25:559  559  COMMENTARIUS  IN  IOSUE  CAP.  XXIII.  560  eis,  neque  incurvetis  vos  eis.  8.  Sed  Iehovae  Deo  vestro  adhaereatis,  sicut  fecistis  usque  ad  diem  hanc.  9.  Propterea  expulit  a  facie  vestra  gentes  magnas  et  fortes,  nec  stetit  quisquam  in  conspectu  vestro  usque  ad  diem  hanc.  10.  Vir  unus  ex  vobis  persequutus  est  mille,  quia  Iehova  Deus  vester  est  qui  pugnat  pro  vobis,  sicut  loquutus  fuerat  vobis.  l  l  .  Custodite  valde  super  animabus  vestris  ut  diligatis  Iehovam  Deum  vestrum.  Hic  narratur  solennis  contestatio,  qua  usus  est  Iosue  sub  tempus  mortis,  ut  purum  Dei  cultum  sibi  superstitem  relinqueret.  Etsi  autem  hic  pax  et  quies  qua  potiti  sunt  Israelitae  inter  gentes  Chanaan  pro  eximio  Dei  beneficio  censetur  :  repetere  tamen  memoria  convenit  quod  ante  docui,  eorum  ignavia  factum  esse,  ut  inter  hostes  suos  habitarent,  quos  profligare  et  abolere  difficile  non  erat.  Sed  merito  laudatur  Dei  indulgentia,  quod  eorum  ingratitudini  ignoverit.  Pia  etiam  sollicitudo  Iosue  omnibus  qui  aliis  praesunt  ad  imitationem  hic  proponitur.  Nam  sicuti  paterfamilias  non  satis  providus  reputabitur)  si  tantum  de  suis  liberis  usque  ad  vitae  finem  cogitat,  nisi  curam  suam  longius  extendat,  et  quoad  in  se  est  studeat  etiam  mortuus  prodesse:  ita  boni  magistratus  et  praefecti  prospicere  debent,  ut  quem  relinquunt  bene  compositum  statum,  confirment  ac  prorogent  in  longum  tempus.  Hac  ratione  scribit  Petrus  se  daturum  operam,  ut  quum  migraverit  e  mundo,  suarum  tamen  admonitionum  memor  sit  ecclesia,  fructumque  inde  percipiat  (2.  Pet.  1,  15).  Quod  dicitur  vocasse  totum  Israelem,  continuo  autem  post  subiicitur,  seniores  eius,  et  capita,  et  iudices,  et  praefectos,  sic  interpretor,  omnibus  quidem  fuisse  permissum,  ut  venirent,  sed  conventum  indictum  fuisse  capitibus  ac  praefectis.  Atque  ita  hoc  posterius  membrum  mihi  exegeticum  esse  videtur.  Et  certe  nullo  modo  credibile  est  totum  populum  fuisse  vocatum:  neque  etiam  fieri  potuit.  Hoc  itaque  modo  vocatus  est  populus  quia  senioribus,  iudicibus,  et  aliis  mandatum  fuit  ut  venirent,  et  secum  adducerent  voluntarios  quosque.  Recitatur  quidem  duplex  sermo  Iosue:  sed  mihi  videtur  scriptor  historiae,  breviter,  ut  fert  linguae  usus,  totius  concionis  summam  perstringere,  deinde  latius  persequi  ac  complecti  quae  praetermiserat.  In  hac,  quae  priorem  locum  obtinet,  brevitate,  Iosue  populum  ad  certam  continuae  et  infatigabilis  Dei  gratiae  fiduciam  hortatur  atque  animat.  Nam  quum  experti  essent  Deum  in  omnibus  esse  veracem,  nulla  in  posterum  dubitatio  relinquebatur,  quin  eosdem  tuto  sperarent  successus  in  hostibus  vincendis  ac  perdendis.  Sortitionem  quoque  qua  illis  residuam  terram  distribuerat,  tanquam  arrham  vel  pignus  indubiae  fruitionis  in  medio  illis  statuit:  quia  non  temere,  sed  Dei  iussu  suam  cuique  sedem,  suosque  fines  descripserat.