37:535
535
PRAELECTIONES
536
sum,
aut
vestram
exspectationem,
quamdiu
me
coluistis?
quum
igitur
vobis
non
fuerim
terra
sterilis,
aut
caliginosa,
nempe
quae
non
fruetur
solis
calore:
sed
quum
tanta
ubertas
bonorum
semper
in
me
reperta
fuerit,
qui
factum
est
ut
ita
a
me
discesseritis?
Postea
adiungit
aliud
crimen,
Quare
dixit
populus
meus,
dominamur?
Verbum
\m
varie
exponunt
interpretes:
'nam
quidam
deducunt
a
Tl\
quod
est
descendere,
et
putant
Iod
primam
literam
absconditam
esse
sub
puncto
magno.
Sed
ipsi
quoque
inter
se
variant,
nam
alii
boc
referunt
ad
calamitates,
quibus
afflicti
erant
Iudaei:
alii
autem
ad
defectionem
ipsam.
Sic
ergo
priores
exponunt,
Descendimus,
hoc
est,
oppressi
sumus
miseriis:
quid
ergo
nunc
proficiemus
invocando
Deo,
quando
res
nostrae
prorsus
sunt
perditae?
alii
diversum
sensum
eliciunt:
Recessimus,
hoc
est,
non
est
quod
prophetae
nobis
iam
aures
obtundant
suis
clamoribus:
hoc
enim
semel
nobis
decretum
est,
nunquam
redire
ad
Deum:
abnegavimus
eum
semel,
valeat
ipse,
et
facessat
cum
suis
exhortationibus
quia
non
dabimus
eis
locum.
Utrique
sentiunt
esse
vocem
desperationis.
Sed
videmus
in
quo
differant,
nempe
quoniam
alii
hoc
descendere
accipiunt
de
calamitatibus
populi:
alii
autem
accipiunt
de
ipsa
perfidia,
quod
scilicet
semel
vale
dixissent
Deo,
neque
vellent
quidquam
amplius
sibi
cum
ipso
esse
commune,
alii
autem
propius
accedunt
ad
rationem
grammaticae.
Nam
r
m
et
i
n
significat
dominari.
Ego
igitur
potius
eorum
sententiam
amplector,
qui
vertunt,
Nos
dominamur.
Quod
autem
quidam
volunt
passivum
esse
verbum,
nescio
qua
ratione
adducti
ita
tradant.
Dilutum
etiam
aliorum
commentum,
Nobis
sunt
reges
et
consiliarii.
Sed
potius
existimo
vocem
esse
superbiae,
et
vanae
gloriationis,
quod
scilicet
Iudaei
se
reges
esse
existiment,
quemadmodum
etiam
idem
Paulus
exprobrat
Corinthiis
(1.
Cor.
4,
8):
Vos
divites
estis,
et
sine
nobis
regnatis,
et
utinam
regnetis:
nam
Corinthii
inflati
pravo
fastu
propter
urbis
opulentiam,
spernebant
evangelii
simplicitatem
:
expetebant
argutias,
et
.addicti
erant
rebus
novis.
Paulus
ergo
dum
videt
contemni
apud
ipsos
Dei
gratiam,
ironice
exagitat
quod
iam
divites
et
reges
sine
ipso
esse
velint,
cui
tamen
omnia
debebant.
Idem
nunc
vitium
reprehendit
Ieremias
in
populo
suo,
Nos
dominamur
neque
veniemus
ad
te:
quasi
diceret,
Hactenus
vestra
felicitas
a
me
profecta
est.
Nam
quidquid
fuistis,
et
quidquid
vobis
datum
est,
debuit
mihi
adscribi,
ac
meae
beneficentiae:
Iam
autem
sine
me
(Deus
enim
ipse
loquitur)
vos
estis
reges:
sed
quo
iure,
vel
titulo?
et
quid
vobis
est
proprium?
Quare,
ergo
dixit
populus
meus.
Non
veniemus
amplius
ad
te?
Nunc
tenuimus
genuinum
prophetae
sensum.
Quantum
ad
rem
ipsam
primo
loco,
sicuti
iam
dixi,
quodammodo
obstupescit
ad
populi
malitiam,
ac
si
|