7:557  557  INTERIM.  558  omnia  nobis  sunt  firmissima,  solidissima  et  perfectissima,  ut  eisdem  ipsis  ad  spem  vivam  recte  fulciamur.  De  utilitate  et  fructibus  iustificationis.  Habent  quidem  iustificati  pacem  ad  Deum  per  Domitium  nostrum  Iesum  Christum:  eis  namque  Deus  est  placatus,  misericors  et  propitius,  ut  sperare  possint,  si,  quum  inimici  essent,  Deus  reconciliaverit  sibi  ipsos  per  mortem  fiiii,  multo  magis  futurum  esse,  ut  reconciliati  salventur,  ut  verbis  apostoli,  quae  consolationis  plenissima  sunt,  utamur  (Hom.  5,  1  seqq.).  Item,  qui  iustificantur,  iidem  etiam  adoptantur  Deo  filii,  ut  haeredes  sint  patris  aeterni  in  coelis,  cohaeredes  autem  Christi,  autore  Paulo  (Rom.  8,  17);  et  iam  habeant  ius  adeundae  haereditatis  illius,  quae  est  vita  aeterna.  De  modo,  per  quem  homo  iustificationem  accipit.  Etsi  Deus  non  ex  operibus  iustitiae,  quae  fecit  homo,  sed  secundum  suam  misericordiam  iustificat  eum,  idque  gratis  (Tit.  3,  5),  hoc  est,  sine  merito  eius,  ut  si  gloriari  velit  in  Christo  tantum  glorietur  (1  Cor.  1,  31),  cuius  solius  merito  redimitur  a  crimine,  et  iustificatur:  tamen  Deus  misericors  non  agit  hic  cum  homine,  ut  cum  trunco,  sed  trahit  eum  volentem,  si  adultus  sit.  Talis  [pag.  l  l  ]  enim  non  accipit  beneficia  illa  Christi,  nisi  praeveniente  gratia  Dei  mens  eius  atque  voluntas  moveatur  ad  detestationem  peccati  Nam  quum  peccatum  separet  inter  Deum  et  nos,  ut  Esaias  inquit  (59,  2),  nemo  ad  thronum  gratiae  et  misericordiae  accedere  potest,  nisi  qui  prius  per  poenitentiam  ab  eodem  peccato  fuerit  aversus.  Itaque  Ioannes,  quum  praepararet  viam  Domino,  dixit:  Agite  poenitentiam,  appropinquat  enim  regnum  coelorum  (Matth.  3,  2).  Mox  eadem  gratia  divina  movet  mentem  %n  Deum  per  Christum,  ut  hic  modus  est  fidei,  per  quam  homo  sine  haesitatione  credens  scripturis  sanctis  et  promissionibus  quas  eaedem  afferunt,  assentitur.  Christus  enim  ipse,  quum  primo  exegisset  poenitentiam,  mox  fidem  talem  requirit,  inquiens:  Quoniam  impletum  est  tempus,  et  appropinquat  regnum  Dei,  agite  poenitentiam,  et  credite  evangelio  (Marc.  1,  15).  Qui  ita  credit,  et  divinael)  iustitiae  timore,  quo  utiliter  concutitur,  ad  considerandam  misericordiam  Dei  et  redemptionem  per  sanguinem  Christi  est  conversus:  hic  erigitur,  et  movente2)  gratia  Dei,  concipit  fiduciam  atque  spem,  ut  credat  praeter  spem  meriti  sui,  in  spe  misericordiae  promissae  (Rom.  4,  18),  tribuens  gloriam  Deo:  atque  ita  perducitur  ad  caritatem.  1)  a  divinae  Aug.  Mog.  Herg.  et  ed.  Calv.  germ.  2)  monente  Bez.  et  Amst.