7:555
555
INTERIM.
556
De
redemptione
per
Christum
Dominum
nostrum.
[pag.
6]
Deus
igitur,
qui
dives
est
in
misericordia,
nolens
perire
quos
condiderat,
filium
suum
misit
in
mundum
(Ioann.
3,
16),
ut
quum
impossibile
esset
homini
se
ipsum
liberare,
in
Domino
hoc
nostro
atque
salvatore
haberet
redemptionem
per
sanguinem
eius,
ut
scriptum
est
apud
apostolum
(Rom.
3,
24
s.;
Ephes.
1,
7).
Posuit
enim
Deus
super
eum
iniquitates
nostras,
ut
in
corpore
suo
peccata
ferret
in
cruce,
affigens
ea
in
ligno
(Es.
53,
4).
Hic
quum
innocens
pro
nobis
peccatoribus
pateretur
atque
satisfaceret,
redemit
quidem
nos,
et
Deum
patrem
ita
placavit,
ut
idem
pater
miseros
nos
et
peccatis
inquinatos,
ob
sanguinem
ipsius
absolveret,
ac
sibi
reconciliaret
(1
Petr.
2,
24).
Vere
enim,
inquit
Paulus
(2
Cor.
5,
19),
erat
Deus
in
Christo,
mundum
reconcilians
sibi,
non
reputans
illis
delicta
ipsorum.
Et
quanquam
Deus
gratuito
(Rom.
3,
24)
et
propter
nomen
suum
propitius
est
nobis,
et
iniquitates
nostras
delet
propter
se:
tamen
ne
sine
ullo
sanctificationis
pretio
peccata
remitteret,
ad
ostensionem
iustitiae
suae
pro
incomprehensibili
sapientia
et
immensa
bonitate
sua,
iustitiam
cam
misericordia
miscuit,
et
voluit,
ut
pretium
pro
redimendis
nobis
filii
sui
sanguine
[pag.
7]
constitueretur,
ut
quas
nos
peccatores
dare
deberemus
poenas,
easdem
agnus
ille
innocentissimus
perferret
in
cruce
J
nosque
e
vulneribus
ipsius,
quod
nobis
miseris
deesset
redemptionis
pretium
mutuari,
et
ad
liberationem
salutemque
nostram
usurpare
possemus,
ut
qmmi
misereatur
nostri
benignissimus
pater
gratuito,
non
tamen
misereatur
nisi
interveniente
sanguine
filii
sui:
ut
quod
nobis
hic
gratis
contingit,
id
tamen
merito
ac
iustitiae
Christi
acceptum
ferre
debeamus,
ut
quicunque
gloriatur,
in
hoc
Domino
redemptore
et
salvatore
nostro
glorietur
(1
Cor.
1,
31).
De
iustificatione.
Iam
qui
pretioso
sanguine
Christi
redimitur,
et
cui
meritum
passionis
Christi
applicatur,
continuo
is
iustificatur:
hoc
est,
invenit
remissionem
peccatorum
suorum,
a
reatu
aeternae
damnationis
absolvitur,
et
relevatur
1)
per
spiritum
sanctum,
atque
ita
ex
iniusto
fit
iustus.
Nam
Deus
quando
iustificat,
non
humano
tantum
more
agit
cum
homine,
ut
ei
ignoscat
duntaxat,
peccatum
donet,
et
reum
absolvat,
sed
facit
etiam
meliorem:
id
quod
homines
attribuere
nec2)
solent,
neque
possunt.
Communicat
namque
cum
Ulo
de
spiritu
suo
sancto,
qui
purificat
cor
eius,
et
per
caritatem
in
eodem
corde
diffusam
incitat,
ut
quod
[pag.
8]
1)
renovatur
Aug.
Mog.
Herg.
et
Calvini
ed.
germ.
(verneuert,
renouvele).
2)
tribuere
neque,
iidem.
|