40:545
545
IN
DANIELEM.
CAP.
I.
546
fuit
illis,
vel
abominatio,
vesci
lautitiis
illis,
et
comedere
ex
regis
mensa.
Notandus
igitur
est
finis
cur
Daniel
censeat
se
pollui
si
sumptuose
vivat,
et
comedat,
et
bibat
ex
portione
regis,
nempe
quia
(ut
iam
dictum
fuit)
conscius
sibi
propriae
infirmitatis,
voluit
in
tempore
praecavere,
ne
talibus
illecebris
captus
deficeret
a
pietate
et
cultu
Dei,
et
degeneraret
in
mores
chaldaicos,
quasi
esset
inde
oriundus,
et
unus
ex
aliorum
principum
numero.
Reliqua
differam
in
crastinum.
9.
Dederat
autem
Deus
Danielem
(posuerat
Danielem)
in
clementiam
et
miserationes
coram
praefecto
eunuchorum.
Retulit
heri
Daniel
quid
petiisset
a
magistro,
cuius
curae
mandatus
fuerat:
nunc
interserit
hanc
sententiam,
ut
sciamus
postulationem
illam
non
fuisse
ei
fraudi,
quod
praefectus
eunuchorum
humaniter
cum
ipso
egit.
Fuisset
enim
hoc
capitale
crimen,
si
Daniel
ad
regem
delatus
esset.
Quanquam
enim
verisimile
est
non
fuisse
usum
verbo
polluendi,
neque
palam
et
diserte
vocasse
cibos
regios
inquinamenta,
potuit
tamen
facile
coniici
ex
eius
verbis
quod
ipse
nunc
refert,
nempe
ideo
se
rogasse
praefectum,
ut
liceret
vesci
leguminibus,
quia
non
putabat
sibi
licitum
esse
ali
cibo
regio.
Causam
heri
attulimus:
sed
rex
babylonius
poterat
statim
excandescere,
si
hoc
rescivisset.
Quid?
Ego
habeo
in
honore
captivos
istos,
possem
illis
abuti
tanquam
mancipiis:
atqui
perinde
alo
ipsos
delicate
atque
proprios
filios:
interea
quasi
ego
sim
homo
pollutus,
respuunt
cibum
meum.
Haec
igitur
ratio
est
cur
Daniel
hic
recitet
se
fuisse
in
gratia
illius
praefecti.
Nam
(ut
videbimus
proximo
versu)
praefectus
simpliciter
negavit
quod
petebat:
ubi
igitur
favor
ille?
Sed
quanquam
noluit
acquiescere
precibus
Danielis,
fuit
tamen
haec
rara
humanitas,
quod
non
detulerit
eum
ad
regem,
sicuti
aulici
captandae
gratiae
causa
propensi
sunt
ad
quamlibet
accusationem.
Deinde
fieri
potest
ut
praefectus
sciret
hoc
concessum
fuisse
Danieli
a
suo
ministro.
Si
qua
igitur
fuit
conniventia
in
praefecto,
haec
est
gratia
et
commiseratio,
de
qua
nunc
loquitur
Daniel.
Consilium
quidem
eius
ambiguum
non
est,
quod
scilicet
non
dubitaverit
adire
vitae
discrimen,
ut
maneret
purus
et
integer,
neque
sese
contaminaret
delitiis
aulae
babylonicae.
Exprimit
enim
quomodo
evaserit
periculum,
quia
scilicet
praefectus
clementer
cum
ipso
egit,
quum
posset
statim
obiicere
ad
mortem.
Sed
notanda
est
loquendi
forma,
qua
hic
utitur,
quod
scilicet
Deus
posuerit
Ulum
in
gratiam
et
miserationes
coram
praefecto
illo.
Poterat
communi
more
dicere
se
fuisse
gratiosum,
sed
adscribit
hoc
beneficio
Dei,
quod
expertus
fuerit
barbarum
hominem
adeo
humanum
et
propitium.
Lo-
Calvini
opera.
Vol.
XL.
|