40:558
Hic
versus
clarius
demonstrat
quod
iam
dixi,
fuisse
tale
somnium
ut
rex
sentiret
Deum
eius
esse
autorem.
Neque
enim
hoc
primum
eius
somnium
fuit,
sed
terror,
quem
Deus
incusserat
eius
animo,
coegit
ipsum
vocare
omnes
magos:
quia
non
potuit
quiescere,
etiam
si
rediisset
ad
somnum
suum.
Sensit
igitur
quasi
cauterium
in
animo
suo,
quia
Dominus
non
passus
est
ipsum
quiescere,
sed
voluit
turbulento
esse
animo,
donec
data
esset
interpretatio
somnii.
Ideo
profani
etiam
scriptores
non
male
somnia
locant
inter
divinationes.
Varie
quidem
loquuntur,
quia
nihil
potest
esse
apud
eos
certum,
vel
solidum:
tamen
haec
persuasio
infixa
fuit
eorum
animis,
fieri
non
posse
quin
esset
aliqua
divinatio
in
somniis.
Hoc
extendere
ad
somnia
quaelibet
stultum
esset
ac
puerile,
quemadmodum
videmus
quosdam
nullum
somnium
praetermittere
absque
coniectura,
et
ita
se
faciunt
ridiculos:
quia
scimus
ex
diversis
causis
somnia
oriri,
nempe
ex
diurnis
cogitationibus:
si
quid
meditatus
fuero
interdiu,
nocte
mihi
occurret
aliquod
insomnium,
quia
scilicet
animus
non
ita
obruitur
sopore,
quin
retineat
semper
aliquod
intelligentiae
semen,
licet
sit
suffocatum.
Et
experientia
hoc
satis
docet,
recurrere
diurnas
cogitationes
in
ipso
somno.
Deinde
varii
affectus
animi
vel
corporis
pariunt
etiam
multa
somuia.
Si
quis
tristitiam
secum
in
lectum
afferat
vel
ex
morte
amici,
vel
ex
aliquo
damno,
vel
ex
iniuria
sibi
illata,
vel
ex
rebus
adversis
quibuslibet,
somnia
etiam
concipiet,
sicuti
feret
illa
praeparatio
animi.
Corpus
etiam
ipsum
somnia
generat,
quemadmodum
videmus
eos
qui
febre
laborant
nunc
fontes
imaginari
si
eos
urgeat
sitis,
nunc
incendia,
nunc
multas
imaginationes
concipere.
Videmus
etiam
ut
intemperantia
homines
conturbet
in
ipso
somno.
Temulenti
enim
homines
rapiuntur
quasi
in
phrenetidem
somniando.
Apparent
igitur
multae
naturales
causae,
quantum
ad
somnia
ipsa
pertinent.
Ergo
velle
quaerere
divinationem
vel
certam
rationem
in
omnibus,
hoc
esset
nimis
insipidum.
Sed
ex
diversa
parte
satis
constat
quaedam
somnia
non
caruisse
divinatione.
Omitto
quae
narrantur
ex
veteribus
historiis:
sed
certe
somnium
Calphurniae
uxoris
Iulii
Caesaris
non
potuit
esse
fictitium,
quia
antequam
occideretur,
vulgatum
fuit.
Occisus
fuit
Caesar,
quemadmodum
illa
somniaverat.
Idem
etiam
dici
potest
de
medico
Augusti,
qui
iusserat
eum
exire
e
tabernaculo
suo,
quo
die
pugnatum
fuit
in
Pharsalia,
et
tamen
nulla
fuit
ratio
cur
medicus
iuberet
lectica
ipsum
efferri
extra
tentorium,
nisi
quia
somniaverat
ita
necesse
esse.
Quae
fuit
illa
necessitas?
nempe
quae
non
potuit
coniici
humanitus.
Nam
capta
fuerunt
castra
Augusti
eo
ipso
momento.
Non
dubito
quin
multa
sint
fabulosa:
sed
ego
hic
habeo
delectum,
et
nondum
attingo
somnia,
quorum
mentio
fit
in
verbo
|