39:520
semper
nos
urgebit
miseria:
continget
aliqua
mutatio
in
melius.
Quoniam
ergo
solent
homines
hoc
modo
se
fulcire
in
rebus
adversis
:
dicit
Iudaeos
non
fuisse
recordatos
finis
sui,
hoc
est,
ita
fuisse
dementatos
suo
moerore,
ut
obstupescerent,
neque
quidquam
sperarent
in
futurum
tempus.
In
summa
his
verbis
designat
extremam
desperationem,
quia
obstupefacti
fueruntludaei,
ita
ut
mentes
suas
non
possent
erigere
in
bonam
spem.
Causa
etiam
exprimitur,
quia
descenderint
mirabiliter,
hoc
est,
quia
deiecti
fuerint
prodigioso
quodam
modo.
Nomen
hic
ponitur
vice
adverbii:
DW^D
ponitur
hic
in
masculino
genere,
aliquando
mfrOE
dicitur,
sed
eodem
sensu.
Ad
miraculum
ergo
dicit
Iudaeos
fuisse
demersos.
Sed
per
miraculum
intelligit
prodigium.
Accipitur
enim
in
malam
partem.
Mirabiliter
ergo
descendit
Ierosolyma,
unde
factum
est,
ut
succubuerit
suis
miseriis,
neque
animum
suum
ad
spem
aliquam
convertat,
neque
attendat
ad
alium
finem
:
sed
obtorpeat
in
suis
miseriis,
quemadmodum
solent
homines
desperati,
et
qui
existimant
actum
esse
de
salute
sua.
Repetit
quod
ante
dixerat,
neminem
fuisse
consolatorem.
Haec
diligenter
notanda
sunt,
quia
hodie
Satan
nos
ad
desperationem
sollicitat
variis
modis.
Iam
ut
nos
avertat
ab
omni
fiducia
gratiae
Dei,
proponit
extremas
calamitates.
Ubi
autem
moeror
sic
sensus
nostros
occupat,
ut
non
affulgeat
nobis
spes
gratiae,
nascitur
ex
illo
immodico
dolore
intemperies,
quae
nos
abripit
in
furorem.
Hinc
fit,
ut
obstrepamus
et
postea
tumultuemur
contra
Deum.
Quoniam
ergo
hodie
suppetit
Satanae
materia
ad
nos
turbandos,
ut
succumbamus
doloribus:
tenenda
est
haec
doctrina
prophetae,
Ierusalem
scilicet
quae
vera
erat
et
unica
ecclesia
Dei
tunc
in
mundo,
fuisse
tot
et
tantis
malis
obrutam,
ut
non
recordaretur
finis
sui
Hoc
quidem
de
externa
specie
intelligi
debet.
Neque
enim
dubium
est,
quin
Deus
sustinuerit
animos
piorum,
et
quin
semper
lenierit
ipsorum
dolorem,
ut
ad
finem
suum
attenderent.
Sed
refertur
ad
vulgus
ipsum,
deinde
ad
externam
speciem
quod
dicit
propheta,
Iudaeos
non
recordatos
esse
finis
sui.
Nunc
hortatur
ipsos
ad
precandum
et
verba
etiam
suggerit.
Loquitur
enim
quasi
in
omnium
persona,
Vide
Iehovah
afflictionem
meam,
quia
sese
magnifice
extulit
hostis.
Quanquam
propheta
hic
repraesentat
ecclesiam,
tamen
non
dubium
est
quin
pro
suo
officio
hortetur
ad
bene
sperandum,
et
ad
precandum
illos
animet.
Neque
enim
concipi
potest
vera
et
seria
precatio
sine
fiducia.
Ubi
enim
gustus
gratiae
Dei
nobis
periit,
fieri
non
potest
ut
ex
animo
precemur.
Solae
autem
sunt
promissiones,
ex
quibus
possumus
gustare
paternam
Dei
bonitatem.
Ergo
dubium
non
est
quin
propheta
hic
Iudaeis
promittat
certam
salutem,
modo
se
ad
Deum
convertant,
et
statuant,
ac
certo
persuasi
sint,
illum
fore
liberatorem.
Nunc
ergo
videmus
qualis
sit
|