37:517
517
IN
IEREMIAM.
CAP.
IL
518
tioebat
quidem
semper
aliquem
cultum
in
templo:
sed
quum
tota
religio
vitiata
esset
multis
superstitionibus,
deinde
quum
nulla
esset
fides,
nulla
sinceritas:
quum
etiam
miscerent
vero
Deo
sua
idola,
hoc
fuit
plane
a
Deo
ipso
deficere,
qui
aemulus
est
sui
honoris,
quemadmodum
dicitur
in
lege,
neque
admittit
ullos
rivales.
Tenemus
ergo
nunc
prophetae
consilium.
Iam
dicit,
Cognosces
quam
malum
sit
et
amarum.
Hoc
ad
poenas
referri
debet:
sed
continuat
superiorem
sententiam,
nempe
mala
quae
tunc
patiebatur
populus,
non
fortuito
contingere,
et
quum
premeretur
multis
acerbis
doloribus,
non
procul
quaerendam
esse
causam,
quia
scilicet
haec
amaritudo,
et
quidquid
calamitatum
erat
fluebat
ex
impietate.
Cognosces
ergo
ipsa
mercede,
ipsa
experientia
te
convincet
quid
sit
deficere
a
Deo,
et
dicit,
A
Iehovah
Deo
tuo,
vel
derelinquere
Iehovam
Deum
tuum.
Nam
si
Deus
non
patefecisset
suam
gratiam
Israelitis,
non
fuisset
tam
detestabilis
eorum
perversitas:
sed
quum
sensissent
Deum
sibi
esse
patrem,
et
quum
tam
liberaliter
ipsos
tractasset,
quum
dignatus
fuisset
foedus
suum
cum
illis
percutere,
fuit
inexcusabilis
eorum
malitia.
Et
postea
persona
mutatur,
Et
non
timorem
meum
super
te
fuisse,
subaudiendum
est.
Hic
tandem
propheta'
significat
populum
caruisse
omni
sensu
pietatis.
Nam
per
timorem
Dei
notatur
reverentia.
Scimus
saepe
labi
homines
errore,
et
circumveniri
Satanae
astutia,
ita
ut
miserabiles
sint
quum
sunt
miseri.
Sed
propheta
hic
ostendit
populum
esse
indignum
omni
venia.
Quare?
nullus
enim
fuit
timor
Dei
in
te,
inquit:
hoc
est,
non
potes
obiicere
te
fuisse
deceptum,
vel
praetexere
aliquem
colorem,
quo
tegas
tuam
malitiam
:
apparet
te
impudenter
et
improbe
fecisse,
quum
reliquisti
Deum
tuum,
quia
nullus
erat
apud
te
timor
Dei.
Et
tandem
subiicit,
Dicit
Iehovah
exercituum:
quibus
verbis
propheta
conciliat
plus
autoritatis
suae
doctrinae.
Erat
enim
haec
sententia
valde
acerba
populo:
et
poterant
multi
capita
concutere,
ut
solebant.
Scimus
enim
quanta
fuerit
pervicacia
in
plurimis.
Ideo
propheta
hic
palam
affirmat
se
non
esse
autorem
huius
sententiae,
sed
praeconem
duntaxat,
et
hanc
sententiam
esse
profectam
a
Deo,
et
se
nihil
aliud
loqui
nisi
quod
Deus
ipse
iniunxit.
PRECATIO.
Da,
omnipotens
Deus,
quando
tot
beneficiis
antehac
nos
prosequutus
es,
ex
quo
semel
dignatus
es
nos
amplecti
tuo
favore,
ne
obliti
tantae
tuae
bonitatis
abripiamur
post
Satanae
blanditias,
et
figmenta
nobis
accersamus,
quae
tandem
cedent
in
exitium
nostrum,
sed
defixi
in
te
perstemus:
et
sic
quotidie
te
invocemus,
et
bibamus
ex
plenitudine
tuae
liberalitatis,
ut
interea
etiam
studeamus
te
ex
animo
colere,
et
|