39:521
521
IN
LAMENT.
IEREMIAE.
CAP.
I.
522
vera
ratio
docendi,
nempe
dum
humiliantur
homines,
et
illis
proponitur
iusta
sua
damnatio,
deinde
animantur
ad
bene
sperandum,
et
porrigitur
etiam
illis
manus,
ut
Deum
invocent,
nec
dubitent
in
extremis
suis
malis
ab
ipso
auxilium
non
modo
sperare,
sed
etiam
flagitare.
Hunc
ordinem
tenuit
propheta,
ut
discamus
in
rebus
adversis
semper
descendere
in
nos
ipsos,
et
agnoscere
iustum
reatum:
deinde
ubi
demersi
fuerimus,
etiam
discamus
animos
nostros
erigere
fiducia,
ut
inde
nascatur
invocatio,
in
qua
posita
est
nobis
salus.
Unum
mihi
exciderat:
propheta
ut
gratiam
impetret,
dicit,
hostes
magnifice
se
efferre.
Et
hoc
diligenter
notandum
est,
quia
quod
videtur
nobis
occasionem
dare
desperandi,
potius
nos
ad
bene
sperandum
animare
debet,
nempe
quum
hostes
insolescunt,
et
sese
diabolica
arrogantia
efferunt,
et
nobis
insultant.
Quo
maior
ergo
est
illorum
et
minus
tolerabilis
superbia,
eo
maiore
fiducia
invocare
Deum
licet:
quia
non
frustra
dictavit
nobis
spiritus
sanctus
hanc
formam,
quod
scilicet
Deus
propitius
nobis
erit
quum
hostes
ita
magnifice
egerint,
hoc
est,
quum
ita
sine
modo
superbierint,
et
se
intemperanter
proiecerint
ad
omnem
contemptum.
Sequitur,
10.
Manum
suam
extendit
hostis
ad
omnia
desiderabilia
eius:
quia
vidit
gentes,
quum
ingressae
sunt
sanctuarium
ipsius,
de
quibus
praeceperas,
ne
ingrederentur
in
congregationem
tibi
(hoc
est,
quae
tibi
sacrata
est).
Iterum
deplorat
propheta
profanationem
omnium
sacrorum.
Haec
autem
querimonia,
ut
dixi,
ex
acerbissimo
dolore
profecta
fuit:
quia
etsi
triste
esse
debuit
fidelibus,
eiici
omnibus
fortunis,
vagari
in
exsilio,
et
premi
rerum
omnium
penuria:
tamen
hoc
debuit
esse
molestius,
videre
templum
Dei
pollui,
probris
affici
totam
religionem.
Hanc
ergo
cladem
rursus
deplorat
propheta
quum
dicit
hostes
manum
suam
extendisse
contra
omnia
desiderabilia.
Iam
per
desideria
vel
desiderabilia
non
intelligit
opes,
non
intelligit
quidquid
pertinet
ad
statum
terrenae
et
caducae
vitae
:
sed
thesaurum
illum
inaestimabilem,
quem
deposuerat
Deus
apud
electum
populum.
Extendit
ergo
manum
hostis
contra
altare,
contra
mensam,
contra
arcam
foederis,
contra
omnia
vasa
sacra.
Iam
augetur
indignitas,
quod
scilicet
viderit
Ierosolyma
gentes
ingredi
in
suum
sanctuarium.
Est
enim
relativum
feminini
generis.
Sed
sanctuarium
Ierosolymae
hic
vocatur
ipsum
templum
Dei,
quia
tametsi
proprie
loquendo
erat
unum
Dei
sanctuarium
:
simul
tamen
erat
populi,
quia
Deus
non
propter
aliquam
suam
utilitatem
voluerat
sibi
exstrui
templum:
spectabat
potius
salutem
populi
sui.
Tere
igitur
sanctuarium
populi
dicitur,
quod
Deus
sibi
sacraverat.
Et
postea
rursus
indignitatem
au-
|