40:535  535  PRAELECTIONES  536  a  Ieremia.  Quum  ergo  adhuc  regno  potiretur  Iehoiakim,  permissu  scilicet  regis  Nebuchadnezer,  iam  Daniel  captus  erat:  ita  impletum  fuit  quod  a  Ieremia  fuit  praedictum,  nempe  ficus  praecoces  esse  melioris  conditionis.  Nam  qui  ultimi  abducti  sunt  in  captivitatem,  putabant  se  beatos  esse  prae  aliis.  Propheta  autem  excutit  illis  vanam  hanc  iactantiam,  et  ostendit  mitius  actum  esse  cum  primis  captivis,  quam  cum  residuo  illo  populo,  qui  adhuc  integer  manebat  domi.  Sumo  igitur  illud,  Danielem  fuisse  quasi  ex  primitiis  captivitatis:  et  hic  perspicere  licet.quam  incomprehensibilia  sint  nobis  Dei  iudicia.  Si  qua  tunc  fuit  integritas  in  toto  populo,  certe  Daniel  erat  primarium  exemplar.  Nam  Ezechiel  (c.  14)  inter  tres  iustos  eum  numerat,  a  quibus  Deum  placari  posse  verisimile  esset.  Fuit  igitur  tanta  virtutum  praestantia  in  Daniele,  ut  esset  quasi  coelestis  angelus  inter  mortales:  et  tamen  abducitur  in  exsilium,  et  vivit  quasi  mancipium  regis  babylonii.  Alii  interea,  qui  tot  modis  in  se  iram  Dei  provocaverant,  quieti  manent  in  suis  nidis:  Dominus  non  privat  eos  patria,  et  non  abdicat  etiam  haereditate,  quae  signum  erat  et  pignus  adoptionis.  Si  hic  velit  quispiam  definire,  cur  potius  Daniel  inter  primos  tractus  fuerit  in  exsilium,  nonne  prodet  suam  vesaniam?  Ergo  discamus  admirari  Dei  iudicia,  quae  superant  omnes  sensus  nostros,  et  interea  meminerimus  etiam  sententiae  Christi,  Si  haec  fiunt  in  viridi,  quid  in  arido?  Quemadmodum  iam  dixi,  erat  angelica  sanctitas  in  Daniele,  et  tamen  trahitur  contumeliose  in  exsilium,  et  alitur  inter  eunuchos  regis.  Quum  hoc  contigerit  tam  sancto  viro,  qui  iam  a  pueritia  se  totum  addixerat  pietati:  nunc  quod  Deus  nobis  parcit,  quantae  indulgentiae  est?  Quid  enim  sumus  meriti?  Nam  quis  audebit  se  conferre  Danieli!  Imo  indigni  sumus  qui  solvamus  corrigias  calceamentorum  pedum  eius,  quemadmodum  fuit  in  veteri  proverbio.  Et  non  dubium  est  quin  Daniel  etiam  ex  circumstantia  temporis  voluerit  ostendere,  hoc  fuisse  singulare  et  extraordinarium  Dei  donum,  quod  kaec  tentatio  non  oppressit  animum  eius,  et  non  potuit  illum  divertere  a  recto  pietatis  cursu.  Quum  ergo  Daniel  videret  se  quasi  propositum  esse  in  exemplar  probri,  tamen  non  destitit  Deum  pure  colere.  Quod  autem  dicit  traditum  fuisse  Iehoiakim  divinitus  in  manum  regis  Nabuchadnezer,  hac  loquendi  forma  tollit  offendiculum,  quod  poterat  occurrere  piorum  animis.  Nam  si  superior  fuisset  Nabuchadnezer,  poterat  Deus  ipse  videri  cessisse:  et  ita  fuisset  oppressa  eius  gloria.  Daniel  autem  hic  diserte  asserit  regem  Nabuchadnezer  non  potitum  fuisse  Ierosolyma,  neque  fuisse  victorem  gentis  illius  vel  propria  virtute,  vel  propriis  consiliis,  vel  fortuna,  et  felicitate:  sed  quia  Deus  voluerit  humiliare  populum  suum.  Hic  ergo  Daniel  proponit  nobis  Dei  providentiam  et