6:532
dixi,
nisi
velimus
gravem
Deo
iniuriam
facere,
altius
hic
attollere
animos
convenit.
Certe
enim
Dei
virtutem
metiemur
mentis
nostrae
captu,
si
de
ecclesiae
reparatione
nihil
plus
sperabimus,
quam
ipsa
praesentium
rerum
conditio
statusque
promittat.
Quamlibet
tenuis
spes
appareat,
bono
animo
nos
esse
Deus
iubet:
ut
excusso
procul
omni
metu,
ad
opus
alacres
accingamur.
Hunc
saltem
illi
honorem
praestemus,
ut
fiducia
virtutis
eius
freti
experiri
non
recusemus,
qualem
dare
successum
velit.
Ut
nunc
imperii
res
habent,
implicitos
variis
curis
teneri
vos,
invictissime
Caesar
et
illustrissimi
Principes,
ipsaque
negotiorum
multitudine
distractos
circumagi,
et
quodammodo
fluctuare
necesse
est.
Verum
sic
statuite:
unum
hoc
procul
dubio
aliis
omnibus
esse
vobis
antevertendum.
Sentio,
quos
nervos,
quam
vehementiam,
quos
aculeos,
quem
ardorem
requirat
huius
loci
tractatio.
Et
certe
non
defuturos
satis
scio,
qui
me
in
tam
insigni
splendidaque
materia
ita
frigidum
esse
mirentur.
Sed
quid
facerem?
Ponderi
rerum
ac
gravitati
succumbo.
Nihil
itaque
melius
video,
quam
rem
simpliciter,
et
absque
ullo
verborum
splendore
vobis
proponere:
ut
eam
vestro
deinde
examine
ponderetis.
Primum
vobis
in
mentem
veniat
horrenda
haec
ecclesiae
calamitas,
quae
ferreos
etiam
animos
flectere
quodammodo
ad
misericordiam
possit.
Imo
ante
oculos
vobis
squalidum
[pag.
139]
hunc
deformemque
habitum,
et
vastam
dissipationem,
quae
sunt
in
omnium
conspectu,
statuite.
Quid?
sponsam
Christi,
vestram
omnium
matrem,
quousque
tandem
sic
prostratam
afflictamque
iacere
feretis?
Praesertim
quum
et
fidem
vestram
imploret,
et
vobis
ad
manum
sit
eius
sublevandae
ratio?
Percipite
deinde
animis,
quanto
acerbiora
iam
instent.
Non
enim
procul
abest
ultimus
interitus,
nisi
quam
citissime
obviam
eatis.
Servabit
quidem
mirabiliter,
et
supra
hominum
opinionem,
ubicunque
volet,
ecclesiam
suam
Christus:
sed
hoc
dico,
si
paululum
modo
cessatum
adhuc
a
vobis
fuerit,
ecclesiae
formam
nos
in
Germania
nullam
habituros.
Circumspicite
quot
indicia
illam,
cui
occurrere
vos
par
est,
ruinam
minentur,
iamque
imminere
denuncient.
Illa
satis
loquuntur,
etiam
si
taceam.
Quanquam
non
praesenti
tantum
aspectu
movere
nos
haec
indicia,
sed
divinae
quoque
ultionis
commonefacere
debent.
Vitiato
tot
pravis
opinionibus,
tot
impiis
foedisque
superstitionibus
perverso
Dei
cultu,
atroci
contumelia
afficitur
sacra
eius
maiestas,
profanatur
sanctum
eius
nomen,
eius
gloria
tantum
non
pedibus
calcatur:
imo
quum
palam
idololatria
inquinatus
sit
totus
christianus
orbis,
sua,
eius
loco,
figmenta
homines
adorant.
Mille
superstitionum
species
regnant,
quae
tot
sunt
aperta
eius
ludibria.
Virtus
Christi
prope
obliterata
ex
hominum
animis:
fiducia
salutis
ab
ipso
ad
inanes
|