[SEARCH HOME] | [CONTENTS] | [기독교강요 라틴어-영어 문장별 대조본] | [원문칼빈전집안드로이드앱]

IOANNIS CALVINI OPERA QUAE SUPERSUNT OMNIA
volume column dictionary *for dictionary, click or touch the word
[Pre] [Next] [Original Text Jpg]


37:519  519  PRAELECTIONES  520  ideo  fit  quia  Deus  sustinet  personam  mariti  erga  populum  illum  :  et  quoties  accusat  populum  defectionis,  perinde  agit  atque  maritus  cum  muliere  impudica,  quae  sese  prosternit  adulteris).  Tu  ergo,  mihi  dixeras,  hoc  est,  mihi  pollicita  fueras  te  non  transituram,  hoc  est,  tu  promiseras  te  fore  mihi  fidelem,  et  dederas  fidem  mutuae  castitatis.  Hoc  modo  particula  o  ,  quae  causalis  est  apud  Hebraeos,  ponetur  loco  adversativae,  ut  aliis  quibusdam  locis:  Atqui  super  omnem  collem  excelsum,  et  subtus  omnem  arborem  frondosam  discurristi  quemadmodum  solent  scorta,  quae  sibi  quaerunt  conditiones.  Sed  quemadmodum  iam  dixi,  mihi  magis  probatur,  Deum  hic  expostulare  cum  populo,  quod  arripuerit  gratiam  libertatis  in  occasionem  licentiae  et  lasciviae.  Sic  enim  bene  fluit  contextus,  et  omnia  membra  inter  se  bene  aptantur.  Quod  autem  commemorat  Deus  se  rupisse  vincula  et  iugum  fregisse,  hoc  quidam  restringunt  ad  unicam  redemptionem.  Sed  mihi  non  displicet  quod  alii  afferunt,  nempe  prophetam  loqui  de  multis  liberationibus.  Scimus  enim  non  semel  duntaxat  populum  eductum  fuisse  ex  Aegypto,  sed  quum  subinde  oppressus  fuit,  porrectam  illi  fuisse  manum.  Deus  ergo  a  saeculo,  sed  multis  vicibus,  iugum  populi  excusserat,  quemadmodum  satis  apparet  ex  libro  Iudicum.  Quum  ergo  non  esset  liber  populus  nisi  Dei  beneficio,  qui  eum  redemerat,  nonne  debuerat  se  addicere  in  obsequium  redemptori?  nam  hac  lege  et  fine  redemptus  fuerat  populus  a  Deo,  ut  se  totum  illi  consecraret.  Deus  ergo  nunc  ingratitudinem  populi  accusat,  quod  putaverit  sic  excussum  sibi  esse  iugum,  ut  esset  similis  bestiae  indomitae,  quemadmodum  postea  videbimus.  Quo  mens  prophetae  familiarius  nobis  pateat,  tenendum  est  quod  docet  Paulus  sexto  ad  Romanos  capite  (v.  16  sq.),  nempe  dum  servimus  peccato,  nos  esse  quodammodo  manumissos  a  iustitia  Dei.  Vagamur  enim  post  nostras  libidines,  et  nullo  fraeno  cohibemur.  Ubi  autem  Deus  nos  vere  manumittit  a  misera  illa  servitute  peccati,  incipimus  eius  servi  esse,  et  iustitiae.  Liberi  ergo  a  peccato,  servi  sumus  iustitiae:  hic  est  finis  nostrae  redemptionis.  Sed  multi  convertunt  gratiam  Dei  in  occasionem  licentiae,  et  se  ita  proiiciunt,  ac  si  nulla  esset  lex  vel  regula  pie  et  honeste  vivendi.  Hoc  Deus  conqueritur  factum  esse  in  populo  israelitico:  Tu  autem  dixisti,  non  serviam:  haec  est  foeda  ingratitudo,  quod  non  reputasti  primo  loco  me  esse  tuum  redemptorem  :  deinde,  hoc  consilio  me  tam  humaniter  tecum  egisse,  ut  meus  esses.  Nam  qui  redemptus  est  alterius  beneficio,  non  est  sui  iuris.  Populum  illum  Deus  redemerat.  Ergo  redemptio  hanc  secum  obligationem  trahebat,  ut  populus  se  ultro  subiiceret  imperio  Dei.  Tu  ergo  dixisti,  Non  serviam.  Ita  Deus  conqueritur  male  locatam  fuisse  gratiam  in  populo  illo,  quod  abusus  fuerit  ad  lasciviam  sua   

[Pre] [Next]


Copyright ⓒ 2018 In Hyuk Lee. All rights reserved. http://blog.naver.com/isaaci