1:52  [CO  1.  52]  tales  velit  Christus  discipulos  qui  semetipsos  abnegent,  et  sublata  sua  cruce  ipsum  sequantur  (Matth.  16).  Qui  semetipsum  abnegavit,  malorum  omnium  radicem  execuit,  ne  amplius  quaerat  quae  sua  sunt.  Qui  crucem  suam  sustulit,  ad  omnem  patientiam  ac  mansuetudinem  se  comparavit.  At  Christi  exemplum  et  haec  et  alia  omnia  pietatis  ac  sanctitatis  officia  complectitur;  ille  se  patri  obedientem  praestitit  ad  mortem  usque;  ille  totus  fuit  in  perficiendis  operibus  Dei  (Phil.  2.  Luc.  2.  Ioan.  4.  7.  8.  10.  15.  17).  Ille  patris  gloriam  toto  pectore  spiravit,  ille  animam  suam  pro  fratribus  posuit,  ille  hostibus  suis  bene  et  fecit  et  precatus  est  (Luc.  23).  Quod  si  consolationis  usus  fuerit,  mirificam  afferunt  consolationem:  quod  affligimur,  non  tamen  anxii  reddimur,  laboramus,  sed  non  deserimur,  humiliamur  sed  non  confundimur,  deiicimur  sed  non  perimus,  mortificationem  Iesu  Christi  semper  in  corpore  nostro  circumferentes,  ut  vita  Iesu  manifestetur  in  nobis  (Phil.  2.  2  Cor.  4.  2  Tim.  2).  Quod  si  commortui  sumus  et  convivemus,  si  compatimur [p. 94]  et  conregnabimus,  quod  configuramur  passionibus  eius,  quia  pater  praedestinavit  conformes  fieri  imaginis  filii  sui,  quos  in  ipso  elegit,  ut  sit  ipse  primogenitus  in  multis  fratribus  (Phil.  3.  Rom.  8).  Itaque,  quod  neque  mors  neque  vita,  neque  praesentia  neque  futura,  separabunt  nos  a  caritate  Dei,  quae  est  in  Christo.  Ecce,  non  iustificamus  hominem  ex  operibus  coram  Deo,  sed  omnes  qui  ex  Deo  sunt,  dicimus  regenerari  et  novam  creaturam  fieri,  ut  ex  regno  peccati  transeant  in  regnum  iustitiae;  hoc  testimonio  certam  facere  suam  vocationem  et  tanquam  arbores  a  fructibus  iudicari  (2  Petr.  1).  Hoc  uno  verbo  refelli  potest  impiorum  quorundam  impudentia,  qui  calumniantur,  nos  abolere  bona  opera,  cum  omnia  hominum  studia  damnamus;  nimis  facilem  peccatorum  remissionem  praedicare,  cum  gratuitam  ipsam  facimus,  et  hac  illecebra  homines,  suapte  sponte  satis  proclives,  ad  peccandum  allicere;  a  bonorum  operum  studio  homines  abducere,  cum  docemus  eos  non  iustificari  ex  operibus,  nec  salutem  mereri.  Hae,  inquam,  omnes  calumniae  uno  illo  verbo  satis  refutantur.  Breviter  tamen  respondebo  ad  singulas.  Non  negamus  bona  [OS  65]  opera,  sed  quae  sunt,  a  Deo  esse  contendimus,  eique  debere  referri  accepta,  quia  huiusmodi  omnia  Paulus  (Gal.  5)  vocat  fructus  spiritus  Dei,  ut  qui [p. 95]  gloriatur,  in  Domino  glorietur.  Neque  bonorum  operum  laudem,  ut  illi  faciunt,  inter  Deum  et  hominem  partimur,  sed  totam  integram  et  illibatam  Domino  servamus.  Tantum  hoc  homini  in  bonis  operibus  assignamus,  quod  ea  ipsa  quae  bona  erant,  sua  impuritate  polluit  et  contaminat.  Nihil  enim  ab  homine  exit  quantumvis  perfecto,  quod  non  sit  aliqua  macula  inquinatum;  vocet  igitur  Dominus  in  iudicium,  quae  in  humanis  operibus  optima  sunt  et  suam  in  illis  iustitiam  agno-