49:55
55
EPIST.
PAULI
AD
ROMANOS
56
non
omnia
quae
hic
recensentur,
vitia
in
singulis
eminent:
nihil
impedit
quominus
rite
ac
vere
in
humanam
naturam
congerantur,
quemadmodum
adnotavimus
supra
cap.
1,
26.
19.
Scimus
autem
quod,
quaecunque
lex
dicit,
iis
qui
in
lege
sunt
loquitur:
ut
omne
os
obstruatur,
et
obnoxius
fiat
omnis
mundus
Deo.
20.
Quoniam
ex
operibus
legis
non
iustificabitur
omnis
caro
coram
ipso:
per
legem
enim
agnitio
peccati.
19.
Scimus
autem.
Omissis
gentibus,
nominatim
ad
Iudaeos
applicat
elogia
illa1):
in
quibus
subigendis
multo
plus
erat
negotii:
quod
vera
iustitia
non
minus
quam
gentes
destituti
praetextu
foederis
Dei
se
tegebant,
ac
si
hoc
ilks
pro
sanctitate
sufficeret,
Dei
electione
a
reliquo
mundo
fuisse
distinctos.
Et
quidem
effugia
profert^
quae
satis
tenebat
Iudaeis
prompta
esse.
Nam
quidquid
sinistre
in
lege
dictum
erat
contra
totum
humanum
genus,
in
gentes
reflectere
solebant:
quasi
essent
ipsi
a
communi
ordine
exempti.
Et
erant
certe,
nisi
excidissent
a
suo
gradu.
Ergo
nequa
falsa
privatae
dignitatis
imaginatio
eos
impediat^
et
ad
solas
gentes
restringant
quae
in
ipsos
promiscue
competunt:
Paulus
hic
antevertit,
atque
a
fine
scripturae
demonstrat,
non
modo
turbae
permistos
esse,
sed
peculiariter
de
ipsis
ferri
hoc
iudicium.
Ac
videmus
quidem
apostoli
diligentiam
in
refellendis
obiectis2).
Quibus
enim
lex
data
est,
aut
quibus
instituendis
servire
debet,
nisi
Iudaeis3)?
Quod
ergo
de
aliis
meminit,
hoc
quasi
accidentale
est,
vel
Tcapepyov,
ut
dicunt:
suis
autem
discipulis
praecipue
suam
doctrinam
aptat.
In
lege
Iudaeos
esse
dicit,
quibus
lex
ipsa
destinata
erat:
unde
sequitur,
ad
eos
proprie
spectare:
et
sub
legis
nomine4)
prophetias
quoque,
atque
adeo
totum
vetus
testamentum
comprehendit.
Ut
omne
os
obstruatur.
Id
est,
ut
praecidatur
omnis
tergiversatio,
atque
excusandi
facultas.
Metaphora
a
iudiciis
petita,
ubi
reus,
si
quid
habet
ad
iustam
defensionem,
vices
dicendi
postulat,
ut
quae
sibi
imposita
sunt
purget:
si
vero
conscientia
sua
premitur,
silet,
ac
tacitus
exspectat
suam
damnationem,
suo
iam
silentio
damnatus.
Eundem
sensum
habet
illa
loquendi
forma
Iob.
39,
34:
Opponam
manum
meam
ori
meo.
Dicit
enim,
etiam
si
non
destituatur
aliqua
excusationis
specie,
iustificandi
*)
quoniam
illae
plus
satis
convictae
non
habebant
iam
quod
obloquerentur.
Hi
autem
aegerrime
succumbebant
etiam
convicti.
2)
quibus
impediri
poterant
Iudaei
a
recta
sui
cognitione.
Ne
praetenderent
ad
profanas
gentes
eas
prophetias
pertinere,
antevertit,
atque
a
fine
scripturae
demonstrat,
eos
esse
proprias
ipsorum
admonitiones.
3)
Primi
ergo
illi
per
legem
docentur.
4)
vocabulo
|