt  argumenta.  Si  ex  superioribus  efficeretur  haec  conclusio,  mundus  esset  iudicandus  iniuste:  sed  hoc  est  maxime  fidei  absurdum,  ergo  et  adversarii  conclusio.  Secundum  argumentum:  Si  mea  peccata  

[Pre] [Next]


Copyright ⓒ 2018 In Hyuk Lee. All rights reserved. http://blog.naver.com/isaaci