47:56
Nicodemus
pythagoricam
palingenesiam
somniaret,
Christus
ut
hunc
illi
errorem
eximeret,
interpretationis
vice
addidit,
non
fieri
naturaliter
ut
secundo
nascantur
homines,
nec
opus
esse
ut
alterum
corpus
induant,
sed
nasci,
quum
mente
et
animo
renovantur
per
spiritus
gratiam.
Ideo
spiritum
et
aquam
pro
eodem
posuit,
neque
hoc
durum
aut
coactum
videri
debet.
Frequens
ac
tritus
loquendi
mos
est
in
scriptura,
quum
de
spiritu
fit
mentio,
ad
exprimendam
eius
vim
aquae
vel
Ignis
nomen
adiungi.
Iam
aliquoties
habuimus,
Christum
esse
qui
baptizat
spiritu
sancto
et
igni,
ubi
ignis
nihil
a
spiritu
diversum
sonat,
sed
tantum
qualis
eius
in
nobis
sit
efficacia
ostendit.
Quod
autem
hic
praeponit
nomen
aquae,
non
multum
ad
rem
interest:
imo
haec
loquutio
melius
fluit
quam
altera,
quia
scilicet
metaphoram
sequitur
nuda
et
aperta
sententia:
ac
si
diceret
Christus,
neminem
esse
Dei
filium,
donec
per
aquam
renovatus
fuerit,
hanc
vero
aquam
esse
spiritum
qui
nos
repurgat,
et
qui
virtute
sua
in
nos
diffusa
vigorem
inspirat
coelestis
vitae,
quum
natura
prorsus
aridi
simus.
Et
merito
Christus
ut
Nicodemo
suam
inscitiam
exprobret,
formam
loquendi
scripturae
usitatam
adducit.
Debuit
enim
agnoscere
tandem
Nicodemus,
quod
a
Christo
dictum
erat
ex
communi
prophetarum
doctrina
esse
sumptum.
Ergo
aqua
nihil
aliud
est
quam
interior
spiritus
sancti
purgatio
et
vegetatio.
Adde
quod
non
est
insolens
copulam
exegetice
sumi,
quum
scilicet
posterius
membrum
explicatio
est
prioris.
Ac
mihi
etiam
contextus
suffragatur:
nam
quum
mox
rationem
Christus
subiicit,
cur
nos
renasci
oporteat,
praeterita
aquae
mentione
solo
spiritu
quam
exigit
vitae
novitatem
constare
docet,
unde
sequitur
aquam
non
esse
a
spiritu
separandam.
6.
Quod
natum
est
ex
carne.
Probat
a
contrariis
clausum
nobis
omnibus
esse
regnum
Dei,
nisi
per
palingenesiam
ingressus
nobis
patefiat.
Sumit
enim
illud
pro
confesso,
non
posse
nos
ingredi
in
regnum
Dei,
nisi
spirituales
simus.
Atqui
ex
utero
nihil
afferimus
nisi
carnalem
naturam.
Sequitur
ergo
nos
omnes
naturaliter
exsulare
a
regno
Dei,
et
coelesti
vita
privatos
manere
sub
mortis
servitute.
Porro
quum
Christus
hic
ratiocinetur,
renasci
oportere
homines
quia
tantum
caro
sunt,
totum
procul
dubio
hominem
sub
carne
comprehendit.
Caro
itaque
non
corpus
hoc
loco
significat,
sed
animam
simul
adeoque
singulas
eius
partes.
Nam
insulse
papistae
theologastri
ad
partem
quam
vocant
sensualem
restringunt,
quia
hoc
modo
ineptum
esset
Christi
argumentum,
secunda
nativitate
opus
esse,
quia
pars
nostri
vitiosa
sit.
Quod
si
caro
spiritui
opponitur
tanquam
corruptum
integro,
perversum
recto,
pollutum
sancto,
inquinatum
sincero,
inde
colligere
promptum
est,
totam
hominis
naturam
uno
verbo
damnari.
Mentem
ergo
nostram
|