52:56
Ex
quibus
etiam.
Ex
coniunctione,
quam
habemus
cum
Christo,
probat
nostram
politiam
in
coelis
esse.
Neque
enim
membra
a
suo
capite
divisa
esse
convenit.
Itaque
quum
in
coelo
sit
Christus,
ut
illi
adhaereamus,
extra
mundum
animis
nos
habitare
necesse
est.
Deinde
ubi
thesaurus
noster,
ibi
et
cor
nostrum.
Christus
beatitudo
et
gloria
nostra
in
coelis
est:
sursum
ergo
animae
nostrae
cum
ipso
habitent.
Ideo
nominatim
vocat
salvatorem.
Unde
nobis
salus?
nempe
adveniet
nobis
e
coelo
Christus
salvator:
absurdum
igitur,
nos
in
terra
occupari.
Epithetum
hoc
salvatoris
servit
loci
circumstantiae.
Nam
ideo
dicimur
in
coelo
esse
animis,
quia
inde
solum
nobis
spes
salutis
affulgeat.
Christi
adventus
sicuti
impiis
erit
terribilis,
ita
eorum
animos
potius
avertit
e
coelo
quam
illuc
incitet.
Iudicem
enim
sibi
venturum
sciunt,
et
quantum
in
se
est,
fugiunt.
Ex
his
Pauli
verbis
suavissimam
consolationem
colligunt
piae
animae,
quod
audiunt
expetendum
sibi
esse
adventum
Christi,
quia
futurus
sit
salutaris.
Contra
vero
certum
incredulitatis
signum
est,
ad
quamvis
eius
mentionem
expavescere.
Yide
octavum
caput
ad
Romanos.
Caeterum
dum
vanis
desideriis
alii
circumferuntur,
Paulus
fideles
uno
Christo
vult
esse
contentos.
Praeterea
discimus
ex
hoc
loco,
nihil
humile
aut
terrenum
de
Christo
imaginandum
esse:
quia
suspicere
nos
in
coelum
iubet
Paulus
ut
eum
quaeramus.
Qui
autem
subtiliter
disputant,
non
inclusum
esse
Christum,
aut
abstrusum
in
aliquo
coeli
angulo,
ut
inde
probent,
ubique
esse
eius
corpus,
coelumque
et
terram
implere:
neque
nihil
dicunt,
neque
totum.
Nam
sicuti
temerarium
ac
stultum
foret,
ultra
coelos
conscendere,
et
stationem
in
hac
vel
illa
regione,
aut
sedile,
aut
ambulationem
assignare
Christo:
ita
etiam
carnali
ulla
cogitatione
ipsum
e
coelo
detrahere
ut
in
terra
quaeramus,
stultum
ac
perniciosum
est
deliramentum.
Ergo
sursum
corda,
ut
sint
cum
Domino.
21.
Qui
transformabit.
Hoc
argumento
magis
etiamnum
Philippenses
exstimulat,
ut
animis
in
coelum
sublatis
Christo
penitus
adhaereant:
quia
scilicet
corpus
hoc,
quod
gestamus,
non
perpetuum
est
domicilium,
sed
caducum
tabernaculum,
quod
mox
in
nihilum
redigetur.
Deinde
tot
miseriis
obnoxium
est,
tot
pudendis
infirmitatibus
subiectum,
ut
merito
abiectum
et
ignominiae
plenum
vocari
queat.
Unde
autem
eius
restitutio
speranda?
ex
coelo,
in
Christi
adventu.
Ergo
nulla
pars
est
nostri
quae
non
in
coelum
toto
desiderio
adspirare
debeat.
Praesentem
corporum
nostrorum
humilitatem
cernimus
quum
in
vita,
tum
praecipue
ia
morte:
gloria,
quam
habebunt
conformem
Christi
corpori,
incomprehensibilis
est.
Nam
si
exiguum
gustum,
quem
praebebat
in
transfiguratione,
non
ferebant
discipuli
:
quis
nostrum
plenitudinem
assequatur?
Contenti
nunc
simus
testimonio
nostrae
|