32:52
iubet,
quia
coelestem
gloriam
inhabitat.
Nunc
umbris
abolitis,
fateor
non
aliter
rite
Deum
coli,
nisi
ubi
nos
recta
ad
Christum
conferimus,
in
quo
habitat
plenitudo
deitatis.
Sed
improprie
et
absurde
scabellum
quis
vocaret:
quia
hac
loquendi
forma
docere
propheta
voluit,
Deum
visibili
templo
minime
inclusum
esse,
sed
quaerendum
esse
supra
omnes
coelos,
sicuti
toto
mundo
superior
est.
Nimis
putide
vero
hoc
loco
abusi
sunt
phrenetici
Graecorum
episcopi
in
secunda
synodo
Nicena,
ut
probarent
Deum
in
statuis
et
picturis
adorandum
esse.
Causae
redditio
antithesin
continet,
nam
propheta
nomen
unius
Dei
sanctificans,
profanat
omnia
gentium
idola:
ac
si
diceret,
Quamvis
suis
idolis
imaginariam
sanctitatem
arrogent
gentes,
sunt
tamen
mera
vanitas,
abominatio,
et
sterquilinia
foetoris
plena.
Alii
vertunt,
quia
sanctum
est,
sed
patebit
ex
fine
Psalmi,
prophetae
fuisse
consilium,
hoc
epitheto
Deum
ab
omnibus
idolis
discernere.
6.
(Moses
et
Aaron,)
Hac
nota
commendat
peculiarem
gratiam
qua
Deus
semen
Abrahae
dignatus
est,
quod
inde
sibi
delegit
prophetas
et
sacerdotes,
qui
ad
sanciendum
salutis
foedus
quasi
intermedii
sponsores
forent.
Ac
tres
quidem
nominat,
qui
primis
temporibus
excelluerunt.
Moses
enim
ad
populum
Deo
conciliandum
fuit
quasi
stipulator:
Aaron
eodem
functus
est
officio:
postea
Samuel
eandem
sustinuit
personam.
Neque
tamen
dubium
est
quin
sub
his
tribus
personis
complexus
sit
totum
populum
cum
quo
Deus
foedus
pepigerat.
Sed
nominatim
hos
recenset
qui
huius
incomparabilis
thesauri
fuerant
depositarii
et
custodes.
Quod
Mosen
dicit
fuisse
in
sacerdotibus,
posset
videri
absurdum,
quum
eius
filii
tantum
fuerint
inter
vulgares
Levitas,
nec
ipse
post
legem
latam,
summi
sacerdotii
honorem
unquam
usurpaverit.
Sed
quia
D^IHID
Hebraei
primarios
homines
vocant,
quales
sunt
filii
regum:
nihil
impedit
quominus
Mosen
hoc
nomine
insignient
propheta,
ac
si
dixisset
unum
ex
sacris
ecclesiae
proceribus.
Deinde
si
ad
primam
originem
respicimus,
Moses
certe,
antequam
lex
lata
esset,
summo
sacerdotio
fuit
praeditus.
Tenendum
autem
prophetae
consilium
est,
quod
Deus
non
modo
adoptaverit
genus
Abrahae:
sed
quo
certior
esset
fides
foederis,
quosdam
voluerit
esse
mediatores:
quibus
invocandi
sui
nominis
partes
iniunxit.
Nam
invocatio
cuius
meminit,
non
quaelibet
intelligenda
est,
sed
sacerdotalis:
nempe
quia
internuntii
erant
divinitus
electi,
qui
totius
populi
nomine
in
Dei
conspectum
prodirent,
ac
pro
omnibus
verba
facerent.
(Clamarunt
ad,
ete.)
Apertius
explicat
quod
iam
dixi,
Deum
singularibus
beneficiis
ab
initio
prosequutum
fuisse
Abrahae
filios,
idque
gratuiti
tantum
foederis
respectu.
Nam
quotquot
unquam
in
Iudaeos
contulit
beneficia,
ex
fonte
illo
manabant.
Ideoque
quoties
experti
sunt
Deum
propitium,
primae
illius
|