7:558
Tali
in
Deum
fide,
quicunque
misericordiae
[pag.
12]
divinae
ac
Christi
merito
nititur,
seque
eisdem
committit,
accipit
promissionem
spiritus,
et
sic
iustificatur
per
fidem
in
Deum,
secundum
scripturam
(Gal.
3,
24),
ut
ei
non
solum
remittatur
peccatum,
sed
idem
etiam
sanctificetur
et
renovetur
per
spiritum
sanctum:
ea
namque
fides
impetrat
donum
spiritus
sancti,
quo
diffunditur
caritas
in
cordibus
nostris
(Rom.
5,
5).
Quae
quatenus
ad
fidem
et
spem
accedit,
eatenus
per
iustitiam
inhaerentem
vere
iustificamur.
Haec
enim
iustitia,
fide,
spe
ac
caritate
ita
constat,
ut
si
aliquam
harum
iustitiae
huic
subtraxeris,
eandem
ipsam
mancam
plane
reliqueris.
De
caritate
et
bonis
operibus.
Caritas
autem,
quae
est
finis
praecepti
et
plenitudo
legis
(1
Tim.
1,
5;
Rom.
13,
10),
simul
ac
iustificationem
ingreditur,
foecunda
est,
iamque
omnium
bonorum
ope*
rum
semina
intra
se
ipsam
includit:
quae
ut
parata
est
ferre
bonos
iustitiae
fructus
(Psal.
1,
3),
ita
fert
eos
in
iustificato1)
quamprimum,
et
quoties
debet,
eique
operandi
facultas
impedimento
aliquo
non
adimitur.
Itaque
fides,
quae
per
dilectionem
non
operatur
(Gal.
5,
6),
non
videtur
viva,
sed
sterilis
potius
ac
mortua,
autore
Iacobo
(2,
20).
Quin
imo
homo
quantalibet
fide
praeditus,
si
ei
desit
caritas,
manet
in
morte,
ut
Ioannes
testatur
(1
Ioann.
3,
14),
quam
praesertim
caritas
iam
[pag.
13]
esse
debeat
pars
vitae
aeternae
in
nobis
inchoatae,
et
tandem
per
glorificationem
perficiendae.
Quanquam
enim
fides
et
spes
desinent,
quum
migraverimus
in
illa
aeterna
tabernacula,
caritas
tamen
manebit
(1
Cor.
13,
8),
et2)
in
eadem
ipsa
introibit,
ut
secundum
eam
beatissime
vivere,
ac
Deo,
qui
tum
nobis
erit
omnia,
sempiterno
aevo
frui
possimus.
Est
tamen
fides
nihilominus
vera,
qua
Christiani
ab
infidelibus
discernuntur,
quatenus
scripturis
et
revelatis
a
Deo
assentiuntur,
etsi
eadem
a
caritate
disiuncta
sit.
Ex
hoc
maximo
Dei
dono,
quod
quanto
magis
in
nobis
augescit,
tanto
magis
vetustas
carnis
nostrae
imminuitur,
quae
manant
tanquam
e
fonte
bona
opera,
ad
salutem
cuiusque
iustificati
tam
necessaria
sunt,
ut
qui
ea
non
fecerit
continuo,3)
gratiam
Dei
amittat,
et
tanquam
palmes
inutilis
exscindatur
a
Christo,
et
in
ignem
proiiciatur,
ut
Christus
ipse
in
evangelio
suo
docet
(Ioann.
15,
6;
Matth.
7,
19).
Et
quanquam
opera
haec
talia
sunt,
ut
Deus
iure
quodam
suo
ea
a
nobis
exigere
possit,
et
sancti,
1)
Sic
ead.
authenticae.
Ganevenses
mendose
:
iustificatos,
ex
quo
Beza
per
coniecturam
fecit:
iustificatis.
2)
et
nobiscum
in
Aug.
Mog.
Herg
ed.
Calv.
germ.
(mit
uns,
avec
nous).
3)
Pro
continuo,
iidem
habent:
quum
tenetur
(da
er
soli,
quand
il
y
est
tenu).
|