37:519
519
PRAELECTIONES
520
ideo
fit
quia
Deus
sustinet
personam
mariti
erga
populum
illum
:
et
quoties
accusat
populum
defectionis,
perinde
agit
atque
maritus
cum
muliere
impudica,
quae
sese
prosternit
adulteris).
Tu
ergo,
mihi
dixeras,
hoc
est,
mihi
pollicita
fueras
te
non
transituram,
hoc
est,
tu
promiseras
te
fore
mihi
fidelem,
et
dederas
fidem
mutuae
castitatis.
Hoc
modo
particula
o
,
quae
causalis
est
apud
Hebraeos,
ponetur
loco
adversativae,
ut
aliis
quibusdam
locis:
Atqui
super
omnem
collem
excelsum,
et
subtus
omnem
arborem
frondosam
discurristi
quemadmodum
solent
scorta,
quae
sibi
quaerunt
conditiones.
Sed
quemadmodum
iam
dixi,
mihi
magis
probatur,
Deum
hic
expostulare
cum
populo,
quod
arripuerit
gratiam
libertatis
in
occasionem
licentiae
et
lasciviae.
Sic
enim
bene
fluit
contextus,
et
omnia
membra
inter
se
bene
aptantur.
Quod
autem
commemorat
Deus
se
rupisse
vincula
et
iugum
fregisse,
hoc
quidam
restringunt
ad
unicam
redemptionem.
Sed
mihi
non
displicet
quod
alii
afferunt,
nempe
prophetam
loqui
de
multis
liberationibus.
Scimus
enim
non
semel
duntaxat
populum
eductum
fuisse
ex
Aegypto,
sed
quum
subinde
oppressus
fuit,
porrectam
illi
fuisse
manum.
Deus
ergo
a
saeculo,
sed
multis
vicibus,
iugum
populi
excusserat,
quemadmodum
satis
apparet
ex
libro
Iudicum.
Quum
ergo
non
esset
liber
populus
nisi
Dei
beneficio,
qui
eum
redemerat,
nonne
debuerat
se
addicere
in
obsequium
redemptori?
nam
hac
lege
et
fine
redemptus
fuerat
populus
a
Deo,
ut
se
totum
illi
consecraret.
Deus
ergo
nunc
ingratitudinem
populi
accusat,
quod
putaverit
sic
excussum
sibi
esse
iugum,
ut
esset
similis
bestiae
indomitae,
quemadmodum
postea
videbimus.
Quo
mens
prophetae
familiarius
nobis
pateat,
tenendum
est
quod
docet
Paulus
sexto
ad
Romanos
capite
(v.
16
sq.),
nempe
dum
servimus
peccato,
nos
esse
quodammodo
manumissos
a
iustitia
Dei.
Vagamur
enim
post
nostras
libidines,
et
nullo
fraeno
cohibemur.
Ubi
autem
Deus
nos
vere
manumittit
a
misera
illa
servitute
peccati,
incipimus
eius
servi
esse,
et
iustitiae.
Liberi
ergo
a
peccato,
servi
sumus
iustitiae:
hic
est
finis
nostrae
redemptionis.
Sed
multi
convertunt
gratiam
Dei
in
occasionem
licentiae,
et
se
ita
proiiciunt,
ac
si
nulla
esset
lex
vel
regula
pie
et
honeste
vivendi.
Hoc
Deus
conqueritur
factum
esse
in
populo
israelitico:
Tu
autem
dixisti,
non
serviam:
haec
est
foeda
ingratitudo,
quod
non
reputasti
primo
loco
me
esse
tuum
redemptorem
:
deinde,
hoc
consilio
me
tam
humaniter
tecum
egisse,
ut
meus
esses.
Nam
qui
redemptus
est
alterius
beneficio,
non
est
sui
iuris.
Populum
illum
Deus
redemerat.
Ergo
redemptio
hanc
secum
obligationem
trahebat,
ut
populus
se
ultro
subiiceret
imperio
Dei.
Tu
ergo
dixisti,
Non
serviam.
Ita
Deus
conqueritur
male
locatam
fuisse
gratiam
in
populo
illo,
quod
abusus
fuerit
ad
lasciviam
sua
|