40:544
igitur
vivere
in
Chaldaea
ita
ut
recordaretur
se
esse
exsulem
et
captivum,
oriundum
autem
ex
sacro
genere
Abrahae.
Videmus
nunc
quale
fuerit
consilium
Danielis.
Noluit
igitur
tantum
sibi
temperare
a
nimia
ciborum
copia,
vel
a
delitiis,
sed
voluit
deflectere
a
laqueis
Satanae,
quos
videbat
sibi
esse
circumdatos.
Nec
dubium
est
quin
sibi
conscius
fuerit
propriae
infirmitatis:
et
hoc
etiam
hi
magna
laude
ponendum
est,
quod
sibi
diffisus
voluit
procul
fugere
omnes
illecebras
et
captationes.
Nam
quod
ad
mentem
regis
spectat,
hoc
fuit
certe
diabolicum
aucupium,
sicuti
dixi:
Daniel
hoc
repudiavit:
nec
dubium
est
quin
Deus
illuxerit
suo
spiritu
eius
menti,
ut
mature
sibi
praecaveret.
Ergo
noluit
se
proiicere
in
plagas
diaboli,
sed
libenter
abstinuit
a
cibo
et
potu
regio.
Haec
summa
est.
Potest
etiam
quaeri,
cur
hanc
sibi
laudem
vendicet
Daniel,
quae
communis
tamen
erat
cum
sociis.
Neque
enim
solus
ipse
reiecit
potum
et
cibum
regium.
Sed
quoniam
necesse
erat
hoc
cognosci,
fuisse
iam
ab
ipsa
pueritia
gubernatum
a
Dei
spiritu,
quo
maior
esset
eius
doctrinae
fides
et
autoritas,
ideo
dicit
se
peculiariter
loquutum
fuisse,
non
iactantiae
causa,
sed
ut
conciliet
fidem
suae
doctrinae,
et
ostendat
se
longo
tempore
fuisse
formatum
et
politum
a
Deo
ad
munus
propheticum.
Interea
notandum
est,
Danielem
fuisse
autorem
sociis
suis.
Neque
enim
hoc
illis
venisset
in
mentem,
et
poterant
corrumpi,
nisi
admoniti
fuissent
a
Daniele.
Deus
ergo
voluit
Danielem
esse
ducem,
et
magistrum
suis
sociis,
ut
eos
ad
hanc
abstinentiam
adduceret.
Hinc
autem
colligimus,
ut
quisque
nostrum
praeditus
est
uberiore
spiritus
gratia,
ita
obstringi
ad
alios
docendos.
Neque
enim
satis
erit,
si
quisque
sibi
temperet,
et
quemadmodum
edoctus
est
a
spiritu
Dei
ita
sese
contineat
in
officio,
nisi
etiam
aliis
porrigat
manum,
et
studeat
sibi
adiungere
in
societatem
pietatis,
timoris,
et
cultus
Dei.
Tale
exemplum
nobis
hic
in
Daniele
proponitur,
qui
non
tantum
respuit
delitias
aulae,
quibus
poterat
inebriari,
imo
qtiae
instar
veneni
fuissent,
sed
etiam
socios
admonet,
ut
idem
faciant,
et
illis
persuadet.
Haec
ratio
est
cur
pollutionem
vel
abominationem
vocet,
gustare
cibum
regium.
Non
fuit
quidem
hoc
per
se
abominabile,
sicuti
dixi.
Liberum
enim
erat
Danieli
comedere,
et
bibere
in
mensa
regis:
sed
abominatio
fuit
propter
consequentiam.
Ante
illud
tempus
quum
iam
in
Chaldaea
essent
quatuor
isti,
non
dubium
est
quin
cibum
sumpserint
communi
more,
et
quidquid
oblatum
erat,
quin
sibi
permiserint
inde
edere.
Non
ergo
legumina
petebant
quum
essent
in
diversorio,
et
in
toto
itinere,
sed
iam
coeperunt
legumina
petere,
quum
rex
vellet
eos
inficere
suis
delitiis,
et
ita
eos
captare,
ut
mallent
conditionem
illam
quam
redire
ad
suos.
Quum
ergo
viderent
ita
sibi
tendi
insidias,
tunc
pollutio
|