39:52
formavit
eam,
vel
formabit,
addit
Iehovah
nomen
eius.
Hic
commendat
Dei
potentiam,
ne
Iudaei
sibi
opponant
quae
alioqui
terrere
poterant
ipsos,
et
quasi
exanimare,
ut
penitus
deficerent.
Ergo
statuit
illis
ante
oculos
Dei
potentiam,
ac
si
diceret
nullum
obstaculum
fore,
quod
Dei
opus
moretur,
quia
stastnit
urbem
suam
iterum
fingere
et
creare
postquam
diruta
fuerat.
Denique
perinde
est
ac
si
iuberet
populum
convertere
oculos,
et
sensus
suos
ad
Deum
unum,
et
reputare
immensam
eius
potentiam,
et
ita
bene
sperare:
atque
ita
quasi
ex
alto
despicere
omnia
impedimenta,
quae
alioqui
fregissent
eius
fiduciam.
Postea
adiungit,
Clama
ad
me
et
ego
respondebo
tibi,
et
annuntiabo
tibi
res
magnificas
et
reconditas,
quas
non
novisti.
Non
tam
ipsius
prophetae
causa
hoc
dicitur
quam
aliorum.
Neque
enim
dubium
est
quin
propheta
sedulo
precatus
sit,
et
carcer
etiam
debuit
accendere
eius
studium,
ut
assidue
apud
Deum
intercederet.
Deus
ergo
hic
non
castigat
eius
torporem,
vel
ignaviam
quum
iubet
eum
clamare,
sed,
quemadmodum
dixi,
ita
dirigitur
sermo
ad
prophetam,
ut
Deus
pios
omnes
excitet
ad
precandum.
Subest
enim
hic
tacita
obiurgatio:
quasi
diceret
stare
per
ipsos
quominus
Deus
omnium
animos
exhilaret
laeto
et
felici
nuntio.
Claudebant
enim
sibi
ianuam,
ne
Deus
solatium
offerret,
quod
tamen
maxime
optabant,
sed
homines
dum
expetunt
sibi
propitium
Deum,
non
admittunt
eius
gratiam,
quia
obserant
quasi
animos
suos
incredulitate.
Videmus
ergo
cur
hoc
dictum
fuerit,
clama
ad
me,
et
ego
respondebo
tibi.
Notandus
est
autem
hic
locus,
quia
ex
eo
colligere
oportet,
quoties
tabescimus
in
dolore,
vel
aegritudine
conficimur,
hoc
fieri
nostra
culpa,
quia
segnes
sumus
ac
tardi
ad
precandum.
Quisquis
enim
clamat,
agnoscet
Deum
semper
esse
propinquum
omnibus
qui
ipsum
vere
invocant,
sicuti
promittit
in
Psalmo.
Quod
ergo
conficimur
interdum
longo
moerore,
nec
quidquam
solatii
nobis
offertur,
sciamus
id
nobis
accidere
nostra
socordia:
quia
non
clamamus
ad
Deum,
qui
alioquin
paratus
esset
respondere,
quemadmodum
hic
promittit.
Dicit,
Annuntiabo
tibi
res
magnas,
et
de
reconditis
non
nosti,
ad
verbum:
sed
tamen
non
potest
commode
sic
verti,
res
ergo
reconditas
quas
tu
non
novisti,
vel
de
rebus
reconditis
te
certiorem
faciam,
quae
tibi
sunt
incognitae.
Quaeritur
tamen
cur
res
incognitas
vocet
Deus
de
quibus
iam
vaticinatus
fuerat
Ieremias.
Responsio
facilis
est,
quod
scilicet
quasi
evanuerant
omnes
Dei
promissiones,
et
sanctus
vir
poterat
etiam
animo
turbari,
quum
videret
sic
repudiari
Dei
gratiam.
Colligere
enim
promptum
erat,
quia
populus
obstinate
reiiceret
spem
salutis,
ideo
actum
esse
de
ipso,
et
statum
eius
esse
quasi
deploratum.
Videmus
ergo
saepe
nobis
recondita
esse
quae
Deus
semel,
et
iterum,
et
tertio
patefecerit:
quia
vel
non
|