7:554
ullus,
nec
unius
quidem
diei
infans,
secundum
scripturas
(Iob.
25,
4
s.).
Hinc
illud
naturae
nostrae
vulnus,
ut
animalis
homo
non
percipiat
quae
sunt
spiritus
(1
Cor.
2,
14)
nec
eadem
ante
gratiam
expetat
atque
libere
eligat:
quum
concupiscentiae
et
affectus
carnis,
qui
in
eo
dominatur,
inimicitia
sit
adversus
Deum,
et
a
lege
Dei
abhorreat:
tantoque
magis
impediat
in
bono,
quanto
magis
ad
malum
impellit
(Rom.
8,
7).
Et
quanquam
retinet
homo
talis
libertatem
arbitrii,
licet
infirmam
et
laesam,
ex
qua
tanquam
fonte
profluunt
et
virtutes
morales
ethnicorum,
et
harum
actiones:
tamen
ante
gratiam
Dei
et
reparationem,
ad
iustitiam
[pag.
5]
quae
coram
Deo
valeat,
aspirare
haud
potest:
sed
est
potius
servus
peccati,
Satanae
mancipium,
inimicus
Dei,
et
malis
huius
mundi
obnoxius:
premitur
enim
fame,
siti,
frigore,
aestu,
dolore,
morbo,
et
ad
extremum
morte
ipsa
evertitur.
Per
unum
enim
hominem
peccatum
in
hunc
mundum
introivit,
*)
et
per
peccatum
mors
(Rom.
5,
12).
Hae
autem
istius
primae
praevaricationis
poenae,
renatis
cum
peccatoribus
communes
sunt.
Illis
tamen
a
Deo
etiam
ad
exercitium
adhibentur:
iniustis
vero
et
impiis
infliguntur
ad
poenoem.
Adde
huc
quod
in
homine
tali,
quem
peccatum
originale
depravavit,
quoad
natura
tantum
constat,
nec
per
gratiam
instauratur,
regnat
una
cum
concupiscentia
prava
etiam
Satan,
qui
eum
vinculis
servitutis
suae
constrictum
tenet,
in
eoque
operatur,
ut
conversetur
in
desideriis
suis,
faciens
voluntatem
carnis
et
cogitationum,
ac
originale
quod
a
parentibus
traxit
peccatum
actualibus
cumulet,
sitque
filius
irae,
secundum
apostolum
(Ephes.
2,
3),
ut
si
in
hac
miserrima
conditione
sua
moriatur,
iusto
tandem
Dei
iudicio
in
gehennam
coniectus,
aeternis
ibi
suppliciis
plectatur,
ut
nec
ignis
eius,
ut
apud
Esaiam
scriptum
est,
exstinguatur,
nec
vermis
moriatur
(Es.
66,
24).
1)
intravit
Aug.
Mog.
Herg,
et
Calvini
ed.
germ.
|