1:56
[CO
1.
56]
DE
FIDE,
UBI
ET
SYMBOLUM,
QUOD
APOSTOLICUM
VOCANT,
EXPLICATUR
CAP.
II. [p.
102]
Iam
satis
ex
proxima
disputatione
intelligi
potest,
quae
nobis
per
legem
agenda
Dominus
praescribat,
quorum
si
qua
in
parte
lapsi
fuerimus,
iram
et
terribile
mortis
aeternae
iudicium
edicit;
rursum,
quam
non
modo
arduum,
sed
prorsus
supra
vires,
extraque
omnem
nostram
facultatem
sit,
legem
implere
ut
exigit.
Quare
si
nos
duntaxat
ipsos
intuemur,
quidque
nobis
dignum
sit
cogitamus,
nihil
est
bonae
spei
reliquum,
sed
a
Deo
abiectos
mors
et
certissima
confusio
nos
manet.
Id
etiam
explicatum
fuit,
unam
esse
effugiendae
huius
calamitatis
rationem,
quaeque
nos
in
melius
restituat,
nempe
Domini
misericordiam,
quam
certissime
experiemur,
si
eam
solida
fide
accipiemus,
inque
ea
secure
acquiescemus.
Hoc
nunc
superest,
qualis
esse
haec
fides
debeat:
id
quod
ex
symbolo,
quod
Apostolicum
vocant,
facile
discemus,
quo
breviter
compendium [p.
103]
collectum
est,
et
quasi
epitome
quaedam
fidei
in
quam
consentit
ecclesia
catholica.
Verum
antequam
ultra
progredimur,
admonendi
sumus,
duas
esse
fidei
formas.
Altera
est:
si
quis
credat
Deum
esse,
[OS
69]
historiam
quae
de
Christo
narratur
veram
esse
arbitretur;
quale
est
nobis
iudicium
de
iis,
quae
vel
olim
gesta
narrantur,
vel
ipsi
praesentes
spectavimus.
Haec
vero
ut
nullius
est
momenti,
ita
indigna
est
fidei
appellatione;
de
qua
si
quis
gloriatur,
intelligat
eam
se
habere
cum
diabolis
communem
(Iac.
2),
quibus
tamen
nihil
inde
accedit,
nisi
quod
magis
terrentur,
tremunt,
et
consternantur.
Altera
est:
qua
non
modo
Deum
et
Christum
esse
credimus,
sed
etiam
in
Deum
credimus,
et
Christum,
vere
ipsum
pro
Deo
nostro
ac
Christum
pro
salvatore
agnoscentes.
Hoc
vero
est,
non
modo
verum
reputare
id
omne,
quod
de
Deo
ac
Christo
vel
scriptum
est,
vel
dicitur,
sed
spem
omnem
ac
fiduciam
in
uno
Deo
ac
Christo
reponere,
hacque
cogitatione
sic
offirmatos
esse,
ut
de
bona
Dei
erga
nos
voluntate
nihil
dubitemus;
ut
certo
persuasi
simus
quidquid
nobis
necesse
est,
tum
in
animae,
tum
in
corporis
usus,
ab
eo
nobis
datum
iri;
ut
certo
expectemus
praestiturum
quidquid
de
eo
scripturae
pollicentur;
ut
nihil
haesitemus, [p.
104]
quin
nobis
Christus
sit
Iesus,
hoc
est,
salvator;
quin,
ut
per
ipsum
peccatorum
remissionem
ac
sanctificationem
obtinemus
ita
salus
quoque
data
sit;
ut
tandem
perducamur
in
regnum
Dei,
quod
ultimo
die
revelabitur.
Atque
hoc
quidem
caput
est
et
fere
summa
eorum
omnium,
quae
sacro
suo
verbo
nobis
offert
ac
|