40:548
huic
errori,
sibi
etiam
esse
licitum
vivere
more
vetusto,
quia
scilicet
ita
fuerint
educati,
et
hoc
illis
traditum
fuerit
a
maioribus.
Ritus
ergo
usurpant
quos
sustinent
a
nobis
improbari.
Sic
etiam
hic
praefectus
poterat
recte
sentire
de
Daniele,
et
eius
sociis:
interea
non
fuit
eo
usque
tactus,
ut
discere
cuperet
quidnam
differret
una
religio
ab
altera.
Simpliciter
ergo
excusat
sibi
non
esse
liberum,
permittere
Danieli
quod
petierat,
quoniam
hoc
futurum
esset
capitale
apud
regem.
Nunc
sequitur,
11.
Et
dixit
Daniel
ad
Meltsar,
quem
constituerat
praefectus
eunuchorum
super
Danielem,
Hananiah,
Misael,
et
Azariah.
12.
Proba
(vel,
experire)
servos
tuos
diebus
decem,
et
apponantur
nobis
de
leguminibus
(legumina
simpliciter),
et
comedemus
(quae
comedamus),
et
aquae,
quas
bibamus.
13.
Et
inspiciantur
coram
facie
tua
vultus
nostri,
et
vultus
puerorum,
qui
vescuntur
portione
(frusto,
quemadmodum
diximus)
cibi
regis:
et
quemadmodum
videris
fac
cum
servis
tuis.
Quia
intellexerat
Daniel
ex
responso
praefecti
non
posse
impetrari
ab
ipso
quod
optabat,
ideo
alloquitur
eius
ministrum.
Praefectus
enim
sub
se
habuit
complures
ministros,
quemadmodum
scimus
esse
usitatum
in
magnis
praefecturis.
Nam
probabile
est,
fuisse
idem
officium
praefecti
illius,
quod
hodie
est
magni
scutarii,
quem
vocant
in
Gallia.
Erat
igitur
unus
ex
ministris,
sub
cuius
custodia
erant
Daniel
et
socii.
Ad
hoc
remedium
descendit
Daniel,
et
obtinet
quod
cupit:
non
tamen
sine
artificio,
ut
videbimus.
Hic
autem
perspicitur
rara
Danielis
constantia,
qui
post
rem
irustra
tentatam
non
tamen
desinit
tendere
ad
suum
scopum.
Et
hoc
est
verum
et
serium
fidei
examen,
ubi
non
fatigamur,
si
quid
nobis
occurrat
adversum:
neque
putamus
viam
ideo
nobis
clausam
esse.
Ergo
si
cursum
protinus
non
retro
flectimus,
sed
tentamus
omnes
alias
vias,
tunc
vere
ostendimus
radicem
pietatis
in
cordibus
nostris
fixam
esse.
Potuit
videri
excusabilis
Daniel,
postquam
repulsam
passus
fuerat.
Quis
enim
non
dixisset
defunctum
esse
suis
partibus?
Sed
superavit
hoc
obstaculum.
Et
quia
apud
summum
praefectum
nihil
adeptus
est,
ad
ministrum
eius
descendit.
Fuit
autem
hoc
non
vulgaris
prudentiae,
petere
ut
periculum
faceret.
Neque
enim
potuit
obiicere
hic
minister
quod
nunc
audivimus
fuisse
responsum
a
praefecto.
Nec
dubium
est
quin
aliquid
cognoverit
tam
de
precibus
Danielis,
quam
de
repulsa
et
negatione.
Ideo
antevertit
Daniel,
et
ostendit
quomodo
possit
annuere
minister
ille
sine
ullo
periculo:
quasi
diceret,
Nos
quidem
ideo
non
impetravimus
a
praefecto,
quia
|