6:527
BE
NECESSITATE
provincialem
synodum
solebant
convocare,
ut
illic
componeretur
quod
turbatum
erat?
Ad
generale
vero
concilium,
nisi
tentato
prius
illo
remedio,
decurrere
nunquam
moris
fuit.
Priusquam
ad
confutandum
[pag.
129]
Arium
Niceam
convenirent
ex
toto
orbe
christiano
episcopi,
iam
plures
in
Oriente
synodi
collectae
fuerant.
Reliqua
exempla,
brevitatis
causa,
praetereo.
Sed
quod
hostes
nostri
tanquam
inusitatum
fugiunt,
ordinarium
fuisse,
veterum
scripta
testantur.
Facessat
ergo
mendax
iste
praetextus.
Si
africanos
episcopos
tenuisset
haec
superstitio,
nimis
sero
Donatistis
ac
Pelagianis
occursum
esset.
Iam
magnam
Africae
partem
in
suam
factionem
traxerant
Donatistae;
nec
locus
quisquam
erat
ab
eorum
contagione
omnino
purus.
Erat
maximi
ponderis
controversia
de
ecclesiae
unitate
et
legitima
administratione
baptismi.
Secundum
novam
istorum
sapientiam
debebant
ad
universale
concilium
reiicere
orthodoxi
episcopi
illam
quaestionem,
ne
a
reliquis
ecclesiae
membris
se
abscinderent.
An
faciunt?
Quin
potius,
quia
restinguendo
praesenti
incendio
festinatione
opus
esse
iudicant,
urgent
et
insequuntur
Donatistas
:
nunc
ad
synodum,
nunc
ad
disputationem
eos,
quasi
manu
consertum
vocantes.
Damnent
hostes
nostri
impiae
ab
ecclesia
separationis
et
Augustinum,
et
alios
eius
aetatis
sanctos
viros,
qui
cum
eo
consentiebant:
quod
et
Donatistas,
imperiali
autoritate,
non
convocata
universali
synodo,
secum
disputare
coegerint,
et
provinciali
concilio
transigere
de
controversia
maxime
ardua
et
periculosa
non
dubitaverint.
Pelagius
illic
quoque
cristas
[pag.
130]
extulerat:
statim,
ad
reprimendam
eius
audaciam,
habita
synodus.
Quum,
simulata
ad
breve
tempus
poenitentia,
vomitum
resorbuisset,
defixo
in
Africa
impietatis
suae
aculeo,
Romam
se
recepit,
ubi
satis
benigne
fuit
exceptus.
Quid
faciunt
pii
episcopi?
An
se
membrum
duntaxat
ecclesiae
esse
causantur,
ut
ab
universali
concilio
remedium
exspectent?
Quin
potius
conveniunt
ipsi,
prima
quaque
occasione,
iterum
atque
iterum:
impium
illud
dogma,
quo
iam
infecti
fuerant
multi,
anathemate
damnant,
pronunciant
libere
ac
definiunt,
quid
de
originali
peccato,
deque
regenerationis
gratia
sentiendum
sit.
Postea
Romam
quidem
actorum
exemplar
mittunt,
partim
ut
communi
et
autoritate
et
consensu
melius
et
validius
haereticorum
frangant
contumaciam,
"partim,
ut
alios
admoneant
periculi,
quod
erat
omnibus
cavendum.
Torquent
hoc
aliorsum
romani
pontificis
adulatores:
quasi
suspenderint
sententiam,
donec,
quod
egerant,
ratum
haberet
Innocentius,
qui
tum
romanae
ecclesiae
praesidebat.
Verum,
satis
superque
refellitur
haec
impudentia
ex
sanctorum
patrum
verbis.
Neque
enim
aut
consilium
petunt
ab
Innocentio,
quid
facere
debeant,
nec
ad
eum
referunt,
ut
pronunciet,
nec
eius
nutum
autoritatemque
exspectant:
sed
iam
se
cognovisse
|