40:550
minibus,
ut
scilicet
assidue
gemeret,
et
in
animo
aleret
memoriam
patriae
suae,
cuius
statim
fuisset
oblitus,
si
demersus
fuisset
in
illas
aulicas
lautitias.
Sequitur,
14.
Et
audivit
eos
in
hoc
verbo,
et
probavit
eos
decem
diebus.
15.
Et
a
fine
decem
dierum
visus
est
vultus
eorum
pulcher
(vel,
nitidus),
et
(ipsi)
pinguiores
carne
prae
omnibus
pueris
(nempe
caeteris),
qui
comedebant
portionem
cibi
regii
Quia
hoc
mirabiliter
factum
est,
quod
Daniel
non
contraxit
maciem
nec
debilitatem
ex
sordido
illo
cibo,
sed
perinde
enituit
eius
facies,
ac
si
delicatissimos
quosque
cibos
comedisset,
hinc
colligimus
quod
iam
dixi,
nempe
impulsum
fuisse
divinitus,
ut
constanter
persisteret
in
suo
consilio,
ne
scilicet
se
pollueret
in
cibis
regiis.
Deus
ergo
re
ipsa
testatus
est
se
fuisse
autorem
Danieli
et
sociis
in
hoc
voto
et
proposito.
Certum
quidem
est,
non
esse
tantam
virtutem
in
pane,
ut
nos
sustineat.
Alimur
enim
arcana
Dei
benedictione,
sicuti
dicitur
apud
Mosem,
Non
vivit
homo
solo
pane,
hoc
est,
panis
non
suppeditat
hominibus
virtutem.
Neque
enim
panis
ipse
vitam
habet.
Quomodo
igitur
vitam
nobis
adferret?
Ergo
panis
nullius
per
se
virtutis
est,
sed
alimur
verbo
Dei,
hoc
est,
quia
Dominus
ita
statuit,
ut
alimentis
foveretur
vita
nostra.
Ideo
pani
inspiravit
virtutem.
Sed
debemus
interea
vitam
nostram
ferre
acceptam
non
pani,
neque
aliis
cibis,
sed
arcanae
Dei
benedictioni.
Non
enim
hic
loquitur
Moses
de
doctrina,
nec
de
vita
spirituali,
sed
dicit
vitam
nostram
corporalem
foveri
Dei
gratia,
qui
ita
indidit
proprium
munus
pani
et
reliquis
cibis.
Hoc
igitur
certum
est
in
genere,
quibuscunque
vescamur
cibis,
nos
ali
et
sustentari
gratuita
virtute
Dei.
Sed
exemplum
hoc
cuius
nunc
meminit
Daniel,
fuit
singulare.
Deus
ergo
(quemadmodum
iam
dixi)
re
ipsa
ostendit
non
aliter
posse
manere
Danielem
purum,
et
integrum
una
cum
sociis,
nisi
contentus
sit
leguminibus
et
aqua.
Hic
autem
notandum
est
primo
loco,
cavendum
sedulo
esse,
ne
gulae
simus
mancipia,
et
ita
retrahamur
tam
ab
officio
nostro,
quam
ab
obsequio
et
timore
Dei,
ubi
vivendum
nobis
est
tenuiter,
et
carendum
omnibus
lautitiis:
quemadmodum
hodie
videmus
multis
hanc
esse
summam
crucem,
nempe
si
non
liguriant
mensas
divitum,
quae
refertae
sunt
magna
copia
ciborum
et
varietate.
Alii
etiam
qui
iampridem
obduruerunt
ad
lautitias,
non
possunt
se
submittere,
neque
ulla
mediocritate
contenti
sunt.
Hinc
fit
igitur,
ut
semper
sordeant
in
luto
suo,
quia
scilicet
non
possunt
renuntiare
gulae
delitiis.
Atqui
Daniel
satis
nobis
ostendit,
ubi
Deus
non
modo
redigit
ad
inopiam,
sed
ubi
opus
est,
etiam
sponte
35*
|