1:51  [CO  1.  51]  admodum  contra,  iustificatio  bonis  operibus  detrahitur,  non  ut  nulla  bona  fiant  opera,  aut  negentur  bona  opera  quae  sunt,  sed  ne  illis  fidamus,  ne  gloriemur,  ne  salutem  adscribamus.  Fiducia  enim  haec  nostra  est,  quod  Christus,  filius  Dei,  noster  est,  nobisque  datus:  ut  in  ipso  simus  et  nos  filii  Dei,  regnique  coelestis  haeredes  (Ies.  9.  1  Thess.  4)  :  Dei  benignitate,  non  nostra  arte,  vocati  in  spem  aeternae  salutis.  Vocati  autem  sumus  non  ad  immunditiam  et  iniquitatem,  sed  ut  simus  mundi  et  immaculati  in  conspectu  Dei  nostri,  in  caritate  (Eph.  1).  Haec  si  quo  oportuerat  ordine,  tractata  digestaque  essent  anteactis  saeculis,  nunquam  tantum  turbarum  ac  dissensionum  ortum  esset.  Paulus  ait  (1  Cor.  3),  in  architectura  christianae  doctrinae  retinendum  fundamentum  quod  posuit,  et  praeter  quod  nullum  aliud  poni  potest,  quod  est  Iesus  Christus.  Quale  autem  istud  est  fundamentum?  An  quod  Iesus  Christus  initium  fuit  nostrae  salutis  et  quod  viam  nobis  aperuit,  cum  nobis  meruit  occasionem  merendi?  Minime.  Sed  quod  in [p. 92]  eo  electi  ab  aeterno  sumus  ante  mundi  constitutionem,  nullo  nostro  merito,  sed  secundum  propositum  beneplaciti  Dei,  quod  eius  morte  ipsi  a  mortis  damnatione  redempti  ac  liberati  a  perditione  sumus,  quod  in  ipso  adoptati  a  patre  sumus,  in  filios  et  haeredes,  quod  per  ipsius  sanguinem  patri  reconciliati,  quod  illi  a  patre  in  custodiam  dati  sumus  ne  unquam  pereamus  aut  excidamus,  quod  ita  illi  inserti  iam  vitae  aeternae  quodammodo  sumus  participes,  in  regnum  Dei  per  spem  ingressi  (Eph.  1.  Rom.  9.  2  Tim.  1.  Ioan.  1.  Eph.  1.  3.  Rom.  5.  8.  2  Cor.  5.  Ioan.  10  et  17).  Hoc  parum  est:  quod  talem  eius  participationem  adepti  ut  simus  adhuc  in  nobis  stulti,  ipse  nobis  coram  Deo  sapientia  est;  ut  peccatores  simus,  ipse  est  nobis  iustitia;  ut  immundi  simus,  ipse  est  nobis  sanctificatio;  ut  infirmi  simus,  ut  inermes  et  satanae  expositi,  ipsi  tamen  data  est  potestas  in  coelo  et  in  terra,  ut  pro  nobis  satanam  conterat  et  inferorum  portas  confringat;  ut  corpus  mortis  adhuc  nobiscum  circumferamus,  ipse  tamen  nobis  vita  est  (1  Cor.  1.  Matth.  ult.  Col.  1.  3.  Rom.  8.  Eph.  2.  4).  Breviter,  quod  omnia  illius  nostra  sunt  et  nos  in  eo  omnia,  in  nobis  nihil.  Super  hoc  fundamentum  aedificari  nos  convenit,  si  volumus  crescere  in  templum  sanctum  Domino.  Iam  vero  iacto  hoc  fundamento,  sapientes  architecti  superaedi-  [OS  64]  ficant.  Nam  sive  doctrina  et  exhortatione  opus  est  admonent, [p. 93]  quod  in  hoc  filius  Dei  apparuit,  ut  dissolvat  opera  diaboli,  ne  peccent  qui  ex  Deo  sunt:  sufficere  praeteritum  tempus  implendis  gentium  desideriis,  electos  Dei  vasa  esse  misericordiae,  electa  in  honorem,  quae  a  sordibus  emundari  debeant  (1  Ioan.  3.  1  Petr.  4.  2  Tim.  2).  Sed  omnia  semel  dicuntur,  cum  ostenditur  quod