40:552
fluunt
omni
copia.
Non
spernenda
quidem
est
Dei
liberalitas,
ubi
nos
alit
pane,
et
vino,
et
aliis
cibis.
Nam
Paulus
utrumque
in
laude
ponit,
scire
ferre
abundantiam
et
penuriam
(Phil.
4,
12).
Quum
ergo
Dominus
largiter
nobis
profert
cibum
et
potum,
possumus
sobrie
et
frugaliter
vinum
bibere,
et
edere
cibos
suaviores.
Sed
ubi
Deus
aufert
nobis
et
panem
et
aquam,
ita
ut
nobis
pereundum
sit
inedia,
sciamus
sufficere
nobis
eius
benedictionem
pro
omnibus
alimentis.
Nam
videmus
Danielem,
et
eius
socios
fuisse
pulchros
et
nitidos,
fuisse
etiam
succulenta
carne,
quum
legumina
tantum
comederent.
Unde
hoc,
nisi
quia
Dominus,
qui
populum
suum
alere
potuit
in
deserto
solo
manna,
quum
non
suppeterent
alii
cibi,
convertit
etiam
hodie
nobis
cibos
in
manna,
qui
per
se
essent
noxii?
Nam
si
quis
interroget
medicos,
an
leguminibus
et
aliis
eiusmodi
vescendum
sit,
dicent
haec
omnia
esse
valde
noxia:
et
vere
hoc
sentient.
Sed
interea
ubi
non
est
nobis
ciborum
copia
ad
delectum,
ut
possimus
nobis
accipere
quod
valetudini
nostrae
melius
conducit,
si
contenti
sumus
herbis
et
radicibus,
Dominus
(quemadmodum
dixi)
poterit
nos
non
minus
alere,
quam
si
mensam
proponeret
bene
refertam
omnibus
lautitiis.
Sicuti
enim
temperantia
non
est
in
ipso
cibo,
sed
in
palato,
quia
si
voluptas
nos
allicit
ad
malos
cibos
appetendos,
nihilominus
sumus
intemperantes
:
rursum
si
vescimur
optimis
cibis,
hoc
non
obstat
nostrae
temperantiae.
Idem
etiam
tenendum
est
de
ipsa
facultate
alimentorum,
quod
scilicet
non
sustentat
nos
per
se
qualitas
huius
vel
illius
cibi,
sed
Dei
benedictio,
prout
illi
visum
est.
Videbimus
enim
interdum
divitum
liberos
esse
macilentos,
quum
tamen
habeatur
summa
ipsorum
cura:
videbimus
in
plebe
rustica
pueros
esse
pulcherrimos,
et
facie
bene
plena,
et
toto
corpore
succulento:
et
tamen
vescuntur
cibis
quibuslibet,
interdum
etiam
maxime
noxiis.
Sed
quia
carent
delitiis
urbanis,
ideo
Dominus
sua
benedictione
facit,
ut
crudi
fructus,
ut
caro
suilla,
laridum,
et
quidquid
tale
est,
et
olera
etiam
quae
videntur
deteriora
esse,
ut
haec
omnia
multo
magis
prosint,
quam
si
affluerent
omnes
delitiae.
Hoc
ergo
etiam
notandum
est
in
verbis
Danielis.
Sequitur,
16.
Et
factum
est,
ut
Melsar
tolleret
sibi
portionem
cibi
illorum
et
vinum
potionum
eorum
(hoc
est,
vinum
quod
rex
illis
in
potum
tribuerat),
et
daret
illis
legumina.
Postquam
videt
Melsar
se
posse
gratificari
Danieli,
et
sociis
absque
periculo,
imo
hoc
esse
ex
altera
parte
sibi
lucrosum,
facilis
fuit
et
humanus:
iam
non
opus
fuit
longa
disputatione.
Nam
saepe
a
spe
lucri
deterremur,
obiecto
discrimine
aliquo:
vel
si
magno
labore
constat
quod
alioqui
appetimus,
|