32:56
PSALMUS
CI.
ARG.
David,
quanquam
nondum
potiebatur
regno,
quia
tamen
rex
iam
divinitus
creatus
erat,
se
comparat
et
accingit
ad
optimum
gubernandi
modum:
neque
solum
hac
pia
meditatione
se
ad
praestandum
regium
munus
exstimulat:
sed
votum
Deo
nuncupans,
fidelem
se
eius
ministrum
fore
promittit,
ut
maturam
impetret
possessionem.
Davidis
Psalmus.
1.
Clementiam
et
iudicium
cantabo,
Ubi
Iehova
psallam.
2.
Prudenter
agam
in
via
perfecta,
donec
venias
ad
me:
ambulabo
in
integritate
cordis
mei
in
medio
domus
meae.
3.
Non
statuam
coram
oculis
meis
rem
perversam,
opus
declinantium
odio
habeo,
non
adhaerebit
mihi.
4.
Cor
pravum
recedet
a
me,
malum
non
cognoscam.
5.
Detrahentem
clam
proximo
suo,
hunc
disperdam:
elatum
oculis
et
largum
corde,
hunc
ferre
non
potero.
1.
{Clementiam.)
Quod
de
cantu
meminit,
sic
intelligant
lectores,
profiteri
hoc
Psalmo
quod
apud
se
meditatus
erat,
qualis
scilicet
rex
futurus
esset
simulac
promissum
solium
foret
adeptus.
Cantare
ergo
clementiam
et
iudicium
tantundem
valet
ac
testari
solenni
verborum
nuncupatione,
se
fore
iustum
et
aequum
regem.
Augustinus
subtiliter
accipit,
quod
laudandus
sit
Deus
sive
homines
severe
puniat,
sive
misericordem
se
illis
praestet.
Sed
David
hic
non
de
arcanis
Dei
iudiciis,
sed
de
legitima
regni
administratione
concionatur,
ut
tam
verbis
quam
factis
suae
vocationi
respondeat.
Quum
dicit,
tibi
Iehova
psallam,
Dei
beneficio
se
agnoscit
ad
tam
praeclarum
et
honorificum
munus
esse
destinatum:
quia
superbae
temeritatis
fuisset
ultro
se
ingerere.
Non
abs
re
autem
regias
virtutes
duabus
his
partibus
complectitur,
clementia
et
iudicio:
quia
sicuti
praecipuum
regis
munus
est,
suum
cuique
ius
reddere,
ita
sollicitus
erga
suos
amor
et
humanitas
in
eo
requiritur.
Nec
abs
re
dicit
Solomo,
Clementia
stabiliri
solium,
Prov.
16,
12.
2.
{Prudenter
agam.)
Hic
significat
David
probe
se
expendere
quam
difficile
sibi
onus
sit
impositum
ubi
rex
creatus
est.
Scimus,
et
experientia
docet,
omnes
fere
reges
suo
splendore
esse
ebrios:
nec
proverbium
illud
temere
olim
in
usu
fuit,
Aut
regem,
aut
fatuum
oportuit
nasci.
Male
quidem
interpretabantur,
quia
scilicet
nt
plurimum
contingit
eos
qui
rerum
potiuntur,
stultos
esse
et
fatuos.
Et
certe
notabilis
est
Dei
vindicta,
quod
bestiae,
et
indigni
qui
censeantur
in
hominum
numero,
summa
imperia
ut
plurimum
occupent:
sed
quamvis
reges
non
nascantur
stulti,
eos
tamen
excaecat
sua
dignitas,
ne
quid
se
debere
cogitent
suis
subditis,
ut
se
insolenter
efferant,
secure
se
demergant
in
suas
delicias,
tandemque
sui
obliviscantur.
Prudenter
ergo
|