37:514
feliciter
agebas
sub
mea
gubernatione:
et
interea
ego
te
retinere
mea
bonitate
non
potui,
quum
te
suaviter
foverem,
quum
sentires
nihil
tibi
esse
melius
quam
degere
sub
meo
praesidio
:
voluisti
tamen
transire
ad
idola.
Nunc
quae
tibi
excusatio,
vel
quisnam
praetextus
superest?
Ergo
videmus
amplificari
populi
crimen,
eo
quod
nulla
tentatione
impulsus
fuerit,
ut
deficeret
a
Deo
suo,
sed
mera
perfidia
se
addixerit
idolis.
Et
sequitur
confirmatio
illius
sententiae,
18.
Et
nunc
quid
tibi
ad
viam
Aegypti,
ut
bibas
aquas
Nili?
et
quid
tibi
ad
viam
Assur,
ut
bibas
aquam
fluminis?
(nempe
Euphratis).
Quemadmodum
nunc
attigi,
confirmat
propheta
quod
dixi,
nempe
populum
non
posse
coniicere
causam
malorum
alio
quoniam
sibi
imputare
debeat
quidquid
patitur.
Et
tamen
simul
duplicatur
crimen,
quod
scilicet
populus
circumspiciat
huc
atque
illuc
ad
vana
remedia,
et
ita
accumulet
sibi
novas
pernicies.
Nam
debuerat
agnoscere
non
aliud
esse
remedium
malis,
nisi
ut
placaret
Deum.
Si,
exempli
gratia,
quispiam
aegrotus
agnoscat
morbi
sui
causam,
et
postea
loco
remedii
solatium
aliquod
inane
sibi
confingat
adversum
suae
sanitati,
nonne
dignus
iudicabitur,
qui
pereat,
quando
remedia
sponte
aspernatur,
et
sese
oblectat
fallacibus
solatiis?
Idem
nunc
reprehendit
Ieremias
in
populo
israelitico:
Si
inquiras
diligenter,
inquit,
unde
tot
tibi
miseriae,
reperies
non
posse
mihi
adscribi,
sed
tuis
peccatis.
Nunc
ergo
quid
agendum
tibi
erat?
quodnam
remedium
quaerendum,
nisi
ut
te
mihi
reconciliares?
ut
peteres
a
me
veniam?
ut
operam
dares
corrigendae
tuae
malitiae,
sic
protinus
sanarem
mala
tua,
et
agnosceres
me
esse
optimum
medicum
si
ad
me
venires:
quid
autem
nunc
tu
contra
agis?
discurris
ad
vana
solatia,
confugis
nunc
ad
Aegyptum,
nunc
ad
Assyriam:
atqui
tu
nihil
proficies
his
modis.
Nunc
tenemus
consilium
prophetae.
Postquam
enim
populum
convicit
impietatis,
et
ostendit
non
posse
adscribi
mala
quae
patiebatur,
vel
Deo,
vel
fortunae,
vel
aliis
causis,
nunc
ostendit
hoc
fuisse
unicum
remedium,
et
optimam
viam
salutis,
si
cum
Deo
rediisset
in
gratiam.
Hoc
autem
fuit
signum
desperatae
amentiae,
quum
transcurrit
nunc
in
Aegyptum,
nunc
in
Assyriam.
Haec
autem
obiurgatio
pendet
ex
historia.
Nam
populus
nunc
habebat
Assyrios
sibi
infestos,
nunc
Aegyptios:
fuerunt
enim
variae
mutationes:
et
Deus
usus
est
etiam
diversis
flagellis,
quo
melius
expergefaceret
socordiam
illius
populi,
nunc
sibilavit
Aegyptiis
quemadmodum
postea
videbimus,
nunc
tuba
cecinit
in
Assyria,
ut
scirent
Israelitae
nunquam
se
fore
quietos,
nisi
tranquille
agerent
sub
Dei
imperio.
Atqui
his
omnibus
posthabitis,
tanta
fuit
populi
33
|