1:54
[CO
1.
54]
eiusdem
esse
corporis
membra;
cum
admonet
(2
Cor.
6)
corpora
nostra
templa
esse
Spiritus
sancti,
nullum
esse
consensum
Christo
cum
Belial,
luci
cum
tenebris;
cum
ostendit
(1
Thess.
4)
voluntatem
Dei
esse
sanctificationem
nostram,
ut
nos
abstineamus
ab
illicitis
desideriis;
cum
arguit
(Rom.
6)
nos
esse
liberatos
a
servitio
peccati,
ut
iustitiae
obediamus.
An
incitari
ad
caritatem
ullo
vivaciori
argumento
possumus,
quam
illo
Ioannis
(1
Ioan.
4):
ut
mutuo
nos
diligamus,
quemadmodum
Deus
dilexit
nos;
hoc
differre [p.
98]
filios
Dei
a
filiis
diaboli,
filios
lucis
a
filiis
tenebrarum,
quia
in
dilectione
manent?
An
ad
sanctitatem
fortius
provocari,
quam
dum
ab
eodem
audimus
(1
Ioan,
3):
omnes
qui
habent
hanc
spem
sanctificare
se
ipsos,
quoniam
Deus
eorum
sanctus
est;
quam
dum
Christum
ipsum
audimus
se
nobis
exemplar
proponentem,
ut
sequamur
vestigia
eius
(Ioan.
15)?
Atque
haec
quidem
paucula
tantum
in
gustum
proposui:
nam
si
singula
persequi
esset
animus,
longum
volumen
contexendum
foret.
Toti
paraenesibus,
adhortationibus,
castigationibus,
consolationibus,
pleni
sunt
Apostoli,
quibus
hominem
Dei
ad
omne
opus
bonum,
citra
meriti
mentionem
instituant.
Et
sane
haec
nobis
una
causa
satis
esse
debuerat,
ut
Deus
in
nobis
glorificetur.
Quod
si
qui
erga
Dei
gloriam
non
vehementer
afficiuntur,
memoria
tamen
beneficiorum
Dei
sufficiens
est,
quae
tales
ad
benefaciendum
incitet
(Matth.
5).
Verum
isti
quia
servilia
forte
aliqua
coactaque
legis
obsequia,
ingerendis
meritis
extundunt,
mentiuntur
nos
nihil
habere,
quo
ad
bona
opera
exhortemur
quia
non
eadem
ingredimur
via.
Quasi
vero
talibus
obsequiis
valde
oblectetur
Deus,
qui
profitetur
se
hilarem
datorem
diligere,
et
quidquam
dari
quasi
ex
tristitia
aut
necessitate
vetat
(2
Cor.
9).
[OS
67]
Quanquam
scriptura
ut
nullum
omittat
exhortationis
genus,
saepenumero [p.
99]
etiam
commemorat,
Deum
unicuique
redditurum
mercedem
secundum
opera
sua.
Ex
eo
autem
ne
quis
ratiocinetur,
opera
nostra
huius
retributionis
causam
esse,
siquidem
regnum
coelorum
non
servorum
stipendium,
sed
filiorum
est
haereditas:
qua
soli
potientur,
qui
a
Domino
in
filios
cooptati
fuerint,
neque
ullam
aliam
ob
causam,
quam
ob
hanc
adoptionem
(Eph.
1).
Itaque
ne
cogitemus
spiritum
sanctum
huiusmodi
promissione
commendare
voluisse
operum
nostrorum
dignitatem,
ac
si
talem
mercedem
promererentur.
Nihil
enim
nobis
scriptura
reliquum
facit,
quo
in
conspectu
Dei
exaltemur;
quin
potius
tota
in
hoc
est,
ut
arrogantiam
nostram
retundat,
nos
humiliet,
deiiciat
et
prorsus
conterat.
Verum
nostrae
imbecillitati
sic
occurritur,
quae
statim
alioqui
collaberetur
ac
concideret,
nisi
hac
expectatione
sustineret
ac
solaretur.
Primum
quam
durum
sit,
non
modo
sua
omnia,
sed
se
quoque
ipsum
relin-
4*
|