37:530
hoc
est
servitute,
non
autem
cultu.
Putant
hoc
modo
se
esse
elapsos.
Sed
interea
ut
demus
quidquid
afferunt,
tamen
non
poterunt
negare
se
vertere
preces,
et
vota
dirigere
ad
statuas.
Quum
ergo
salutem
postulant
ab
ipsis
statuis,
quidquid
postea
cavillentur,
penitus
nugatorium
est.
Nam
prophetae
non
damnant
externum
gestum,
vel
genuflexionem,
vel
alios
ritus
caeremoniales,
quemadmodum
loquuntur,
ubi
idololatras
accusant.
Quid
igitur
?
nempe
quod
dicunt
statuis,
Tu
es
pater
meus,
hoc
est,
quod
affigunt
virtutem
Dei
statuis
vel
ligneis,
vel
lapideis.
Certum
quidem
est,
Iudaeos
nunquam
demersos
fuisse
in
tanto
stupore,
ut
disertis
verbis
profiterentur
deos
lapideos,
vel
ligneos
esse
sibi
pares,
neque
ita
loquuti
sunt.
Nec
tamen
calumniatur
eos
propheta,
quum
hunc
sermonem
illis
adscribit:
sed
quemadmodum
ex
aliis
locis
satis
clare
patet,
prophetae
potius
expendunt
affectum
quam
verba.
Nam
Iudaei,
quum
se
prosternerent
coram
statuis,
idem
agebant
quod
hodie
papistas
agere
videmus.
Dicebant
se
colere
unum
Deum,
et
ab
ipso
salutem
petere:
sed
interea
putabant
virtutem
Dei
inclusam
esse
in
illis
statuis.
Ideo
dicebant,
Tu
es
pater
meus,
tu
me
genuisti:
ita
etiam
hodie
papistae.
Si
quis
se
prosternat
coram
statua
Catarinae,
vel
Christophori,
dicet
Pater
noster:
si
volet
hoc
excusare,
dicet
fieri
in
honorem
unius
Dei.
Sed
ita
absque
iudicio
ad
statuam
unam,
deinde
ad
alteram
transcurris:
tu
interea
demurmuras
Pater
noster.
Et
minime
dubium
est
quin
hodie
sit
crassior
superstitio
in
papatu,
quam
tunc
fuerit
apud
Iudaeos.
Atque
ut
hoc
sileatur
de
papistis,
quod
scilicet
demurmurant
suum
illud
Pater
noster
coram
statuis
quibuslibet:
tamen
dum
convertunt
vota
sua
ad
statuas,
non
dubium
est,
quin
affigant
illic
Dei
virtutem.
Hoc
igitur
nunc
tenendum
est,
non
tantum
damnari
Iudaeos,
quoniam
suffitum
fecerint
idolis,
vel
sacrificia
obtulerint,
sed
quia
transtulerint
gloriam
Dei
ad
statuas
suas,
quum
scilicet
peterent
illinc
salutem.
Quanquam
autem
hoc
non
fiebat
apertis
verbis,
propheta
hic
producit
in
medium
perversos
eorum
affectus,
quod
scilicet
non
erexerint
mentes
et
sensus
suos
sursum
ad
Deum,
sed
ita
conversi
fuerint
ad
statuas.
Postea
sequitur,
Verterunt
mihi
cervicem
et
non
faciem,
inquit.
Deus
his
verbis
iterum
confirmat
quod
prius
dixit,
nempe
apostasiam
illam,
vel
defectionem
fuisse
magis
apertam,
quam
ut
posset
fucari
ullis
coloribus.
Postea
addit,
Tamen
(nam
copula
)
hic
debet
resolvi
in
adversativam,
tamen)
in
tempore
afflictionis
suae
dicent,
Surge
et
serva
nos.
Deus
hic
conqueritur,
Iudaeos
nimis
perperam
abuti
sua
facilitate,
quod
scilicet
ad
ipsum
accurrant,
ubi
cogit
eos
gravior
aliqua
necessitas:
Quid
mihi
vobiscum,
inquit?
vos
addicti
estis
vestris
idolis:
vocatis
illa
patres
vestros,
et
adscribitis
illis
salutis
vestrae
U
|