6:530
imperio
aliquantulum
remittant,
eone
sponte
unquam
descendent,
ut
se
in
ordinem
coactis
Christi
regnum
erigatur?
Quorsum
igitur
illis
mandetur
reformandae
ecclesiae
cura,
nisi
ut
oves
lupis
exponantur?
Si
alterutrum
accidere
necesse
sit,
praestare
tamen
ecclesiam
pro
derelicta
desperataque
haberi,
quam
in
tales
medicos
incidere.
Decuerat
quidem
eos,
qui
pastorum
nomen
locumque
obtinent,
primos
omnium
advolare
ad
opem
illi
ferendam.
Decuerat,
fateor,
duces
eos
se
profiteri:
principes
vero
se
illis
comites
adiungere
in
opere
tam
sancto,
et
adiutores.
Sed
quid,
si
non
faciunt?
Quid,
si
fieri
ab
aliis
nolunt?
Quid,
si
ad
impediendum
nullum
non
movent
lapidem?
An
respiciendi
tum
quoque
nobis
sunt,
ne
quis
se
moveat,
donec
ipsi
digitum
sustulerint?
adhucne
audienda
illa
solennis
eorum
cantilena:
nihil
[pag.
135]
tentandum
donec
pontifex
approbaverit
?
Sic
ergo
habeat
tua
Maiestas:
adeoque
vos
simul
omnes
reputate
cum
animis
vestris,
illustrissimi
Principes,
virique
ornatissimi,
ecclesiam
a
suis
pastoribus
non
modo
proditam,
desertam,
destitutam,
sed
vexatam,
afflictam
extrema
calamitate,
denique
exitio
destinatam,
ad
fidem
vestram
confugere.
Quin
potius
sic
existimate:
offerri
hic
vobis
a
Deo
materiam,
in
qua
specimen
edatis
insigne
ac
testatum
vestrae
erga
se
observantiae.
Nihil
est,
quod
nobis
omnibus
maiori
curae
esse,
et
in
quo
elaborare
nos
intentiore
studio
velit
Deus,
quam
ut
illibata
maneat
nominis
sui
gloria,
ut
regnum
suum
floreat,
ut
pura
vigeat
illa
doctrina,
quae
sola
ad
ipsum
rite
colendum
praelucere
nobis
debet.
Quanto
igitur
magis
haec
principes
curare,
haec
meditari,
haec
agere
et
persequi
decet?
quos
ideo
nominis
sui
communicatione
dignatus
est,
ut
gloriae
suae
custodes
sint
in
terris
ac
vindices.
Nolite,
obsecro,
profanis
hominibus
aurem
accommodare,
qui
vel
fallaci
concilii
ostentatione
vos
lactant,
ne
quid
levationis
ex
vobis
sentiat
ecclesia:
vel
hanc
causam,
quum
sit
omnium
maxima,
extenuant,
quo
sitis
ad
eam
suscipiendam
remissiores:
vel
ad
violentas
eius
transigendae
rationes
impellunt.
Hactenus
operam
perdiderunt,
qui
te
ad
saevitiam
inflammare,
invictissime
Caesar,
et
tibi
quodammodo
arma
induere
conati
sunt.
Praeclaram
certe
et
mansuetudinis
et
prudentiae
laudem
ad
posteros
consequutus
es,
quod
turbulentis
consiliis,
quibus
saepe
[pag.
136]
multumque
tentatus
es,
nunquam
te
a
perpetua
moderatione
passus
es
dimoveri.
Ea
laus
ne
quando
tibi
extorqueatur
hostium
nostrorum
importunitate,
etiam
atque
etiam
vide.
Si
terreantur
haeretici,
non
doceantur,
improbam
esse
dominationem
Augustinus1)
agnoscit.
Si
hac
1)
Ep.
48
ad
vincentium.
|