2:54
[CO
2.54]
etiam
redemptor
in
mediatoris
persona.
Caeterum
quia
nondum
ad
mundi
lapsum
et
naturae
corruptionem
ventum
est,
de
remedio
etiam
tractare
supersedeo.
Meminerint
ergo
lectores,
me
nondum
de
foedere
illo
disserere,
quo
sibi
Deus
adoptavit
Abrahae
filios,
et
de
illa
doctrinae
parte
qua
proprie
segregati
semper
fuerunt
fideles
a
profanis
gentibus,
quia
in
Christo
fundata
fuit;
sed
tantum
quomodo
ex
scriptura
discere
conveniat,
Deum,
qui
mundi
creator
est,
certis
notis
ab
omni
commentitia
deorum
turba
discerni.
Opportune
deinde
series
ipsa
ad
redemptionem
nos
deducet.
Quanquam
autem
multa
ex
novo
testamento
testimonia
adhibebimus,
alia
etiam
ex
lege
et
prophetis,
ubi
expressa
fit
Christi
mentio;
in
hunc
tamen
finem
tendent
omnia,
Deum
mundi
opificem
nobis
patefieri
in
scriptura,
et
quid
de
eo
sentiendum
sit
exponi,
ne
per
ambages
incertum
aliquod
numen
quaeramus.
[Inst
1.6.2.]
Sive
autem
per
oracula
et
visiones
patribus
innotuit
Deus,
sive
hominum
opera
et
ministerio
suggessit
quod
deinde
per
manus
posteris
traderent,
indubium
tamen
est
insculptam
fuisse
eorum
cordibus
firmam
doctrinae
certitudinem,
ut
persuasi
essent
atque
intelligerent,
a
Deo
profectum
esse
quod
didicerant.
Semper
enim
Deus
indubiam
fecit
verbo
suo
fidem,
quae
omni
opinione
superior
esset.
Tandem
ut
continuo
progressu
doctrinae
veritas
saeculis
omnibus
superstes
maneret
in
mundo,
eadem
oracula
quae
deposuerat
apud
patres,
quasi
publicis
tabulis
consignata
esse
voluit.
Hoc
consilio
lex
promulgata
fuit,
cui
postea
interpretes
additi
sunt
prophetae.
Etsi
enim
multiplex
fuit
legis
usus,
ut
melius
videbitur
suo
loco,
praesertim
vero
Mosi
et
omnibus
prophetis
propositum
fuit,
modum
reconciliationis
inter
Deum
et
homines
docere,
unde
etiam
Paulus
(Rom.
10,
4)
Christum
vocat
finem
legis;
iterum
tamen
repeto,
praeter
doctrinam
fidei
et
poenitentiae
propriam,
quae
Christum
mediatorem
proponit,
scripturam
unicum
et
verum
Deum
quatenus
mundum
creavit
et
gubernat,
certis
notis
et
insignibus
ornare,
ne
misceatur
cum
falsa
deorum
turba.
Ergo
quamvis
hominem
serio
oculos
intendere
conveniat
ad
consideranda
Dei
opera,
quando
in
hoc
splendidissimo
theatro
locatus
est
ut
eorum
esset
spectator,
aures
tamen
praecipue
arrigere
convenit
ad
verbum,
ut
melius
proficiat.
Ac
proinde
mirum
non
est,
magis
ac
magis
in
stupore
suo
obdurescere
qui
in
tenebris
nati
sunt;
quia
paucissimi
ut
se
intra
metas
contineant,
verbo
Dei
se
praebent
dociles,
sed
potius
exsultant
in
sua
vanitate.
Sic
autem
habendum
est,
ut
nobis
affulgeat
vera
religio,
exordium
a
coelesti
doctrina
fieri
debere,
nec
quemquam
posse
vel
minimum
gustum
rectae
sanaeque
doctrinae
percipere,
nisi
qui
scripturae
fuerit
discipulus.
Unde
etiam
emergit
verae
intelligentiae
principium,
ubi
reverenter
amplectimur
quod
de
se
illic
testari
Deus
voluit.
Neque
enim
perfecta
solum,
vel
numeris
suis
completa
fides,
sed
omnis
recta
Dei
cognitio
ab
obedientia
nascitur.
|