9:55
55
SECUNDA
DEFENSIO
56
[pag.
18]
qualis
fuerit
mea
in
scribendo
mediocritas.
Caeterum,
quia
forte
veritus
est,
ne
si
solus
ipse
laesus
foret,
paucos
inveniret
privati
doloris
socios,
totam
gentem
suam
ad
commune
praelium
incitat,
ac
si
Germanis
omnibus
vulgatum
temulentiae
probrum
a
me
obiectum
foret.
Si
ita
esset,
ne
ipse
quidem
mihi
vellem
ignosci.
Sed
notanda
est
quam
mox
addit
probatio.
Crimine
hoc,
inquit,
semel
atque
iterum
me
perstringit.
Quasi
vero
si
bibulus
est,
sine
compotoribus
inebriari
nequeat.
Quanquam
ne
hic
de
nihilo
anxius
sit,
sciat
non
indictum
fuisse
praelium
suis
poculis,
sciat
de
alia
temulentia
me
loquutum
esse,
1)
quam
propheta
Isaias
dicit
non
esse
a
vino.
Utinam
vero
non
ita
se
in
profundum
fastum
immergeret,
nec
praeceps
rueret
tam
violento
impetu,
ut
ieiuna
eius
ebrietas
omnibus
plus
aequo
nota
esset.
Non
minus
etiam
ridicule
in
locum
illum
communem
digreditur,
sibi
hanc
cum
Christo
et
apostolis
communem
esse
sortem,
quod
praeter
culpam
oneretur
mendaciis
et
probris,
quibus
vomendis
tam
largum
et
robustum
ei
esse
pulmonem
testantur
eius
scripta,
quam
ferendis
et
[pag.
19]
concoquendis
delicatum
esse
eius
stomachum,
querimoniae
declarant.
Praesertim
quid
eum
gravissime
vulneraverit,
perspicere
difficile
non
est_
Admonueram
ut
suae
inscitiae
conscius,
non
tam
confidenter
se
efferret.
Mihi
certe
nihil
minus
in
animo
fuerat,
quam
tam
acerbum
vulnus
infligere.
Nunc
quum
subinde
stomachose
repetat
indoctum
se
haberi,
latentem
morbum
detexit.
Ergo,
Westphale,
ut
intelligas,
neque
me
data
opera
antehac
quaesisse
quod
te
pungeret,
neque
etiam
nunc
dolore
tuo
oblectari,
posthac
indoctum
vocare
desinam,
modo
vicissim
candidum
et
integrum
homIDem
te
mihi
praestes.2)
Atque
utcunque
tuo
more
ebullias
in
effraenam
maledicendi
licentiam,
nullis
conviciis
certabo.
Porro
ut
verum
sit,
durius
te
ideo
fuisse
meis
verbis
obiurgatum,
ut
audaciam
tuam
compescerem,
frustra
tamen
vel
existimas,
vel
obtendis,
callido
me
artificio
fuisse
usum,
ut
probris
meis
oppressus
quiesceres.
Quasi
vero
nescirem
quam
facundus
ad
maledicendum
rhetor
esses,
et
quam
larga
huius
generis
copia
tibi
proflueret.
Sed
quando
ita
mecum
agis,
ut
si
verbulo
[pag.
2
o]
te
perstringam
conviciator
sim,
tu
vero
nihil
tibi
ad
me
lacerandum
non
concesseris:
quomodo
temperanda
erit
styli
mei
ratio?
Nempe
hoc
compendium
sequi
praestabit,
ut
de
re
ipsa
simpliciter
loquar.
Nam
et
hoc
observabit
prudens
lector,
quoties
vehementius
in
te
incurrere
coactus
sum,
nunquam
tamen
a
gravi
et
seria
admonitione
recessisse.
Tu
vero
1)
Vide
'primam
defensionem
pagina
nostra
7
et
quae
ibi
annotavimus.
2)
pourveu
que
de
ton
coste
tu
monstres
envers
moy
une
honnestete
naifve
et
procedes
en
bonne
rondeur.
|