9:551
551
RESPONSIO
552
eius,
et
officium
ac
virtus,
altero
contentus,
non
dubitat
quod
praecipui
est
momenti
exinanire.
Christum
papistae
fatentur
Deum
et
hominem,
et
eius
personam
fatentur
duabus
naturis
constare:
errores
omnes
quibus
olim
vexata
fuit
ecclesia,
distincte
repudiant:
fortiter
anathematizant
Arium,
Sabellium,
Nestorium,
Eutychem,
Marcionem
et
Manichaeos.
Ita
de
essentia
deitatis
et
humanae
naturae,
et
earum
unione
optime
inter
nos
convenit.
Verum
si
spolietur
[pag.
104]
gratia
sua
Christus,
frigebit
tota
haec
doctrina
:
certe
quam
minimum
vel
nihil
proderit
ad
aedificium
pietatis.
Ergo
quum
docet
Paulus
in
uno
Christo
fundatam
esse
ecclesiam
(Ephes.
2,
20),
non
aliud
sentit
quam
quod
alibi
clarius'explicat:
nempe
quatenus
factus
est
nobis
a
patre
sapientia,
redemptio,
iustitia
et
sanctificatio
(1.
Cor.
I,
30).
An
non
sapientiam
hanc
abiecit,
qui
instar
Mahometis
magistrum
sc
substituit,
et
suis
commentis
suffocavit
totam
evangelii
lucem?
Conciliet
censor,
si
potest,
cum
redemptione
de
qua
loquitur
Paulus
papatus
doctrinam
de
libero
[pag.
1051
arbitrio.
Iam
quid
iustitiae
quam
per
Christum
consequimur
magis
adversum,
quam
operum
merita?
Ad
haec,
si
sanctificatio
nobis
in
Christo
quaerenda
est,
quomodo
cum
adiutrice
spiritus
gratia
concurret
hominis
voluntas?
Ubi
autem
ad
modum
et
formam
iustitiae
ventum
fuerit,
concidere
certum
est,
nisi
Christus
sit
unicus
sacerdos
et
advocatus
noster,
et
unicum
sit
atque
aeternum
mortis
eius
sacrificium.
Atqui
advocatorum
turba
in
eius
locum
supposita
fuit.
Qui
pastores
esse
debuerant,
se
iactant
esse
victimarios.
Quot
missae
quotidie
aguntur,
totidem
sacrificiis
[pag.
106]
fingunt
expiari
mundi
peccata.
Haec
tam
foeda
gratiae
et
virtutis
Christi
eversio,
longe
aliud
est
quam
ligni,
foeni
et
stipulae
congeries.
Non
infitior
ex
legitimis
ecclesiae
ministris
quosdam
fuisse,
qui
commenta
sua
miscendo
puram
doctrinam
obscuraverint.
Verum
longe
diversa
est
papatus
ratio,
ubi
nudum
et
inane
resonat
Christi
nomen:
de
eius
officio,
quod
in
salute
nostra
praecipuum
erat
caput,
altum
silentium.
Desinat
ergo
praestigias
facere
impostor,
otiosum
et
inutile
spectrum
loco
Christi
obtrudendo.
Quod
aquae
turbidae
comparat
doctrinam
multis
vitiis
contaminatam,
perinde
[pag.
107]
est,
ac
si
quis
veneficus
diceret,
non
obstare
vitiosum
colorem
cibi
et
potus,
quo
minus
edere
et
hibere
liceat.
Aquam
turbidam
bibat
ipse
si
volet,
limo
et
coeno
so
ingurgitet.
Verum
cui
persuadeat,
vinum
quod
e
puro
dolio
prodierit,
dum
lethali
veneno
infectum
propinatur,
hibendum
esse?
vel
aquam,
quia
ex
salubri
scaturigine
profluxerit,
quamvis
corrupta
sit
ac
foetida,
non
esse
tamen
noxiam?
Eat
nunc
et
neget
a
crimine
schismatis
posse
nos
excusari,
quia
a
colluvie
papatus
sponte
recessimus.
|