49:54
t
ac
iuste
coram
Deo
pro
peccatoribus
damnari,
vel
teneri
sub
maledictione
quae
peccatis
debetur.
Nam
ut
iustitia
absolutionem
secum
affert,
ita
et
peccatum
sequitur
damnatio.
10.
Sicut
scriptum
est,
quod
non
est
iustus
quisquam,
ne
unus
quidem,
ll.
Non
est
intelligens,
non
est
qui
requirat
Deum.
12.
Omnes
declinarunt,
simul
facti
sunt
inutiles:
non
est
qui
exerceat
benignitatem,
ne
ad
unum
quidem.
13.
Sepulcrum
apertum
guttur
eorum,
linguis
dolose
egerunt,
venenum
aspidum
sub
labiis
eorum,
14.
quorum
os
exsecratione
et
amarulentia
plenum.
15.
Veloces
pedes
eorum
ad
effundendum
sanguinem.
16.
Contritio
et
calamitas
in
viis
eorum.
17.
Et
viam
pacis
non
noverunt,
18.
non
est
timor
Dei
prae
oculis
eorum.
10.
Sicut
scriptum
est
Hactenus
rationibus
usus
est
ad
homines
suae
iniquitatis
convincendos.
Nunc
argumentari
ab
autoritate
incipit:
quae
apud
Christianos
est
firmissima
probationis
species,
modo
uni
Deo*)
autoritas
deferatur.
Atque
hinc
discant
ecclesiastici
doctores
quale
suum
sit
officium.
Nam
si
nullum
dogma
hic
asserit
Paulus,
quod
non
scripturae
certo
oraculo
simul
confirmet,
multo
minus
illud
ipsum
tentandum
est
iis,
quibus
nihil
aliud
est
mandatum
quam
ut
evangelium
praedicent,
quod
per
Pauli
et
aliorum
manus
acceperunt.
Non
est
iustus
quisquam.
Videtur
apostolus,
quum
libere
sensum
magis
adduceret
quam
verba
integra,
antequam
ad
species
descenderet,
primum
generaliter
posuisse
quae
esset
summa
eorum,
quae
in
homine
esse
a
propheta
referuntur,
nempe
iustum
esse
neminem
:
postea
enumerasse
per
partes
fructus
ipsius
iniustitiae.
Primus
autem
est
quod
nemo2)
sit
intelligens,
Insipientia
autem
mox
arguitur
eo
quod
non
requirant
Deum.
Nam
vanus
est
homo,
in
quo
non
subest
cognitio
Dei,
quacunque
tandem
eruditione
alias
praeditus
sit.
Imo
disciplinae
ipsae
et
artes,
quae
per
se
bonae
sunt,
dum
hoc
fundamento
carent,
vanae
redduntur.
Additur
non
esse
qui
faciat
bonitatem:
quo
intelligitur,exuisse
omiem
humanitatis
sensum.
Nam
ut
optimum
mutuae
inter
nos
coniunctionis
vinculum
nobis
est
in
Dei
cognitione
(quia
ut
omnibus
communis
est
pater,
optime
nos
conciliat,
extra
ipsum
vero
mera
est
dissipatio),
ita
eius
ignorantiam
fere
sequitur
inhumanitas,
dum
unusquisque,
aliis
contemptis,
se
ipsum
amat
et
quaerit.
Contra
autem
subiicitur,
guttur
eorum
sepulcrum
esse
apertum,
id
est
voraginem,
ad
homines
perdendos.
Plus
est
autem
quam
si
dixisset
avfrpcoTCocctyouc.
Quia
extremae
x)
unius
Dei
testimonio
2)
Primum
.
.
.
.
non
est
immanitatis,
tantum
esse
gurgitem
hominis
guttur,
ut
totis
hominibus
deglutiendis
et
absorbendis
sufficiat.
Linguas
esse
fraudulentas,
et
labia
esse
veneno
sublita,
eodem
spectat.
Subiungitur
os
esse
exsecratione
et
amarulentia
plenum:
quod
vitium
contrarium
est
superiori:
sed
intelligitur
omni
ex
parte
ipsos
spirare
malitiam.
Si
enim
suaviter
loquuntur,
decipiunt,
ac
sub
blanditiis
venenum
propinant:
sin
depromunt
quod
habent
in
animo,
illic
prodit
amarulentia
et
exsecratio.
Pulcherrima
est
quae
ex
Iesaia
subditur
loquutio
:
contritionem
et
calamitatem
esse
in
viis
eorum.
Est
enim
hypotyposis
supra
modum
barbarae
feritatis:
quae
quacunque
grassatur,
solitudinem,
omnia
perdendo,
vastitatemque
facit:
qua
forma
Domitianum
describit
Plinius.
Sequitur,
viam
pacis
ignorare:
quia
rapinis,
violentiis,
iniuriis,
saevitiae
et
truculentiae
assuefacti
nihil
amice
aut
benigne
facere
noverunt.
Postremo
*)
in
clausula
iterum
repetitur
alio
verbo
quod
initio
diximus,
nempe
ex
Dei
contemptu
manare
quidquid
est
pravitatis.
Nam
quum
sapientiae
caput
sit
Dei
timor,
ubi
ab
eo
discessimus,
nihil
rectum
vel
sincerum
restat.
Denique
ut
fraenum
est
ad
coercendam
nostram
malitiam:
ita
si
abest,
in
omnem
vitiorum
licentiam
solvimur.
Ne
cui
autem
minus
apposite
videantur
detorta
haec
testimonia:
singula
e
circumstantiis
locorum,
unde
sunt
desumpta,
expendamus2).
David
Psal.
14,
1
tantam
fuisse
in
hominibus
perversitatem
dicit,
ut
Deus
ne
unum
quidem
reperire
potuerit
iustum,
omnes
ordine
contemplatus.
Sequitur
ergo,
hanc
pestem
pervagatam
in
universum
genus
hominum,
quando
Dei
intuitum
nihil
latet.
Loquitur
quidem
in
fine
psalmi
de
Israelis
redemptione:
sed
mox
indicabimus
qualiter
sancti,
et
quatenus
hac
sorte
eximantur.
In
aliis
psalmis
conqueritur
de
hostium
suorum
improbitate:
ubi
in
se
ac
suis
typum
quemdam
regni
Christi
adumbrat:
quare
sub
adversariis
eius
repraesentantur
nobis
omnes,
qui
alieni
a
Christo,
eius
spiritu
non
aguntur.
Iesaias
Israelem
diserte
notat:
itaque
accusatio
eius
multo
magis
in
gentes
competit.
Quid
ergo?
His
elogiis
hominum
naturam
depingi,
nihil
dubium
est:
ut
inde
spectemus
qualis
sit
homo
sibi
relictus:
quandoquidem
scriptura
tales
esse
omnes
testatur,
qui
non
sunt
Dei
gratia
regenerati.
Sanctorum
nihilo
melior
foret
conditio,
nisi
emendata
esset
in
illis
pravitas.
Quo
tamen
meminerint
nihil
se
natura
differre:
in
reliquiis
carnis
suae
(quibus
semper
circumdantur)
earum
rerum
semina
sentiunt,
quae
fructus
assidue
producerent
nisi
obstaret
mortificatio:
quam
Domini
misericordiae
debent,
non
suae
naturae.
Quod
porro
*)
loco
statuitur
conclusio,
non
esse
coram
oculis
eorum
timorem
Dei
qui,
ut
2)
consideremus.
|