9:548
longe
petere
rei
certae
testimonium.
Sed
cur
praeteriit
quod
ex
re
et
causa
praesenti
magis
erat,
multas
esse
oves
foris?
unde
colligere
promptum
est,
non
difiundi
ecclesiam
visibilem,
quacunque
dispersi
sunt
electi.
In
illa
enim
dissipatione
non
secus
conservat
Deus
suos,
atque
Daniel
mirabili
privilegio
servatus
est,
quum
a
coetu
fidelium
abesset.
De
doctrina
et
sacramentis
perfricta
fronte
eum
nugari,
paulo
ante
ostensum
est.
Monendi
interea
sunt
principes
Germaniae,
quibus
oculos
obliuere
voluit,
ne
tam
[pag.
90]
proterve
se
deludi
sinant.
Non
potest
eos
damnare
qui
ab
eruditis
admoniti
quaedam
correctione
indigere
in
aliqua
ecclesiae
parte,
praeeunte
summa
autoritate,
accedente
communi
illius
ecclesiae
consensu,
in
doctrinae
genere
aliqua
repurgarunt,
et
caeremonias
aliquot
etiam
vetustiores
auferendas
putant:
modo
id
quam
minimo
scandalo
et
perturbatione
fiat.
Si
rogetur
quosnam
intelligat:
optimum
principem,
cuius
sumptibus
praeter
meritum
alitur,
primum
statuet
in
ordine.
Sed
an
ille
quum
suae
ditionis
ecclesias
constituere
vellet,
consilium
suum
suspendit
a
communi
totius
occidentis
[pag.
91]
consensu?
An
nutum
pontificis
exspectavit?
Ad
haec
quam
improba
versutia,
dum
eos
non
damnans
qui
doctrinam
repurgarunt,
ubi
ad
caeremonias
ventum
est,
eos
tantum
tolerat
qui
auferendas
putant?
Unde
sequitur,
si
quis
manum
admoveat,
temeritatis
et
seditiosi
conatus
reum
fieri.
Quae
sequuntur
non
magis
cohaerent
quam
aegri
somnia,
vel
phrenetici
deliria.
Non
possum,
inquit,
a
Christo
et
ecclesia
separare
qui
in
his
coetibus
ita
versantur,
ut
nihil
aliud
quam
Christi
gloriam
quaerant,
totoque
animo
ad
ecclesiae
[pag.
02]
pacem
et
unitatem
incumbant,
et
cum
reliquo
ecclesiae
corpore,
etiam
si
quadam
opinionum
et
rituum
varietate
discrepent,
caritatis
vinculo
sint
colligati.
Nempe
sibi
visus
est
Heidelbergae
esse.
Quos
enim
alios
coetus
designat
pronomine
Hos?
Verum
si
existimationi
suae
consulere
voluit,
non
debuerat
tertio
se
Genevam
conferre,
ut
Calvini
se
filium
et
discipulum
profiteretur.
Ut
hoc
omittam,
cur
eos
tam
anxie
excusat
qui
privatam
vitam
agunt
in
ditione
Illustrissimi
Principis
:
ex
quo
Princeps
ipse,
qui
palam
descivit
a
papatu,
et
alios
pro
legitima
potestate
inde
[pag.
93]
retraxit,
a
damnatione
exemptus
est?
Sed
eadem
mox
fidelia
nigredine
obducit
quos
ante
dealbaverat.
Probare
eos
non
potest
qui
ita
a
romanae
ecclesiae
corruptelis
recedere
voluerunt,
ut
ab
ea
defecerint,
seque
ab
omni
eius
communione
separasse
videantur.
Non
quaero
quosnam
intelligat:
quia
satis
apparet
nos
pro
schismaticis
haberi,
quanquam
inique
nobis
exprobrat,
studia
nos
omnia
non
ad
medicandum,
sed
ad
perdendum
conferre
Quum
innumera
hominum
millia
testentur,
quam
salubrem
medicinam
reperiant
in
scriptis
|