9:552  Haereticos  non  esse  [pap.  108]  satis  clare  iudicat,1)  quos  non  insimulat  ullius  erroris.  Schisma  exprobrat,  quasi  abruperimus  caritatis  vinculum,  quia  nefas  ducimus  communicare  cum  papistis.  De  caritate  futiliter  eum  hominem  blatterare  nihil  miror,  qui  prorsus  ἄστοργος  est,  sibi  uni  natus  et  addictus.  Certe  caritatem  a  nobis  minime  negligi,  nedum  violari,  inde  apparet,  quod  non  alio  referimus  omnia  studia  nostra,  nisi  ut  miserae  animae  in  spem  salutis  revocentur.  Sed  eam  partem  aspernamur,  quae  vetus  catholicorum  et  romanae  ecclesiae  nomen  retinet,  omnemque  eius  communionem  defugimus,  [pag.  109]  nec  amore  et  misericordia  prosequimur  ut  decuerat,  sed  abominamur  ut  corpus  Satanae  et  Antichristi.  De  communione  iam  satis  responsum  est:  eam  duntaxat  nos  fugere,  quae  idololatria  et  superstitionibus  omnes  inquinat  qui  ea  tenentur  impliciti.  Hominibus  certe  non  sumus  inimici,  de  quorum  salute  non  minus  sollicite  quam  de  nostra  laboramus.  Hic  vero  maledicus,  qui  nos  misericordiae  oblitos  esse  iactat,  non  minus  proterve  quam  malitiose  nota  saevitiae  infamat  liberam  perfidae  simulationis  detestationem,  ad  quam  ab  omni  hominum  odio  puros  religio  nos  [pag.  110]  cogit.  Cum  papistis  non  communicamus.  An  quasi  sint  nobis  porci  vel  canes,  ut  alieni  simus  ab  eorum  congressu  ?  Imo  vero  nos  eorum  caecitatis  miseret  :  eorum  vitiis,  quantum  in  nobis  est,  studemus  mederi:  fraterna  ipsos  benevolentia  complectimur:  libenter  eos  admittimus,  si  nobiscum  pure  Deum  invocare  sustineant:  denique  ad  ipsos  modis  omnibus  accedere  parati  sumus,  modo  ne  a  Christo  nos  abducant.  Tantum  idololatriae  societatem  fugimus,  quae  nihil  quam  eos  obduraret,  nos  vero  pollueret,  utrosque  simul  eodem  involveret  [pag.  l  l  l  ]  exitio.  Porro  ut  fucum  faciat  simplicibus  et  parum  exercitatis,  urget  nos  autoritate  Lutheri,  qui  romanam  curiam,  quum  adhuc  esset  alphabetarius,  ecclesiae  titulo  ornavit.  Fingamus  Lutherum  eo  tempore  inconsiderate  loquutum  esse,  quum  vix  principia  quaedam  sincerioris  doctrinae  gustasset:  quid  minus  consentaneum,  quam  sermonem  rebus  turbulentis  et  confusis  vel  extortum  vel  elapsum  arripere,  ut  praeiudicio  bonam  causam  gravet:  ac  si  non  licuerit  homini  agnitis  repente  tot  portentis  attonito,  per  varios  [pag.  112]  progressus  sensim  proficere?  Sed  quam  fallaciter  torqueat  quod  alio  sensu  et  consilio  scriptum  fuit,  inde  colligere  promptum  est,  quod  eodem  tempore  Romam  subinde  vocavit  Babylonem.  Etsi  anxie  de  re  supervacua  litigare  nihil  attinet,  quum  plane  omnibus  liqueat,  ex  quo  usu  et  experientia  rectius  iudicium  collegit  Lutherus,  quam  acriter  eos  1)  Bene  emendasse  videntur  Beza  et  Amst.  indicat  (il  donne  a  entendre).