9:553  553  AD  VERSIPELLEM  MEDIATOREM.  554  omnes  detestatus  sit,  qui  non  palam  et  libere  discessionem  facerent  ab  impietate  et  sacrilegiis  papatus.  Adducit  deinde  Calvini  testimonium,  qui  Sadoleto  respondens  non  negat  esse  ecclesias  quibus  praesident  [pag.  113]  pseudoepiscopi:  quamvis  pontificem  romanum  cum  toto  pseudoepiscoporum  grege  dicat  immanes  esse  lupos,  ete.  Atqui  ut  taceam  quae  prolixius  Calvinus  in  sua  Institutione  disserit,  ex  eadem  illa  Epistola  satis  superque  refellitur  falsarii  improbitas.  Deformes  ecclesiae  ruinas  qui  agnoscit  in  papatu,  an  bestiis  titulum  episcopalem  occupantibus  quidquam  defert?  Atqui  claris  verbis  scriptor  ipse  ab  hac  calumnia  se  vendicat.  Postquam  enim  quasdam  errorum  species  recensuit,  quae  fidei  principia  evertunt:  Non  patiar,  inquit,  Sadolete,  ut  eiusmodi  flagitiis  [pag.  114]  ecclesiae  nomen  inscribendo,  et  eam  contra  fas  et  ius  infames,  et  nobis  invidiam  apud  imperitos  facias:  ac  si  bellum  cum  ecclesia  gerere  nobis  decretum  foret.  Nam  ut  fateamur  iacta  fuisse  olim  semina  quaedam  superstitionum,  quae  ab  evangelii  puritate  nonnihil  degenerabant,  scis  tamen  ista  quibuscum  belligeramur  impietatis  monstra,  non  ita  pridem  vel  nata  esse,  vel  certe  in  hanc  magnitudinem  excrevisse.  Tandem  detecta  papatus  foeditate  subiicit:  Et  adhuc  obedientiam  humilitatemque  vestram  nobis  venditas,  quod  vos  retineat  ecclesiae  [pag.  115]  veneratio,  quominus  ad  exigenda  haec  flagitia  manum  admoveatis?  Quid  homini  christiano  cum  ista  praevaricatrice  obedientia,  quae  verbo  Dei  licentiose  contempto,  obsequia  sua  defert  hominum  vanitati?  Quid  cum  ista  contumaci  praefractaque  humilitate,  quae  despecta  Dei  maiestate  homines  modo  suspicit  ac  reveretur?  Prius  autem  quam  papae  mercenarii  nebulam  offundunt  ex  ecclesiae  praetextu,  luculenta  explicatione  discusserat  Calvinus,  quam  parum  verecunde  obtegit  censor,  quum  totam  Epistolam  aliquando  memoriter  [pag.  116]  recitaverit.  Ex  uno  autem  verbo  plane  liquet  quam  perverse  mutilam  sententiam  detorserit.  Sic  enim  Sadoletum  compellat  Calvinus:  Tu  mihi  pro  ecclesia  obtrudes,  quae  omnes  religionis  nostrae  sanctiones,  et  quae  Dei  oraculis  sunt  proditae,  et  quae  sanctorum  quoque  patrum  libris  sunt  consignatae,  et  quae  priscis  conciliis  decretae,  furiose  persequitur?  Denique  haec  ponitur  ecclesiae  definitio:  ut  sit  societas  sanctorum  omnium,  quae  per  totum  orbem  diffusa,  per  omnes  aetates  dispersa,  una  tamen  Christi  doctrina,  et  uno  spiritu  colligata,  unitatem  [pag.  117]  fidei  ac  fraternam  concordiam  colit  atque  observat.  Quae  sequuntur,  adeo  implicita  sunt  tortuosis  ambagibus,  ut  suos  rhonchos,  sicuti  arridendo  semper  solet,  efflare  dicas.  Amplecti  se  affirmat  et  venerari  tanquam  ecclesiae  proprium,  quidquid  in  utraque  ecclesiae  parte,  sive  ea  antiquo  nomine  catholica,  sive  nuper  nato  evangelica  nuncupetur,  integrum,