20:564
determinate
vera
an
falsa
antequam
advenerit,
in
praesentiarum
non
disputo:
tantum
quaero
quomodo
Paulus
hoc
in
loco
sibi
ipsi
satisfecerit.
Paulus
itaque,
ut
sentio,
respondet
Deum
veracem,
omnem
autem
hominem
mendacem.
Deum
veracem
sic
intelligo
ut
sit,
tum
in
se,
tum
extra,
natura
sua
verax:
mendacem
vero
hominem,
item
tum
in
se,
tum
extra,
ut
sit
natura
sua
mendax,
ut
contraria
contrariis
opponantur
rite:
ideoque
nihil
habere
hominem
quod
movere
debeat
Deum
ad
miserescendum
eius,
et
si
eius
misereatur,
id
fieri
ex
sola
sui
ipsius
misericordia,
non
autem
ex
aliqua
hominis
dignitate.
Verum
quum
audit
homo
se
esse
mendacem,
ut
Deus
iustificetur
in
sermonibus
suis,
quaerit,
ut
est
eius
audacia
in
suo
scelere
excusando,
num
possit
Deo
notam
iniustitiae
inurere,
et
quum
non
potest
negare
in
versiculo
Davidis
quin
sumi
debeat
Iustificari
pro
eo
quod
est
iustum
declarari,
hoc
modo
argumentatur:
Is
est
habendus
iniustus
iudex
qui
condemnat
eum
qui
nil
nisi
quod
cedit
in
maximam
iudicis
gloriam
admiserit:
atqui
Deus
poena
decernit
dignum
peccatorem
qui
nil
admisit
nisi
quod
in
magnam
convertitur
eius
gloriam:
ergo
iniustus
est
Deus
qui
inferat
iram
peccatori.
Hic
ego
non
possum
distinguere
consequentiam,
quod
conclusio
colligatur
necessitate
consequentiae,
non
autem
consequentis.
Proximum
enim
concederem:
in
aliquo
sensu
Deum
posse
ostendi
iniustum
et
in
aliquo
iustum.
Deinde
concederem
ut
particulam
in
versiculo
Davidis
contentam
sumi
debere
consequutae,
non
autem
causative,
ut
cum
ipsis
loquar,
quod
maxime
mihi
est
molestum.
Caeterum
iniuriam
facerem
apostolo
qui
vellem
secus
respondere
atque
ille
responderit.
Nam
ipse
sic
loquitur:
Absit!
secundum
hominem
loquor.
Quae
verba
mihi
videntur
habere
hunc
intellectum:
Nego
ullo
modo
consequi
posse,
etsi
homo
excusando
suam
iniustitiam
sic
dialectice
et
demonstrative
sibi
videatur
argumentari.
Quo
responso
videtur
nobis
significare
quod,
quamvis
peccemus
minime
quin
hominis
humana
ratio
Deum
immiscere
possit
suis
peccatis
(omnia
enim
operatur
in
omnibus)
tamen
hic
debet
subticere
seque
humiliare,
non
inquirendo
cur
voluerit
sic
nostris
peccatis
gloriam
suam
illustrare.
Videtur
mihi
praeterea
significare
voluisse,
fide
tenendum,
vel
invita
ratione,
Deum
esse
iustum.
Eo
enim
sensu
accipio
illud:
secundum
hominem
loquor.
Quod
colligo
ex
sequentibus
argumentis
tribus
ab
absurdo
fidei
deductis,
quibusque
intelligo,
solvisse
praecedentem
argumentationem,
cuius
ratam
ratio
existimabat
conclusionem,
sine
spiritu
fidei
iudicans.
Haec
sunt
argumenta.
Si
ex
superioribus
efficeretur
haec
conclusio,
mundus
esset
iudicandus
iniuste:
sed
hoc
est
maxime
fidei
absurdum,
ergo
et
adversarii
conclusio.
Secundum
argumentum:
Si
mea
peccata
|