6:534  eius  curandi  tempus,  de  eo  vobis,  invictissime  Caesar  et  illustrissimi  Principes,  deliberandum  esse  memineritis,  imperiumne  velitis  aliquod  posteris  vestris  relinquere,  an  nullum.  Tametsi  quid  de  posteritate  loquor?  Iam  enim,  vobis  videntibus,  semirutum  ad  ultimam  ruinam  inclinat.  Quod  ad  nos  pertinet:  utcunque  res  reciderit,  haec  nos  conscientia  semper  sustinebit  in  Dei  conspectu,  quod  et  servire  eius  gloriae,  et  ecclesiae  ipsius  prodesse  voluerimus,  quod  fideliter  incubuerimus  in  eam  rem,  quod  denique  fecerimus  quantum  in  nobis  erat.  Nam  non  aliorsum  spectasse  conatus  nostros,  nostraque  omnia  studia,  ipsi  primum  nobis  sumus  satis  conscii,  et  id  luculentis  testimoniis  ut  testatum  foret,  dedimus  operam.  Et  certe  quum  nobis  constet,  Dei  negotium  hic  nos  et  curare  et  agere,  ipsum  sibi  operique  suo  minime  defuturum  confidimus.  Caeterum,  qualiscunque  exitus  erit,  nunquam  nos  coepisse,  aut  huc  usque  progressos  esse  poenitebit.  Nobis  spiritus  sanctus  doctrinae  nostrae  fidelis  est  ac  certus  testis.  Scimus,  inquam,  esse  aeternam  Dei  veritatem  quam  praedicamus.  Ministerium  nostrum  ut  mundo  sit  salutare,  optamus  quidem,  sicut  par  est:  verum  ut  id  consequamur,  Dei  est  praestare,  non  nostrum.  Si  ita  meretur  eorum,  quibus  prodesse  cupimus,  partim  contumacia,  partim  ingratitudo,  [pag.  142]  ut  desperato  profectu,  omnia  pessum  eant,  dicam,  quod  homine  christiano  dignum  est:  subscribent,  quicunque  huic  tam  sanctae  professioni  respondere  volent:  moriemur.  Sed  in  morte  quoque  victores  erimus:  non  modo  quod  inde  certus  ad  meliorem  vitam  transitus  nobis  erit,  sed  quia  sanguinem  nostrum,  ad  propagandam  illam  quae  nunc  respuitur  Dei  veritatem,  seminis  instar  futurum  esse  scimus.  F  I  N  I  S  .  34*