1:53
[CO
1.
53]
scet,
hominis
vero
confusionem.
Hac
ratione
hominum
studia
damnamus,
hoc
est,
quidquid
homo
habet
aut
agit
a
se
ipso,
maledictum
pronunciamus.
Caeterum
singulari
consolatione
fidelium
animi
nostra
doctrina
eriguntur,
qua
docentur
haec
bona
opera
sibi
a
Deo
dari
et
sua
esse;
quia
a
Deo
data
sint,
simul
Deo
accepta
esse,
ac
seipsos
in
his
placere,
non
quod
ita
merentur,
sed
quia
divina
bonitas
hoc
illis
precium
statuit.
Quin
potius
hoc
exigimus,
ut
nullum
quisquam
opus
tentet
aut
aggrediatur
sine
fide,
hoc
est,
nisi
certa
animi
fiducia
apud
se
definiat
Deo
placiturum.
Quid
illi?
Bona
quidem
opera
semper
in
ore
habent,
interim
sic
conscientias
instituunt,
ut
nunquam
confidere
ausint,
Deum
se
propitium
ac
faventem
suis
operibus
praebere.
Non
invitamus
ad [p.
96]
peccandum
homines,
cum
gratuitam
peccatorum
remissionem
affirmamus,
sed
tanti
esse
dicimus,
ut
nullo
nostro
bono
pensari
possit,
itaque
nunquam
impetrandam,
nisi
gratuita
foret.
Porro,
nobis
quidem
gratuita
est,
Christo
non
item,
cui
tam
magno
constitit,
nempe
suo
sacratissimo
sanguine,
ultra
quem
nullum
satis
dignum
precium
fuit,
quod
Dei
iustitiae
solveretur.
Haec
cum
docentur,
admonentur
homines,
se
toties
sacratissimum
illum
sanguinem
effundere,
quoties
peccant.
Ad
haec,
dicimus
eam
esse
foeditatem
nostram,
quae
nisi
huius
purissimi
sanguinis
fonte
nunquam
eluatur.
Haec
qui
audiunt,
si
quid
Dei
habent,
quomodo
non
horreant
se
in
lutum
provolvere,
quo
huius
fontis
puritatem,
quantum
in
se
est,
inquinent?
Lavi
pedes
meos,
inquit
fidelis
anima
apud
Salomonem
(Cant.
5),
quomodo
rursum
inquinabo
illos?
Nunc
palam
est,
utri
viliorem
peccatorum
remissionem
faciant.
Illi
Deum
frivolis
suis
satisfactionibus,
hoc
est,
stercoribus
placari
nugantur,
nos
graviorem
esse
peccati
noxam
asserimus,
quam
quae
tam
levibus
nugis
expietur;
maiorem
esse
Dei
offensam,
quam
quae
his
nihili
satisfactionibus
remittatur;
hanc
solius
Christi
sanguinis
praerogativam
[OS
66]
esse.
Non
abducimus
hominum
animos
ab
affectu
bene
agendi,
cum
illis [p.
97]
merendi
opinionem
tollimus.
Nam
quod
aiunt,
nullam
fore
curam
bene
instituendae
vitae,
nisi
spe
mercedis
proposita,
tota
via
errant.
Si
enim
hoc
tantum
agitur,
ut
homines
mercedem
spectent,
cum
Deo
serviunt,
et
illi
suas
operas
locent
aut
vendant,
parum
proficitur.
Gratis
coli
vult,
gratis
amari;
hunc,
inquam,
cultorem
probat,
qui
praecisa
omni
spe
recipiendae
mercedis,
colere
tamen
eum
non
desinat.
Porro
si
incitandi
sunt
homines
ad
bona
opera,
nemo
poterat
acriores
stimulos
admovere,
quam
admovet
Paulus,
cum
ait
(Rom.
6),
nos
cum
Christo
resurrexisse,
ut
iustitiae
vivamus;
cum
offerri
praecipit
(Rom.
12)
corpora
nostra
hostiam
viventem,
sanctam,
Deo
placentem;
cum
praecipit
(Eph.
4),
ut
postquam
unum
corpus
Christi
sumus,
mutuis
officiis
testemur,
nos
|