47:52
humani
generis
natura,
quis
rectus
sit
in
scholam
Christi
ingressus,
quibus
initiis
formari
nos
ad
profectum
coelestis
doctrinae
oporteat.
Concionis
enim
quam
habet
Christus
haec
summa
est,
ut
veri
simus
eius
discipuli,
nos
oportere
fieri
novos
homines.
Verum
antequam
longius
progredimur
ex
circumstantiis,
quas
evangelista
hic
recitat,
expendere
convenit
quae
impedimenta
Nicodemum
tenuerint,
ne
se
totum
Christo
daret.
Ex
Pharisaeis.
Hoc
quidem
honorificum
Nicodemo
fuit
apud
suos,
sed
evangelista
illi
titulum
hunc
non
tribuit
honoris
causa,
sed
potius
obstaculum
fuisse
notat,
quominus
libere
et
soluto
animo
ad
Christum
veniret.
Unde
monemur,
qui
in
mundo
excellunt,
ut
plurimum
implicitos
teneri
pessimis
laqueis,
imo
sic
videmus
multos
teneri
constrictos,
ut
ne
levissimo
quidem
voto
in
coelum
tota
vita
aspirent.
Unde
dicti
sint
Pharisaei
alibi
docuimus:
nam
quasi
medullam
scripturae
et
arcanum
sensum
tenerent,
solos
legis
interpretes
se
esse
iactabant:
atque
hac
ratione
vocabant
se
D^TIS.
Essenis
tametsi
austerior
vita
conciliabat
sanctitatis
famam,
quia
tamen
eremitis
similes
a
communi
vita
et
hominum
consuetudine
dissidebant,
ideo
Pharisaeorum
secta
in
maiori
pretio
erat.
Porro
evangelista
non
tantum
commemorat
Nicodemum
ordine
fuisse
Pharisaeum,
sed
unum
ex
gentis
suae
primoribus.
2.
Venit
ad
Iesum
nocte.
Quod
noctu
venit,
inde
nimis
timidum
fuisse
colligimus:
suo
enim
splendore
oculos
quasi
perstrictos
habebat.
Obstabat
etiam
forte
pudor,
quia
ambitiosi
homines
de
sua
fama
actum
esse
putant,
si
ad
discentium
ordinem
ex
magistrali
fastigio
semel
descenderint.
Nec
dubium
est,
quin
stulta
scientiae
opinione
inflatus
fuerit.
Denique
quum
se
magnifaceret,
sibi
decedere
quidquam
nolebat.
Et
tamen
aliquod
pietatis
semen
in
eo
se
profert,
quod
Dei
prophetam
apparuisse
audiens,
doctrinam
coelitus
allatam
non
contemnit
nec
negligit,
sed
aliquo
eius
desiderio
tenetur,
quod
studium
nonnisi
ex
Dei
timore
et
reverentia
natum
erat.
Multos
titillat
frivola
curiositas,
ut
de
rebus
novis
avide
inquirant,
sed
non
dubium
est,
quin
Nicodemum
religio
et
conscientiae
sensus
impulerit,
ut
Christi
doctrinam
familiarius
nosse
cuperet.
Ac
quanquam
semen
illud
diu
quasi
emortuum
latuit,
mortuo
tamen
Christo,
fructum
produxit,
qualem
nemo
unquam
sperasset.
Rabbi,
scimus.
Tantundem
valent
haec
verba,
ac
si
dixisset,
Magister,
scimus
quod
veneris
magister.
Sed
quum
tunc
literati
homines
vulgo
magistri
dicerentur,
Nicodemus
priore
loco
Christum
ex
more
salutans,
usitatum
nomen
illi
tribuit,
postea
autem
a
Deo
missum
esse
affirmat
qui
magisterio
fungatur.
Atque
ab
hoc
principio
pendet
omnis
doctorum
autoritas
in
ecclesia.
Nam
quum
ex
solo
Dei
verbo
sapere
nos
oporteat,
non
alii
certe
au-
|