1:55
[CO
1.
55]
quere
et
abnegare,
reputent
pro
se
quisque
singuli
et
tamen
hoc
tirocinio
discipulos
suos,
hoc
est,
pios
omnes
Christus
initiat
(Matth.
16).
Deinde
sic
per
omnem
vitam
sub
crucis
disciplina
erudit,
ne
cor
adiiciant
ad
bonorum
praesentium
vel
cupiditatem,
vel
fiduciam.
Breviter,
sic
fere
tractat,
ut
quocunque
flectant
oculos,
quam
longe [p.
100]
hic
mundus
patet,
non
nisi
desperationem
sibi
ubique
obversantem
habeant:
ut
Paulus
dicat
miserabiliores
nos
esse
omnibus
hominibus,
si
in
hoc
mundo
duntaxat
sperantes
sumus
(1
Cor.
15).
In
his
tantis
angustiis
ne
deficiant,
adest
illis
Dominus
qui
monet
ut
altius
caput
exerant
et
longius
oculos
coniiciant,
beatitudinem,
quam
in
mundo
non
vident,
apud
se
reperturos.
Hanc
beatitudinem,
praemium,
mercedem,
retributionem,
vocat;
non
operum
meritum
aestimans,
sed
compensationem
esse
significans
eorum
pressuris,
passionibus,
contumeliis
etc.
Quamobrem
nihil
obest,
quominus
vitam
aeternam,
remunerationem
scripturae
exemplo
vocemus,
quod
in
ea
Dominus
suos
ex
laboribus
in
quietem,
ex
afflictione
in
consolationem,
ex
moestitia
in
gaudium,
ex
ignominia
in
gloriam
recipiat,
omnia,
breviter,
quae
perpessi
sunt
mala,
bonis
maioribus
permutet.
Sic
et
nihil
erit
incommodi,
si
vitae
sanctitatem
existimemus
esse
viam,
non
quidem
quae
ducat,
sed
qua
electi
a
Deo
suo
in
gloriam
regni
coelestis
ducantur:
quoniam
haec
bona
eius
voluntas
est,
glorificare
quos
sanctificavit.
Hac
ratione,
observationes
mandatorum
aliquoties
vocantur
iustitiae
Domini;
non
quibus
Dominus
iustificet,
hoc
est,
iustos
habeat
ac
reputet,
sed
quibus [p.
101]
iustos
suos,
quos
iam
[OS
68]
ante
sua
gratia
iustificavit,
exerceat.
Verum,
si
quis
vel
minimam
salutis
nostrae
portionem
ad
opera
derivet,
is
totam
scripturam
pervertit
ac
corrumpit,
quae
solidam
laudem
divinae
bonitati
assignat.
Nomen
vero
meriti
qui
usurpat,
adversus
Dei
gratiam
blasphemiam
erigit,
quae
cum
illo
stare
non
potest:
certe
arrogantiae
et
ferocientis
adversus
Deum
vanitatis
plenum
est.
Deus
mercedem
et
remunerationem
pollicetur.
Audio.
Sed
nostrum
erat,
tantae
Dei
beneficentiae
gratias
agere,
per
quam
nobis
dari
agnosceremus,
quod
minime
debebatur,
non
animis
efferri
et
plus
arripere
quam
dabatur.
Qui
usumfructum
in
fundo
dono
accepit,
si
fundi
etiam
proprietatem
sibi
vindicet,
nonne
tali
ingratitudine
illum
ipsum
quem
possidebat
usumfructum
amittere
meretur?
Et
hos
scilicet
impune
adversus
tantam
suam
gratiam
tam
ingratos
Dominus
feret?
|